Wat is (het toch in de) babybusiness? Nederlanders vertrekken naar België, Belgen vertrekken naar Nederland. Maar niet alleen dat er is van alles aan de hand volgens dit artikel en toch hoor ik Nederlandse lotgenoten er niet over. Waar zou dat aan liggen? Zijn wij (Nederlanders) voorzichtiger? Praten wij er niet over of valt het allemaal wel mee wat betreft de Nederlandse lotgenoot? (Nederlandse) Stellen die afreizen naar een land waar alleen de jongste vrouwen doneren, kun je volgens mij ook helemaal niet tegenhouden… In dit artikel waarop ik reageer gaat het niet zo zeer om het psychische effect en hoe daarmee om te gaan maar dat is wel het deel waarin ik geïnteresseerd ben en waarover ik vragen heb. Aan dit artikel werkte Marijke Merckx, voorzitster van De Verdwaalde Ooievaar, een vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, Anneke Janssen van FertiTravel, Petra De Sutter, hoofd van de afdeling Reproductieve Geneeskunde van het UZ Gent en auteur van De maakbare baby & Jean-Jacques Cassiman, emeritus hoogleraar Menselijke Genetica (KU Leuven).
Soms durven we niet te vertellen dat we via bemiddeling of op een andere manier een kind gaan maken of liever gezegd krijgen. Slechts één keer sprak ik een Belgische die mij een hartverscheurende e-mail stuurde, ze schreef; “Wat ben ik aan het doen? Een onbekende eicel, een onbekend zaad. Kan ik hier mee leven? Ik wilde slechts een gezin, nu sta ik hier. Hoe is het zover gekomen?” Ik probeer hier absoluut geen oordeel te vellen maar duidelijk is wel dat wanneer we met onze rug tegen de muur staan we misschien keuzes maken waarvan wij niet direct realiseren wat het gaat inhouden. Soms hebben we de tijd daar ook niet voor omdat de deadline ofwel de toegestane leeftijd voor behandelingen maar ook adoptie afhankelijk zijn van je leeftijd! Hoe toets je (zelf) of je voorbij gaat aan je eigen grenzen of principes? Deze bijstellen gebeurt natuurlijk wel vaker maar hier gaat het wel om onomkeerbare en vaak éénmalige beslissingen. Is begeleiding hierin op zijn plaats?
Schamen we ons omdat we zoveel geld uitgeven of uitgaven (terwijl anderen vinden dat wij ons er bij neer moeten leggen)? Willen we niet vertellen dat wij een anonieme donor gebruikten omdat wij weten dat het nogal wat stof doet opwaaien? Vinden wij deelnemen aan vruchtbaarheidstoerisme soms een beetje decadent of is het dan toch wel misschien gewoon een vage “business”? En komt dit dan omdat het nieuw is of omdat er illegale praktijken zouden plaatsvinden? Ik weet nog dat cosmetische chirurgie op gang kwam, de ene na de andere televisieproducent trok er op uit om vast te leggen wat er allemaal mis kon gaan. Misschien is vruchtbaarheidstoerisme nu wat plastische chirurgie toen was; een nieuw terrein en hebben we nog niet bedacht hoe dat in goede banen te leiden. Lastig ook want inderdaad, je bent binnen no time aan de andere kant van de wereld en controle is er niet. De wensouder beschikt.
Eiceldonatie, spermadonatie, embryodonatie & draagmoederschap, het is er en we kunnen er niet omheen. Nu donatie niet meer anoniem kan in Nederland zie je dat de donateurs wegblijven. Wensouders vertrekken naar het buitenland of bestellen Deens zaad niet omdat ze dat zo graag willen maar omdat het niet anders kan. Als er geen eicel of zaad beschikbaar is, valt er niets te kiezen. De Nederlandse wensouder vertrekt naar het buitenland uit pure noodzaak. Moeten wij meer campagnes bedenken om donateurs aan te trekken, beter voorlichten om de Nederlandse wensouder in Nederland te houden? Ik zou wel eens willen weten hoeveel broers en zusters van wensouders doneren? Misschien valt daar nog winst te halen…..
Bij de oprichting van Kinderwensbloggers werd ik benaderd door een bedrijf, ik weet niet meer hoe het heette maar ik rook gelijk onraad. Op de site was men van alles van plan dat verboden is/was in Nederland, we gingen niet samenwerken zul je begrijpen. Ik wilde alleen verslaan wat er gebeurde in het land der verminderd vruchtbaren, informatie verschaffen meer niet. O nee, ze wilden dat KWB zich bij hen aansloot want ze hadden al duizenden volgers en dat was aantrekkelijk voor mij. Zij wisten natuurlijk niet dat het mij niet te doen was om het aantrekken van zoveel mogelijk bezoekers, ik wilde alleen meer inzicht geven aan wat er omgaat in het leven en hoofd van de lotgenoot. En nog steeds staat dat voorop. Ik ben er gelukkig niet ingetuind en inmiddels hebben we in Nederland een betrouwbare bemiddelingsbureau’s genaamd FertiTravel. Zij werkten ook mee aan het artikel in de KNACK. Wil je voorkomen dat je in handen valt van vage business dan zou ik een beroep op hen doen. Ik ken de eigenaresse persoonlijk, zij bezoeken zelf de klinieken en sturen ook niemand naar onbetrouwbare klinieken. Toen wij uitweken naar het buitenland was er geen FertiTravel, ik zou ondanks de contacten en kennis die ik nu heb toch een beroep doen op een dergelijke bureau omdat zij niet alleen faciliteren maar ook adviseren op basis van je budget, persoonlijke wensen en medische mogelijkheden.
Ik denk alleen wel dat we af moeten van het idee dat al onze vruchtbaarheidsproblemen worden opgelost (in het buitenland). Er is geen garantie, hier niet en elders ook niet. Verder is een goede psychologisch begeleiding ook op zijn plaats want het romantische idee dat een baby maken met zich mee zou moeten brengen wordt volledig verwoest door de moderne manieren waarop wij een kinderwens vandaag de dag kunnen waarmaken. Misschien gaat het allemaal te snel en hoe verwerk je dat? Mijn vraag zou zijn; “Waar vind je naast de praktische kant (via bemiddeling) psychologen die gespecialiseerd zijn in begeleiding bij eiceldonatie? Niet alleen tijdens het traject maar indien gewenst ook nazorg want eenmaal zwanger of een kindje op komst via deze weg, valt er ook nog eea te verwerken lijkt mij….
Lieve wensouder, wens met wijsheid en bereid je goed voor,
Liefs,
Melany
Lees hier het originele artikel.
Geef een reactie