Wanneer ik in de ogen van het meisje op deze afbeelding kijk word ik direct geconfronteerd met de wanhoop, het ondragelijke wachten en allesvernietigende verdriet die ik zelf voelde als wensouder. En dat maakt dit waargebeurde verhaal heel dubbel en bitter. 
Zelf geen kind(eren) kunnen krijgen is oneerlijk en als volwassene kun je deze pijnlijke strijd beredeneren. Maar wat doet een dergelijke strijd met een kind dat ouders wenst? Een kind dat zelf niet kan beschikken en beslissen over haar leven en afhankelijk is van volwassenen en een systeem dat het voor haar moet regelen. Dat laat deze documentaire duidelijk zien.
Het verhaal van Alicia nemen wij met toestemming over van Shepostsonline omdat we alle kanten willen laten zien van de kinderwens.
Liefs,
Melany

 

Cameravrouw en filmmaakster Maasja Ooms volgde drie jaar lang het meisje Alicia. Zo ontstond er een documentaire over een kind dat van het ene kindertehuis naar het andere kindertehuis gaat, terwijl het enige wat ze wil is verhuizen naar een echt gezin. De documentaire Alicia is winnaar van de IDFA Special Jury Award for Dutch Documentary 2017 en werd gisteren uitgezonden als 2Doc film op NPO2.

Alicia wordt als éénjarige baby uit huis geplaatst. Haar moeder is dan 17 jaar en staat onder toezicht van Bureau Jeugdzorg. Om haar veiligheid te garanderen, wordt Alicia in een pleeggezin geplaatst. Als Alicia’s pleegvader plotseling overlijdt en Alicia’s pleegmoeder de zorg voor het meisje alleen niet aan kan, komt ze terecht in een kindertehuis. Ze is dan pas vijf jaar.

“Het meisje woont in een kindertehuis en wacht smachtend op een nieuw plekje”

De film begint als Alicia negen is. Er is op dat moment al vier jaar lang gezocht naar een pleeggezin voor Alicia. Het meisje woont in een kindertehuis en wacht smachtend op een nieuw ‘plekje’. Een fijn plekje; een plekje in een echt gezin. Maar dat plekje komt er niet. Alicia moet het kindertehuis waar ze woont verlaten omdat ze wegloopt en het personeel fysiek aanvalt. Alicia’s moeder komt soms met haar vriend en dochtertje bij Alicia op bezoek. Hoewel zij Alicia laat weten dat er een kans is dat Alicia weer thuis kan komen wonen, is dat niet het geval. Als het gedrag van Alicia steeds problematischer wordt, moet Alicia keer op keer verhuizen. Ze komt uiteindelijk op een gesloten afdeling terecht waar ze niet meer weg kan lopen, ze geen vrijheden meer heeft en de keukenlaatjes op slot zitten. De moeder van Alicia vertelt dat ze weet hoe het is om ‘gesloten’ te zitten; zelf zat ze in haar jeugd ook op een gesloten afdeling.

“De eenzaamheid, de wanhoop en het verdriet; je voelt het allemaal…”

Documentairemaakster Maasja Ooms bracht zelf haar eerste drie levensjaren door in een kindertehuis. Op het moment dat ze startte met het maken van de documentaire, had ze goede hoop dat ze de de plaatsing in een gezin kon laten zien. Maar er kwam geen plek in een pleeggezin. Toch ging de cameravrouw door met filmen. Ze sloot een vriendschap met Alicia en bracht het leven van het meisje in beeld zoals het is. Daardoor voel je tijdens het kijken hoe het is om Alicia te zijn. Je voelt haar eenzaamheid, wanhoop, verdriet en verlangen naar warmte en liefde.

Het gedrag van Alicia is heftig. Ze is agressief en dreigt een mes in haar eigen hoofd te steken. Ze heeft woedeaanvallen en loopt weg. Ze heeft angstaanvallen en stemmingswisselingen en slikt medicatie om deze onder controle te krijgen; maar dit lukt niet. Door de manier waarop de film is gemaakt snap je als kijker waar Alicia’s gedrag vandaan komt. Het is intens verdrietig en ingrijpend om te zien hoe Alicia’s verdriet en eenzaamheid gedurende de jaren steeds groter wordt. Alicia ziet kinderen komen en vertrekken; maar zij blijft…

Huilend zegt ze:”Ik ben een gewoon meisje.”

In de film zit een hartverscheurende scene waarin Alicia aan haar leidster vraagt wanneer er een plekje voor haar komt. De leidster legt uit dat ze geen termijn weet en dat ze geen valse hoop wil geven. Ze legt Alicia uit dat er een ‘speciaal’ plekje gevonden moet worden omdat Alicia een ‘speciaal’ meisje is. Huilend zegt ze:”Ik ben een gewoon meisje. Ik ben gewoon een meisje. Iedereen gaat hier weg en ik nooit.”

Momenteel gaat het volgens de filmmaakster goed met Alicia, maar een geschikt gezin is er nog steeds niet gevonden. Hierover maakt Maasja zich grote zorgen. Ze zegt in een interview met Vrouw: “Als kinderen niet meer naar huis kunnen en er is geen pleegzorg voor ze, dan worden ze van behandelgroep naar behandelgroep verplaatst, terwijl deze behandelingen gericht zijn op maximaal één jaar zorg. Deze kinderen kunnen zich hierdoor nooit aan mensen hechten.

“Omdat Alicia na al die jaren is getraumatiseerd, heeft ze inmiddels specialistische pleegzorg nodig”

Maasja hoopt dan ook dat de film aanzet tot verandering in ‘beleidsland’. “Het is een noodkreet van ‘we moeten hier iets mee met z’n allen’. Er is een drastisch tekort aan pleeggezinnen, terwijl kinderen een warm thuis nodig hebben.” Omdat Alicia na al die jaren is getraumatiseerd, heeft ze inmiddels specialistische pleegzorg nodig.”

Heb je de film gemist? Hier kijk je hem terug.

 

Geschreven door Hanna Yasmine Köning voor Shepostsonline.

 

 

Sharing is caring!