Terwijl de terroristen zich opblazen in Brussel ben ik samen met mijn vriendin bezig met zaken van een hele andere orde. M’n vriendin was overtijd, weet je nog? Precies, nou: na een paar dagen overtijd te zijn krijgt mijn vriendin de eer om nog een keer over zo’n zwangerschapstest heen te plassen. Ik ben serieus blij dat het geen bloedtest is, overigens. Wow, wat heeft de natuur dat schappelijk geregeld. Maar goed, bijzaak. Terug naar die zwangerschapstest met z’n verdomde streepjes.

Ik weet niet van welke vriend of vriendin ik het gehoord had, maar in mijn hoofd resoneerde de mantra: hoe licht het streepje ook is, een streepje is een streepje.
Dus oké. Dit is hoe het is gegaan.
Zij met die test: ‘nou, ik zie niks hoor.’ En ze geeft ‘m aan mij. En weg is ze. ‘Koffie?’ hoor ik uit de keuken.
Niet dat ik m’n vriendin haar oordeel niet vertrouw, maar ik vertrouw m’n vriendin haar oordeel niet. Ik pak de test. Twee dagen overtijd; kom nou zeg! Ik sta naar die strip te kijken. En ja, nou, toch. Of niet? Misschien ligt het aan de lichtinval (ja dat denk je dan). Ik houd ‘m in daglicht, bij de lamp, ik inspecteer ‘m in de keuken, in de woonkamer bij het raam.
‘Schat?’ zeg ik.
‘Ja?’
‘Ik zie wel iets hoor. Denk ik.’
M’n vriendin komt uit de keuken en kijkt nog eens naar de strip.
‘Nou, niet echt toch?’ zegt ze, de strip ook onder de lamp houdend.
Op dat moment begin ík te twijfelen. Misschien zit er iets in m’n contactlenzen. Ja dat kan. Ik pak een nieuwe blanco test en leg ‘m ernaast. Nee, toch echt.
‘Zie jij het niet?’ vraag ik. Ik moet serieus naar de oogarts als dit geen paars streepje is. ‘Dit is verdomme toch een paars streepje, of niet dan?’
M’n vriendin, niet onder de indruk, kijkt en mompelt: ‘ja, maar het is echt héél licht.’
‘Dus jij ziet het ook?’
‘Ja, maar het is niet heel duidelijk ofzo.’
‘Schat!’
‘Wat?’

Lang verhaal kort: zes rondjes door de kamer langs alle lichtbronnen en vijf discussies later.
Mensen, ik kan je vertellen: mijn vriendin is zwanger.
Het was even wennen. Ook voor mijn vriendin (‘nou, ik voel anders niks hoor’). Maar inmiddels zijn we gewend aan het idee.
En dan weer niet.
En dan weer wel.

En als een stel fundamentalisten zich opblazen in Brussel denk ik: ‘Fuck jullie, mijn vriendin en ik krijgen een kind.’

 

Meer blogs lezen van Vanessa doe je hier

Sharing is caring!