Marieke en ik (Maaike) zijn inmiddels 4 jaar getrouwd, ik ben getrouwd met een vrouw en ondanks dat we totaal niet doorsnee zijn (vrouw-vrouw) zijn we wel redelijk traditioneel. We wilden eerst trouwen voordat we aan onze kinderwens begonnen. Aangezien ik al mijn hele leven een sterke kinderwens heb en mijn vrouw Marieke in de afgelopen jaren ook, zijn we na 2 jaar getrouwd om aan onze wens te kunnen beginnen. Een aantal vriendinnen in onze omgeving zijn vlot zwanger geworden (lees 1 a 3 pogingen) na hun iui-poging met donorzaad. We hadden dus goede voorbeelden in onze omgeving en dus startten wij met goede hoop.

Eerst begint dan het traject van aanmelden bij de kliniek (al een jaar voor trouwen gedaan ivm wachtlijsten etc), dan komt de keus bekende donor of donorbank. Voor ons was de keuze snel duidelijk, we willen samen een gezin en een 3e persoon kan het complex maken dus bij ons past een donor van de bank. Het kindje heeft dan in de toekomst altijd nog de mogelijkheid om de donor te ontmoeten want onbekend mag gelukkig niet in Nederland.

Vervolgens Nederlandse of Deense bank, na wat overwegingen zijn we voor de Deense bank gegaan omdat ze daar meer screenen op achtergrond, kwaliteit en ziekten en daarbij je zelf de donor mag uitzoeken. Echter wel de duurste optie. Maar hé, wie bedenkt van te voren dat je meer dan 4 jaar bezig zult zijn. We starten met mijn vrouw Marieke want zij is ouder, op dat moment 34 jaar. Meteen aan de hormonen want ze had sinds een jaar een hele lange cyclus die soms ook voor een paar maanden uitbleef. 9 gestimuleerde iui’s verder en nog geen zwangerschap. Dus de stap naar ICSI werd gemaakt. Maximale stimulatie, de eerste poging 4 embryo’s, 3 in de vriezer en allemaal kunnen terug plaatsen. De 2e poging helaas maar 2. Jammer maar we blijven positief door te zeggen, je hebt er tenslotte maar 1 nodig die blijft plakken. Na de verse terugplaatsing was het echt even genoeg voor Mariek. Er is geen oorzaak voor waarom het niet lukt, medisch gezien (hysteroscopie en hormoononderzoek) lijkt alles goed.

De hormonen begonnen hun tol te eisen. We hebben het samen goed doorstaan maar af en toe even een rondje buiten lopen voor mij kon geen kwaad want de hormonen vlogen zo af en toe de pan uit. Ik zou het stokje overnemen in de hoop dat het bij mij vlotter zou gaan. Toen ik begon werd ik bijna 33 jaar. In totaal 10 iui’s waarvan de laatste 2 gestimuleerd. Tussendoor heeft Marieke nog een cryo terugplaatsing gehad want de donor waar ik mijn iui’s van kreeg werd op een hold gezet omdat er een doof kindje van dit zaad was geboren en er verder onderzoek ingesteld moest worden. Dus dan ineens 3 maanden niks, pfff, dat is lastig dus kwamen we met het idee om de cryo die we nog hadden en eigenlijk hadden afgeschreven omdat we inmiddels met een andere donor verder moesten deze in die tijd bij Marieke terug te laten plaatsen. En tot onze grote verassing hadden we 2 weken later een positieve test in handen. Wat een feest en blijdschap.

Helaas ging het net voor de 7 weken mis. Een dag voor onze vakantie dus met grote maandverbanden de volgende dag in de auto. Wat een verdriet en teleurstelling. Nieuw zaad besteld van een andere donor want we wilden nu gewoon door en niet nog maanden wachten tot we weer een akkoord zouden krijgen dat we verder mochten met deze donor. Ik kreeg steeds meer last van pijn voor de ovulatie, last van flinke tussentijdse bloedingen en heftige menstruaties met veel stolsels. Ik voelde dat er iets niet klopte en vroeg om endometriose uit te sluiten. Ik ben zelf verloskundige dus heb zo ook mijn ingangen bij gynaecologen dus alles was snel geregeld. Ik kreeg een hysteroscopie en daar was niks op te zien, ook werd op mijn verzoek scratching toegepast (is ook 1 keer gedaan bij Marieke). Alles ziet er goed uit en geen aanwijzingen voor endometriose.

Toch daar op door gegaan want endometriose valt niet uit te sluiten met een hysteroscopie en ook aangemoedigd door mijn acupuncturist weer te laten verwijzen naar de Gyn voor een laparascopie. Mijzelf voor 2 weken uitgeroosterd, wat ook weer geld kost want ik ben zelfstandig maar alles voor de kinderwens. Ik had gehoopt dat er natuurlijk niks gevonden werd want dan konden we dit ook weer wegstrepen en zat het gewoon in mijn hoofd. Echter klopte mijn gevoel, ik heb endometriose, er kon een gedeelte weggebrand worden maar niet alles. Het was/is actief maar gelukkig zit het niet op mijn eierstokken.

Flinke tegenvaller maar weer positief want het is zoveel mogelijk weggehaald en ik heb geen last van cystes. Daarna gelijk over gegaan op ICSI want de hormonen zijn niet zo goed voor de endo dus het slagingspercentage verhogen met ICSI. Er kwamen acht mooie embryo’s uit deze eerste poging en elke keer zei de laborant dat ze van zeer goede kwaliteit zijn. 1 positieve test in handen gehad en nu al iets meer gereserveerde blijdschap door ons eerdere ervaring maar stiekem toch heeeeeeel blij. Helaas na 4 dagen al bloedverlies en dat ging dus mis.

Alle 8 zijn terug geplaatst, de laatste paar keren met hormonen en de allerlaatste in volledig gestimuleerde cyclus in de hoop dat het tussentijds bloedverlies minder zou worden (betere opbouw endometrium). Mijn endometrium bouwt zich keurig op en is dik genoeg.

Het vreemde zelf vind ik dat het al best dik is bij de eerste echo’s en dat de follikels dan nog klein zijn. De dikte past soms niet bij het beeld wat ze zien. Ook toen ik tijdens de menstruatie moest komen was het altijd nog dik en dat terwijl ik heel veel vloeide met enorme stolsels dus dan verwacht je toch dat het dunner wordt. Dat soort dingen ben ik druk mee in mijn hoofd terwijl daar weinig mee gedaan wordt medisch gezien.

Na 8 terugplaatsingen en niet zwanger en inmiddels 2 jaar verder is het weer tijd om het stokje door te geven aan mijn vrouw. Zij is inmiddels 38 en wordt in maart 39 jaar en voor haar begint de klok nu echt te tikken, zeker voor haar eigen gevoel. Dapper dat ze 2 jaar heeft gewacht en mij gesteund heeft. Je doet het natuurlijk samen maar het is toch anders om het zelf te ondergaan dan dat je er naast staat.

We zijn inmiddels ruim 4 jaar verder en hebben samen meer dan 33 pogingen gehad. We kennen inmiddels het hele medische team in Leiderdorp en maken wel eens de grap dat we niet goed zijn voor hun cijfers. We kwamen namelijk binnen als 2 gezonde vrouwen zonder infertiliteitsproblemen maar die hulp nodig hebben ivm vrouw-vrouw relatie. Wat een rollercoaster is dit traject, heel veel hoop en dan weer die vette teleurstelling en voor je het weet zit je al weer in de nieuwe cyclus en probeer je weer positief te zijn.

Volgende week het vervolg van ons verhaal

Liefs,

Maaike en Marieke

 

Sharing is caring!