Hallo, ik lees al jaren verhalen op forums om steun te vinden maar zonder de intentie om zelf ooit mijn verhaal te doen. Doch, misschien niet slecht even van me af te schrijven. Ik heb een pracht van een dochter die bijna veertien wordt, heel dankbaar dat ik haar heb! Maar mijn kinderwens was nooit helemaal vervuld.
Sinds ik bijna zeven jaar geleden mijn huidige man ontmoet had kwam mijn kinderwens al snel ter sprake. Hij heeft ook een dochter van veertien en stond open voor een kind van samen. In eerste instantie althans. Toen ik vier jaar geleden wou stoppen met mijn pil wist hij het niet zo goed meer, we hebben het toch goed zo, ik zal je niet liever graag zien met een kind… allerlei excuses. Naar mijn gevoel was er al iets gebroken… we hadden dan toch niet dezelfde wens, hij had maar gedaan alsof om me voor hem te winnen…
Heel wat muizenissen in mijn hoofd, ik maakte me er druk in en kreeg heel wat gezondheidsklachten. Spierpijnen, hoofdpijn, maag en darmklachten en meer… na vele onderzoeken bleek stress de oorzaak te zijn. Zeg nu niet dat het enkel door de kinderwens kwam, ook door werk en andere samenlopende omstandigheden maar toch. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen overtuigen en was ik in juni 2015 voor het eerst zwanger, 1 maand na mijn trouw. Dolgelukkig maar na 8 weken eindigde de zwangerschap in een miskraam, reeds bij eerste echo. Er volgde een curretage maar twee maand later bleek mijn Hcg nog steeds hoog te staan. Er volgde een tweede curretage zonder resultaat, hcg bleef hoog. Onderzoeken in uz Gent wezen op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap op ongekende locatie. Oplossing was inspuiting met metrotexaat ( of zoiets) om de cellen te doden, soort lichte chemo. Mocht dan in de eerste zes maand niet zwanger worden.
In augustus 2016 opnieuw zwanger, alles bleek goed te gaan tot aan de echo van 21 weken. Gynaecoloog merkt een open rug in de ergste vorm. Zware handicap van mijn zoontje was het verdict, we besloten de zwangerschap te onderbreken. Bevallen op 11/1/2017 en emotioneel was ik een wrak. Toch had ik nog hoop, de dokters zeiden dat het gewoon al drie keer pech was en dat alles nog kon.
Maart 2017 bleek ik opnieuw zwanger, hartslag op zeven weken, bij tweede echo op 10 weken was het al een tijd stilgevallen. Medicatie om natuurlijk te laten afkomen. Bij test op de vrucht geen chromosoomafwijking te vinden. Open rug was trouwens ook geen chromosoomafwijking maar gewoon fout van de natuur. “Gewoon verder proberen”, zei de gynaecoloog, “zal wel eens een goeie zwangerschap komen” en stak het op mijn leeftijd ( ben van 1980).
Januari 2018 5de zwangerschap, weer miskraam op 8 weken, curretage. Ben toen naar de Cleer gegaan in Aalter voor tweede opinie. Daar stelde hij terecht voor een hele reeks onderzoeken te ondergaan. Bloedonderzoeken, kijkoperatie… Daar bleek ik toch last te hebben van endometriose. Ik was de geschikte kandidaat voor ivf. Eerste poging had ik amper twee eitjes die niet goed genoeg waren om terug te plaatsen. Eerste poging mislukt. Had besloten om even pauze te nemen voor ik een tweede poging zou ondernemen, hormonen waren nogal heftig geweest.
Eind januari 2019 bleek ik toch weer spontaan zwanger te zijn, 6de keer, 7 weken echo was prima, hartslag te horen. Op 11 weken echo bleek het vruchtje opnieuw reeds twee weken gestorven. Mijn gynaecoloog zei, “Had nog even getwijfeld om je bloedverdunners te geven want dit is geen pech meer maar duidelijk iets aan de hand.” Grr ? zo boos dat hij me niets gegeven heeft en gewoon maar afgewacht heeft. We zijn vier jaar en zes miskramen verder en heb immens niets! Ik word bijna 39 en mijn man is nog enkele jaren ouder. Ik kan het niet afsluiten en zou die bloedverdunners en andere ondersteunende medicatie nog willen proberen maar mijn man wil er absoluut mee stoppen!
Het legt behoorlijk veel druk op onze relatie. Ik begrijp enerzijds zijn reactie maar voel me zo ellendig bij het idee dat ik geen kans meer krijg om alles uit te proberen. Heb gewoon teveel tijd verloren door de laksheid van de dokters. Behalve de Cleer was ondernemend maar heb het niet genoeg kans gegeven. Soms ben ik zo boos op mijn man dat ik zou overwegen om de relatie te verbreken en alleen door te gaan met een donor. Des te meer omdat ik volgens de Cleer maar 1 jaar meer heb volgens de reserve van mijn eicellen. Wat moet ik doen? Ten einde raad!
Anoniempje
Note van de redactie aan de schrijfster; Jammer dat je je contactgegevens niet hebt achtergelaten. We hebben tips voor je.
https://www.rikaonline.nl/herhaalde-miskramen/
Geef een reactie