Beste Dokter uit ons streekziekenhuis,
Wat waren jullie lief en meelevend bij ons eerste bezoek. We voelde ons echt gehoord. Vooral de verpleegkundige, waren aardig, lief en zorgde voor genoeg informatie en betrokkenheid bij de onderzoeken. Mijn complimenten.
Maar toen er niks mis met ons bleek, zat het me toch niet lekker. Zoveel onderzoeken hadden jullie niet gedaan, en we waren al bijna 1,5 jaar aan het ‘oefenen’. Ik mocht altijd bellen, dus dat deed ik na 2 jaar ‘oefenen’ ook. Aan de telefoon was je assistente super lief. Een afspraak werd geplant, en ik was gerustgesteld. 2 jaar oefenen was toch wel genoeg vond ik.
Eenmaal binnen was je duidelijk, er is niks mis met ons, dus het zou gewoon moeten lukken. Meer kan je er niet aan doen. Ik schrok van je hardheid. Op mijn vraag voor aanvullende onderzoeken zei je nee, was geen reden toe en je vond de belasting van de onderzoeken voor ons te hoog. Je gaf aan dat je “fan” was van de oude protocollen, en dat we nog minimaal 6 maanden gewoon moesten proberen. Dat was een klap in mijn gezicht. Wat voelde ik mij alleen, en onbegrepen. Ineens werd er niet meer geluisterd, of gepraat. Terwijl, kom op zeg, na 2 jaar nog niet 1 keer zwanger?! Dat beloofd niks goed.. ik kan ook statistieken lezen.
In tranen verlieten we het ziekenhuis. Wat was ik boos. Dit ene gesprek, heeft me doen besluiten voor een second opinion te gaan. En dat was maar goed ook… want het blijkt dat we natuurlijk nauwelijks kans hebben om zwanger te kunnen worden. Mijn gevoel was juist.. en het onderzoek, was helemaal niet belastend. Ging eigenlijk heel makkelijk… Als je dat nou eens onderzocht had… Als je nu gewoon eens geluisterd had.. dat had ons maanden gescheeld, maanden van frustratie en verdriet, maanden van woede op mijn lichaam wat maar niet functioneert. Als je, je nou eens je best had gedaan, om te luisteren naar mij. Maar ik snap dat het moeilijk is, ook dat je rekening moet houden met wetgeving, en nog ergens, de wetten van de verzekering. Ik snap dat jouw mening, er tegenwoordig, minder toe doet. Eerst komt de wet, dan de verzekering en dan jij pas. Dat moet ook moeilijk zijn. Ik probeer er rekening mee te houden, maar dat is voor mij ook weer moeilijk als het om iets emotioneels gaat.
Ik kan me ook voorstellen dat het voor jou heel moeilijk moet zijn, om goed nieuws te vertellen (hoera, er is niks mis!) en dan mensen in tranen voor je zien. Dat maakt een goed nieuws bericht ineens ook niet meer leuk. En zo kan ik nog veel bedenken, waarom het voor jou misschien net zo moeilijk is als voor mij. Daarom neem ik je niks meer kwalijk, maar ik zal nooit meer bij je langskomen. Er was te weinig klik tussen ons. Ik vind het jammer, want de verpleegkundige staan allemaal hoog in het vaandel. Maar het onderwerp is te gevoelig, en ik hecht er waarde aan om gehoord te worden. Juist door een arts. Dat zou mijn advies zijn. Verdiep je in de mensen die bij je langskomen. Probeer te kijken, van mede mens tot mede mens. Niet van “God” tot onbenullig nummertje. Leg eerlijk uit waarom je iets niet wilt doet, en ga geen smoesjes verzinnen. Ben open, voorbereid en probeer je in te leven in die persoon tegenover je. Het is geen casus op de opleiding, of een verhaaltje in een boek. Er zit een mens tegenover je, een mens met verdriet en frustratie, een onzeker mens, omdat het niet gaat zoals de boekjes zeggen dat het gaat. En ieder mens is uniek.
Groetjes, een vrouw met vijandig baarmoederslijmvlies, onverklaarbaar verminderd vruchtbaar, 7 IUI behandelingen, 2 ICSI terugplaatsingen, 1 miskraam.
Beste Dokter uit onze kliniek,
Dankjewel voor je luisterend oor, toen we uit ons streekziekenhuis kwamen voor een second opion. En dankjewel voor de aanvullende onderzoeken. Dankje dat je bevestigde wat mijn gevoel al zei. Het slechte nieuws was eigenlijk een opluchting.
Dankjewel dat je altijd tijd maakt voor vragen, ook al mag het officieel niet bij een controle echo. Dankjewel dat je altijd weet wie ik ben, voor dat ik binnen ben. Dankjewel dat je altijd weet waar ik werk en wat ik doe.
Dankjewel dat je altijd luistert naar mijn mening. En niet alleen luistert, maar ook handelt, wat je zegt “wie weet er meer van jou cyclus, dan jij zelf”. Dankjewel dat je me af en toe een kwartiertje nadenk tijd geeft, en ik terug mag komen, voor meer vragen Dankjewel dat je grapjes maakt en met me lacht. Dankjewel dat je meedenkt, hoe we ons normale leven zo normaal mogelijk kunnen laten zijn Dankjewel dat je meedenkt, een terugplaatsing op een werkdag is gewoon heel onhandig, dat vind jij ook. Dankjewel voor de echo’s in de avonduren, in het weekend Dankjewel dat je me gewoon mens laat zijn. Mens met een leven. Niet Mens met een vruchtbaarheidsprobleem. Dankjewel dat ik mag wisselen in de intensiteit van de begeleiding die ik wil in het traject. De ene keer wat meer dan de andere, als ik het maar aangeef is de deal. Dankjewel voor de humor onder de punctie. Ik kan me er weinig van herinneren, maar het schijnt heel grappig geweest te zijn. Dankjewel voor het duidelijk uitleggen waarom sommige dingen niet gedaan worden. Dankjewel voor je eeuwige optimisme. Hoe sceptisch we ook zijn, als we bij jou geweest zijn, gaan we altijd vol vertrouwen en goede moed weer weg.
Zou je nog 1 ding willen doen? Al je mede doctoren (binnen en buiten de kliniek) willen opleiden en de verpleegkundige? Hoe je iemand als mens kan behandelen? Hoe jezelf mens blijft?
Groetjes, Nanda.
Geef een reactie