Lieve lotgenoten,
Na een kleine 4 jaar ploeteren, is het hier dan toch ook gelukt. De eerste jaren fietste ik er vrij stoer doorheen, maar zoals jullie wel zullen herkennen, wordt het steeds zwaarder en de wanhoop wordt steeds groter. Ik had een leuke job bij meerdere projecten in de muziekwereld, maar heb dat laten staan omdat ik vermoedde dat ik mijn eerste miskraam zelf had uitgelokt door die lange intensieve avonden.
Ook ging ik niet meer naar feestjes en gooide ik ons hele leven om naar een heel gezond, burgerlijk rustig leven en een kantoorjob. Al kreeg ik daarna nog 4 miskramen, inclusief een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waarbij 1 eileider het begaf. Ik had toen nog 1 eileider, maar aan die kant maakte de eierstok geen eitjes aan, het werd er niet beter van.
Ondertussen overleed m’n broer, een aantal goede vrienden en m ‘n schoonmoeder. Ook nog één van onze honden. Kortom: het waren harde tijden. Daarbij hormonenkuren… dat was geen fijne combi! Door de hormonen ben je toch al niet helemaal jezelf en als je dan ondertussen nog dingen te verwerken krijgt als het verlies van je dierbaren, dan wordt dat extra zwaar. Maar nu lacht het geluk ons dan toch toe.
Ik ga keihard duimen dat jullie dit allemaal ook mogen meemaken, het is jullie zo gegund en ik vind het zo erg dat mensen nog steeds in die (soms uitzichtloze) molen zitten. Hou moed, hou vol. Doe toch leuke, ontspannende dingen, ook al heb je er in eerste instantie geen zin in.
Red een hondje uit het asiel of het buitenland, stort je op de verzorging en voel je goed omdat je het een mooi leven kan geven. Ga lekker creatief aan de gang met een schilderij waarin je je gevoel of hoop legt. Of ga karaoke zingen met Youtube. Een beetje sporten of lange wandelingen maken (met de hond) zijn ook prima mind-versterkers. Lees boeken en verhalen met successtory ‘s van vrouwen waarbij het uiteindelijk toch nog is gelukt… Ik deed het allemaal, uiteraard om mijn zinnen te verzetten, maar ik wilde ook kost wat kost de positiviteit er in proberen te houden, anders zag ik helemaal geen kans dat het ooit zou lukken. Probeer doemdenken te voorkomen, lieve meiden en laat je door de spanning en soms al wanhoop vooral niet kisten! Heel veel succes!
Ik sluit mij graag aan bij de “Verdwaalde Ooievaar Wondertjes”, waar ik het fijn vind om vragen en verhalen te delen met lotgenootjes.
Geschreven door Mieke (42), kinderwens sinds lange tijd, sinds 2012 actief, 6 IUI ’s en 5 IVF ’s waarvan 11 teruggeplaatste embryo ’s.
Geef een reactie