15 maart 2014 ben ik gestopt met de pil. De start van ons traject om onze leuke genen door te geven aan een volgende generatie. Na 7 maanden oefenen, lol en verplichte nummertjes hadden we er nog vol vertrouwen in. Maar er knaagde toch iets dus op naar de huisarts gezien mijn leeftijd (39). Vol goede moed gingen we naar het ziekenhuis, intussen is het medio november 2014. Uit testen bleek dat mijn AMH waarde nog hoog was (7,6). Dit is conform een gemiddeld iemand van begin 30, een goed teken maar geen garantie. Wel zou ik onder het mes gaan om te kijken of er geen verstoppingen bij de eileiders waren.

15 januari 2015, vol zenuwen ga ik richting de operatiezaal. In een gezond lichaam ga je niet snijden. Met een laproscopie krijg je maar kleine sneetjes maar toch. Mijn vader die als vrijwilliger in het ziekenhuis werkte mocht meelopen. Hij zou op mij wachten aangezien vriendlief moest werken lang leve de horeca. Wij dachten zelf dat dit een routine onderzoek was en dat de uitslag goed zou zijn, nog even oefenen en dan komt het wel goed. Hoe anders pakte dit uit. Op de uitslaapkamer was ik zeer wakker en zag de gynaecoloog met een andere patiënt de operatie bespreken. Ik ving iets op over vleesbomen en cystes en dacht nog ach arme vrouw, hij durfde niet bij mij te komen. Na de operatie kwam de arts assistent bij mij op de zaal…..aan haar blik kon ik al zien dat het niet goed zat. De boodschap…..alles verkleefd maar ook waren de eileiders verstopt (zoals later in mijn dossier staat “een ernstig verstoord pick-up mechanisme”). IVF zou de enige optie zijn om nog zwanger te worden. Ik heb mijn vader ondanks zijn slechte knieën nog nooit zo snel zien opspringen om bij mij te komen. Half acht ’s avonds lag ik op de bank bij mijn ouders te wachten tot vriendlief ergens tegen 10 uur klaar zou zijn met werken en mij zou komen ophalen, op dat moment wist hij nog van niets.

Met anderhalve week zou ik weer aan het werk gaan, dan zou de ergste pijn weg zijn en kon ik weer aan de slag. In die anderhalve week had ik veel pijn dus ik ben uiteindelijk naar de huisarts gegaan. Waarschijnlijk een blaasontsteking of net bij de nieren een ontsteking. Ach, ik vond het allemaal wel meevallen en er zou niets aan de hand zijn. Ik mocht aan de antibiotica voor een week. Een week later nog steeds wat lamlendig maar minder pijn (op die ene nacht na waarbij ik huilend wakker werd en de volgende nacht een koortsstuip kreeg). Toch maar naar de dokter…..hup naar het ziekenhuis. Na vijf uur in het ziekenhuis gehangen te hebben kwam de diagnose. Je ziet er niet ziek uit ook niet als ik met je spreek, maar van binnen is het niet goed. Kom vanavond maar weer terug voor drie dagen ziekenhuis. Huh….slik….op dat moment wilde ik ook alleen maar ergens gaan liggen. Thuis maar even kleding ophalen opeens besef je dat je niet ziekenhuisproof bent met pyjama’s etc.

In het ziekenhuis aangekomen bleek dat ik 39 graden koorts had (maar ik zie er niet ziek uit, toch goed om te weten toch). De volgende dag werd een CT scan gemaakt, wat blijkt? Na de operatie heb ik een abces gekweekt en die was al 10-6-8 cm. Tja, dat verklaard wel waarom ik pijn had. Uiteindelijk heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. Vanuit huis ben ik wel weer gaan werken, maar de komende tijd moet ik rustig aan doen.

Medio mei blijkt dat het abces wel geslonken is naar 3 cm maar hij wil niet weg gaan eveneens zit er een hardnekkige cyste. Besluit we gaan het abces weg laten halen. Het is inmiddels 4 juni 2015 als ik de operatie krijg. Helaas zijn beide eileiders zodanig aangetast door het abces dat deze beide worden verwijderd. Een operatie om je vruchtbaarheid te onderzoeken heeft me door domme pech onvruchtbaar gemaakt. IVF is nog de enige optie. Het voordeel is wel dat ik geen kans heb op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dat dan weer wel.

September 2015 we beginnen vol goede moed aan onze eerste IVF poging. Het prikken valt me allemaal zeer mee als ook de bijwerkingen. Ik heb echter wel cystes op één eierstok dus dat wordt nog een uitdaging bij de punctie. De punctie op zondag nadert en ook die valt mee, ik ga maandag gewoon werken alsof er niets aan de hand is. De oogst is niet mega, maar er zijn wel 5 oocyten die voor bevruchting in aanmerking komen. Woensdag D-day, ik werk thuis om in de middag voor de terugplaatsing naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Het langverwachte belletje bleef uit. Zie je wel er is iets mis gegaan, vriendlief met zijn halfvolle glas, nee joh komt goed. 10 minuten later worden we gebeld, het ergste scenario wat je maar kan bedenken……niets heeft gedeeld geen enkele eicel is bevrucht. Net twee weken bezig geweest en poef einde oefening poging nummer 1. Wachtweken heb ik niet gehad, alleen wachtminuten op het telefoontje wat de eicellen hebben gedaan. We gaan een lang weekend naar Zeeland, even uitwaaien en alles op een rij zetten.

Dit was poging één, de volgende poging gaat vast en zeker goedkomen……je moet toch optimistisch blijven, mijn glas wordt goed bijgevuld door vriendlief, de eeuwige optimist. Mijn AMH waarde wordt in oktober 2015 nog eens gemeten, aaaaaaaah 2,4 hoe kan dat in een jaar tijd zo dalen?!?! Onverklaarbaar maar er wordt gedacht aan de twee operaties, en de cystes met het gerommel in de buik. Ik word zenuwachtig om de tijd die ik niet heb.

Poging twee we gaan over op ICSI. Ik stap over naar een ander soort hormoon met de naar Nederlandse maatstaven maximale dosering. Uiteindelijk is deze behandeling gestopt aangezien de follikels opeens een groeispurt maakte. Ik had vier follikels die ik moest laten springen, ik kan je vertellen dat is best pijnlijk  (letterlijk en figuurlijk). Poging 2.1, er wordt een doorstart gemaakt. Alles werd goed in de gaten gehouden, maar naast de follikels groeiden er ook cystes mee. Via een punctie zijn de cystes weggezogen. Moeders ging gelukkig mee, vriendlief moest werken. Het uitzuigen van de cystes was op de dag van onze jubileum, het was ondertussen 3 november. Gaandeweg bleek dat deze cystes te onrustig waren, de poging werd wederom gestaakt. In de tussentijd moest ik decapeptyl spuiten om alles te onderdrukken en rustig te krijgen. In december op vakantie in Cuba werd het zwembad afgewisseld met de hotelkamer om er even een spuit in te jassen. Je wordt er wel steeds handiger in en ik kan je vertellen een koude buik is ideaal om pijnloos een spuit te zetten.

Begin januari, de cystes zijn rustig, op naar poging 2.3. Ondertussen ben ik al sinds oktober aan het spuiten. Ik begin weer naast de decapeptyl Gonal F te spuiten maar heb er wat meer last van. De punctie komt er aan, dit keer op een zaterdag. Het is inmiddels 16 januari 2016. Helaas ben ik net de dag ervoor geveld door buikgriep en een blaasontsteking. Vol goede moed gaan we naar het ziekenhuis voor de punctie. De punctie voelde ik nu meer. Van de tien follikels zijn er maar twee oocyten geoogst. Mijn vader lag tegelijkertijd in hetzelfde ziekenhuis, dus maar even na de punctie op bezoek. Nadat we thuis waren gekomen werden we gebeld door de arts. Het twee oocyten zijn bij het prepareren voor ICSI al uit elkaar gevallen. Game over………daar lig je dan op bed pijn van een punctie, buikgriep en blaasontsteking. Vriendlief was wel zo solidair om ook met buikgriep op bed te liggen.

Februari 2016 mijn AMH waarde wordt nogmaals gemeten…..0,9 Hij daalt in rap tempo wat geen goed teken is.

Vanuit de verzekering heb ik nog twee pogingen, maar het ziekenhuis geeft aan dat door mijn snel dalende AMH waarde (kwantiteit) en de kwaliteit van eicellen de kans op succes zo gering is dat de enige zinvolle behandeling een behandeling met eiceldonatie is………………………………………………………

 

Geschreven door Leontien, 41 jaar, getrouwd met Frank 34 jaar.

Sharing is caring!