In het eerste deel van deze driedelige blog verteld Savannah dat ze tijdens een echo van een zwangerschap die met moeite tot stand kwam te horen krijgt van de echoscopist dat ze twee baarmoeders heeft….

Uuu SORRY! Bestaat dat? Ja dat bestaat maar komt niet zo vaak voor vertelde hij. De verloskundige zei ook; “U bent de eerste in mij verloskundige carrière!” O, ben ik dus toch zo speciaal? Een week later zat ik in het ziekenhuis, toevallig dezelfde gynaecoloog! Ze bekeek mij en ja het klopt baarmoederafwijking, niks ernstigs, kans op vroeggeboorte. Maar geen reden tot paniek!

Ze wilde wel vanaf 14 weken kijken of ik geen verkorte baarmoedermond had en zo ja dan zou ik een cerclage (bandje) er omheen krijgen.  Moedertje was meegegaan en oma, moeder was mee naar binnen gegaan en die blik toen ze het baby’tje zag was kostbaar. Het sprong alle kanten op als ik lachte en hartje klopte alles leek goed en nu was het tijd om te gaan genieten. Maar dat genieten was van korte duur, einde zekerheid kwam dichterbij. Mijn lichaam gaf aan dat er iets niet klopte. De avond brak aan, ik ging naar de wc en ontdekte dat het goed mis was.  Ik gilde; “We moeten nú naar het ziekenhuis, O MY GOD! Ik raak het kwijt!” Ricardo bleef kalm en zei; “Ach schatje zal niks ernstigs zijn maak je niet onnodig zorgen.” Maar aan zijn rijgedrag merkte ik dat hij zich wel degelijk zorgen maakte maar hij wou de rust en kalmte bewaren voor mij.

Om 19:30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis, we moesten nog wachten, spoedgeval! Pff dacht ik. Ik had ook nog niks gegeten dus geduld was ver te zoeken. Eindelijk werd ik binnen geroepen, een hele charmante jonge mannelijke gynaecoloog arts in opleiding denk ik. En toen waren er al snel 6 ogen gericht op het echoapparaat. Maar ik zag het al, meneer wilt u alsjeblieft stoppen, het is over en uit, het hartje is er mee gestopt. Hij zocht nog even, maar uiteindelijk kwam hij met een zelfde conclusie,  inderdaad het baby’tje is overleden in mijn buik.

Ik keek nog goed…. o kleine baby van ons….. Alles was er handjes, voetjes, dopneusje…… Het enige wat je moest doen kleine baby was verder groeien en kijk nu hoe je er zo rustig bij ligt, leek of je handje achter je hoofdje lag en je voetjes opgetrokken. Zo perfect! Toen kwam al snel als donderslag bij heldere hemel bij mij binnen, ik sprong uit de beugels, kleedde mij aan. Ik wil hier weg! De dokter adviseerde nog even te blijven zitten en ging even weg zodat wij alleen konden zijn. Daar kwam de man met de hamer, zo hard gehuild heel verloskundeafdeling heeft mij zeker gehoord. Moedertje gebeld! Snik snik mama!!! Het is niet goed!! Eventjes stil!! Wat niet? Opnieuw meldde ik hetzelfde, nee nee, dat meen je niet, dat kan niet!!

De week ging snel voorbij ziekenhuis in en ziekenhuis uit, van avond tot overdag. Ging mij steeds beroerder voelen, koortsig, verdrietig, niet kunnen eten of drinken.  13 februari 2014 ben ik gecuretteerd, ik realiseerde me niet dat het voor ons een speciale dag was. Die dag waren we 4 jaar samen.

Het voelde alsof ik na de controle snel werd afgewimpeld met; “U moet maar gaan praten met iemand….”, O oke als u dat zegt, doen we dat. Maar ik had zoveel vragen over de afwijking want de gynaecoloog die ‘s middags na mijn curettage naast mijn bed stond meldde dat een volgende zwangerschap er niet rooskleurig uit zou zien. Ze zei dat ze mijn conditie weinig meegemaakt had en dacht dat het zelfstandig niet ging lukken. Ook werd er toen in plaats van 1 baarmoedermond twee baarmoedermonden aangetroffen in mijn lijf. Ik sprak tot mijzelf; “Savann, laat het los.”
Liefs,
Savannah

Heb jij ook een aparte baarmoeder en wil je met lotgenoten praten? Meld je aan bij deze groep te vinden onder de naam “Bijzondere Vrouwen”. 

 

 

Sharing is caring!