Wij wilden vrij snel na ons huwelijk graag kinderen en omdat mijn moeder héél moeilijk zwanger was geworden en ik héél onregelmatig ongesteld werd rekenden wij erop dat het niet snel zou lukken. Na 2 jaar zonder het gewenste resultaat zijn we naar de huisarts gegaan. Hij zag geen enkele reden om ons een verwijzing voor de gynaecoloog te geven. We moesten 2 jaar maar proberen.

Na verschillende inwendige onderzoeken en geen gesprekken, daar had hij namelijk helemaal geen “talent” voor, mochten we eindelijk naar de gynaecoloog. We kregen de gebruikelijke onderzoeken en uiteindelijk kregen we na een paar jaar te horen dat het zeer onwaarschijnlijk was dat we zwanger zouden worden. Het was complex omdat bij mijn man ook niet alles 100% zou zijn. We moesten wel ieder half jaar terug komen, maar achteraf waarom? We wilden na veel onzekerheid, frustratie en zelfs het vermoeden van zwanger zijn graag zekerheid. Die wilde hij niet geven!!

Na 7 jaar wilde ik een andere huisarts omdat ik me erg in de steek gelaten voelde bij onze huisarts. We kregen van de nieuwe huisarts het verzoek om samen bij hem te komen. Hij snapte niet waarom we nog steeds naar de gynaecoloog gingen!! Het was in het begin van de onderzoeken al helemaal duidelijk dat het nooit zou lukken!!

Daar sta je dan, opvang binnen de familie en vrienden was er niet of nauwelijks.
Behandelingen zoals nu ook niet, alleen inseminatie met sperma van een ander of adoptie. Dat was voor ons allebei absoluut geen optie, maar misschien wel minder keuzestress dan nu. Na veel verdriet hebben we uiteindelijk samen een héél leuk leven opgebouwd!!

Ik heb altijd veel problemen gehad vooral met mensen die onze situatie wisten met rotopmerkingen zoals;
“Ik kom wel effe langs” of
“Jullie kunnen doen wat jullie willen” of
“Kinderen is ook niet zaligmakend”!
Dat laatste, daar zijn wij inmiddels ook zelf wel achter gekomen!

Maar nu, 40 jaar verder is er weer een lastige fase; broers, zussen en vrienden worden of zijn nu opa en oma. Nu is dat het belangrijkste wat er is in hun leven. Begrijpelijk, maar niet minder confronterend.

Nu krijgen we weer andere opmerkingen naar onze hoofden geslingerd, zoals; “Jullie kunnen je alles permitteren!” en vooral de reacties op ons zelf gekozen moment om te stoppen met werken 3 1/2 jaar geleden zijn nogal pijnlijk.
Iedereen om ons heen kan het zich (nog) niet veroorloven, maar dat zie ik nu als één van de positieve dingen van onze situatie!!

Ik kan alleen maar zeggen dat we er samen een goed en mooi leven zonder kinderen van gemaakt hebben tot nu toe, maar het blijft (soms) nog steeds lastig!
Maar…..tijd heelt wonden en vervaagt emoties gelukkig wel!

Els, 61 jaar, getrouwd

Sharing is caring!