Door het programma Babyboom werd ik aan het denken gezet. Een vrouw haar eicellen waren niet goed en kon daardoor niet zwanger raken. Door eiceldonatie van een vriendin hebben ze toch 2 prachtige kinderen. Ik was toen zelf ook bezig om zwanger te raken wat niet echt makkelijk ging. We waren al 2 jaar bezig en ik raakte maar niet zwanger. De MMM zou gaan beginnen voor ons met IUI-behandelingen. Om ons daarop goed voor te bereiden gingen we op vakantie en raakte ik pardoes zwanger van onze zoon. Een nachtmerrie zou het zijn geweest voor mij wanneer mijn grootste wens niet uitgekomen zou komen. Dit was wel meteen het moment dat ik besloot mijn eicellen te doneren zodra ons gezin compleet zou zijn. Ik had immers zelf de pijn ervaren en op tv het geluk gezien die het bracht.
Vrouwen die geen goede eicellen hebben zijn eigenlijk meteen gewezen op adoptie of pleegzorg en dat moet je ook kunnen/willen. Dan is niks meer iets van jouw samen. Terwijl als een man zijn zaad niet goed is je naar het ziekenhuis kan voor sperma. Zo kan je toch nog een kindje krijgen wat toch een beetje van jullie samen is.
Ik vond het zelf heel mooi om mijn kindjes te mogen dragen en te voelen in de buik dat geeft zo’n bijzondere band. Dat gun ik een ander ook en als dat kan door eicellen af te staan zodat een andere vrouw ook haar wens in vervulling kan laten gaan. Dan is dat maar een kleine moeite om iemand iets heel moois te geven.
Op dit moment zijn wij ons aan het oriënteren wat eiceldonatie precies inhoud (voor ons gezin).
Liefs,
Denise
32, getrouwd, 3 kinderen van 6, 4 en 1 jaar, eiceldonatrice in spé.
Geef een reactie