‘Mama, ik wil een broertje en als dat niet kan een zusje maar in ieder geval een baby uit jouw buik’. Ik herhaal als een mantra in mijn hoofd ‘volgende week wil hij een hond, dit betekent niks’.
Rustig probeer ik mijn zoontje uit te leggen dat het maken van een baby best moeilijk is en dat mama er eigenlijk niet zo goed in is en dat we daarom zo blij zijn met hem. Hij luistert aandachtig en zegt dan, ‘maar mama jouw buik is heel dik weet je zeker dat er geen baby in zit?’. Hij is niet gek zou mijn man zeggen, want inderdaad mijn buik is enorm opgezet door de zwangerschapshormonen. Ik ben 7 weken zwanger, maar na 4 jaar in de medische molen en 2 miskramen verder weet ik wel beter dan mijn zoontje van bijna 5 jaar te vertellen over zo’n vroege zwangerschap. Vanbinnen moet ik glimlachen en fantaseer over het moment waarop ik hem kan vertellen over die baby in mama’s buik en hoe blij gaat zijn en dat hij zo’n fantastische grote broer gaat zijn.
Maar goed, een week later horen we dat ook deze zwangerschap, ontstaan na onze derde ICSI behandeling uit zal lopen op een miskraam, de derde dus. Ik ben verdrietig en vooral erg boos, deze ronde kreeg ik extra medicijnen om een miskraam te voorkomen en die hebben dus niet geholpen. We hebben nog 2 bevroren embryo’s in de vriezer maar de hoop dat het ooit nog gaat lukken zijn we kwijt. We gaan door want om dit alles goed af te kunnen sluiten moeten we alles geprobeerd hebben vinden we zelf.
Wanneer mijn zus probeert te suggereren dat we ook zouden kunnen stoppen ontplof ik. Hoe kan je zoiets zeggen! Ons zo proberen te ondermijnen, ik snap er helemaal niks van en voel me eenzamer als ooit.
Ik wil me terugtrekken, letterlijk. Foute dingen eten, films kijken en met niemand praten zelfs met mijn man niet. Zodra ik kan verdwijn ik alleen naar boven waar ik stilletjes lig te snikken op bed. Met hem gaat het eigenlijk wel, beter als met mij. Hij begint vrede te krijgen met het idee dat we met z’n drieën zullen blijven. Terwijl voor mij het elke miskraam duidelijker wordt, ons gezin is gewoon nog niet compleet en mocht dit traject volledig mislukken, dan zal er altijd een gat zijn. Of eigenlijk 3 gaten, voor de drie kinderen die er niet mochten komen.
Ik probeer de uitgerekende data te vergeten, maar dat lukt me natuurlijk niet en op hun verjaardagen fantaseer ik over hoe het zou zijn geweest op dat verjaardagsfeestje van mijn 2 of 1 jarige. Hoe mijn leven eruit had kunnen zien nu, net gestopt met de borstvoeding of nog wat langer door? Hevig vermoeid door de gebroken nachten maar wel gelukkig dat weet ik zeker. Hoe het met onze zoon zou zijn nu? Ondertussen gewend aan het mormel wat teveel aandacht van zijn ouders opeist? Of misschien helemaal niet jaloers, hij is natuurlijk wel de liefste jongen ter aarde. En hij is een wonder. Een echt wonder, er is ondertussen zoveel vastgesteld bij mij dat het echt ongelofelijk is dat ik gewoon spontaan zwanger ben geworden en dat hij er is. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor wat ik heb en dat ben ik ook, maar het doet gewoon heel veel pijn.
Liefs, Wendy
Geef een reactie