Sinds vorig jaar oktober werk ik met vooral studenten. In mijn hoofd kinderen, kinderen die allemaal de mijne hadden kunnen zijn als het allemaal anders gelopen was. Het zijn jong volwassenen, helemaal geen kinderen meer. Dit is confronterend, maar mijn hoofd weet er een positieve draai aan te geven want zo ben ik nou eenmaal.

Ik geniet van deze jong volwassenen. Ik geniet van hoe ze bruisen, middenin het leven staan, vol plannen, timmerend aan de weg, hun toekomst. Niet allemaal, sommige hebben een time-out (heel verstandig!). In sommige opzichten zijn ze serieus en anderen komen met een kater op hun werk. Ik moet er van glimlachen, ik herinner me deze levensfase goed. Ze schrikken zich vaak een hoedje als ik mijn leeftijd verklap want eerlijk is eerlijk, de fase waarin hun moeders verkeren daar ben ik nog niet aangekomen. Mijn gedrag en interesses zullen niet gelijk zijn aan die van hun moeders. Deze moeders zullen vast ook meer grijze haren hebben van hun kuikens dan ik. Ze zullen in een fase zijn van loslaten van hun min of meer zelfstandige kinderen. Ik ben eigenlijk nog in een fase van een dertiger, een jonge moeder die naar rapmuziek luistert. Dat schept een beetje verwarring. Ik kan mij ook voorstellen dat ze spiegelen; 48? En dan moeder van een 5-jarige, zo stellen zij het zichzelf natuurlijk ook niet voor. Misschien is dat ook wel een beetje confronterend.

Helaas moet ik binnenkort afscheid van hen nemen, mijn werkgever heeft namelijk besloten dat ik niet geschikt ben voor het werk wat zoveel inhoud als medicatie en een enkel supplementje in een verpakking doen. Aan de ene kant van het bedrijf pak je het product uit, vul je handmatig (met handschoentjes) of met een machine en aan de andere kant van het bedrijf gaan de producten de deur uit vergezeld van 1 of meerdere formulieren.

Ik ga een aantal van mijn collegae missen, één in het bijzonder. In mijn droomwereld had zij mijn dochter kunnen zijn. Ze is prachtig om te zien, zorgzaam (veterde mijn schoentjes toen ik door mijn rug ben gegaan en overnachtte bij haar grootouder toen die ziek was), ze studeert, wanneer ze lacht kan iedereen dat horen, ze geeft naast haar werk en studie lessen aan kinderen. Kortom alles wat je terug zou willen zien in een eigen kind. En natuurlijk verheerlijk ik wat ik zie, maar dat maakt niet uit wanneer je je bevindt tussen droom en werkelijkheid. We zijn vrienden op facebook en ik hoop dat dit zo blijft zodat ik af en toe kan zien hoe het met haar gaat, of haar dromen uitkomen. Mochten de goden mij ooit nog goed gezind zijn en zegenen met een dochter, dan zal ik haar naar deze jongedame vernoemen. Is dat realistisch? Is het realistisch te dromen over iets dat zeer waarschijnlijk niet gaat gebeuren? Absoluut niet! Maar ik kan niet leven zonder mijn dromen en verlangens. Dromen en verlangens liggen in de toekomst en misschien is dat ook wel een reden waarom ik zo geniet van deze studenten die hun pijlen richten op mogelijkheden in plaats van beperkingen.

Ciao mooie jongens en meiden, go for it, let nobody stop you!

Liefs,

Melany

Sharing is caring!