Ik heb in eerste instantie besloten om een donor te vinden via internet. We hebben over en weer heel veel gemaild en hij leek oprecht te vertrouwen. Eenmaal heb ik zelf inseminatie met hem gedaan. Een paar dagen na de zelfinseminatie werd ik lid van een groep op facebook de BAM moeders en hier kwam ik er snel achter dat deze donor niet te vertrouwen was. Gelukkig bleek na twee weken dat ik niet zwanger was van deze donor. Ik bedacht me ook meteen dat dit dan niet het pad was die ik moest nemen om zwanger te worden. Ik besloot om voor de veiligheid van mezelf en het kindje om het via een professionele weg te doen. Ik kreeg vanuit de BAM groep opties voor klinieken en zo kwam ik uiteindelijk terecht bij het Nij Barrahus in Wolvega.
December 2016 heb ik mij via hun website aangemeld. Ik kreeg al snel een reactie en het intakegesprek zou plaats vinden in februari 2017. Ik moest na mijn aanmelding een vragenlijst invullen vanuit de kliniek en ik had een verwijzing van de huisarts nodig. Ik heb toen direct een afspraak gepland en samen met mam ben ik bij dokter Vusse geweest. Ik kreeg van hem dan ook de verwijzing. Ik was erg opgelucht en de eerste stappen waren gezet.
In februari had ik de intake bij het Nij Barrahus. De dag van de intake was ik erg zenuwachtig en samen met mam ben ik erheen gegaan. Ik had een gesprek met mevrouw Kimmel. We namen de papieren door en de vragenlijst die ik vooraf had moeten invullen. Het gesprek nam een vervelende wending toen zij hoorde over mijn verleden en dat ik de diagnose Borderline heb. We zouden het traject ingaan en wanneer alles was afgerond zou ik te horen krijgen of ze me gingen helpen. Ze beloofde niks en zei dat ze eerst zeker wilde weten dat ik stabiel was en ik het moederschap aankon. Vol onzekerheid en heel veel tranen zijn we terug naar huis gegaan. De gehele rit naar huis ging er van alles door mij heen. Eenmaal thuis bij mam ben ik in tranen uitgebarsten en was ik ook ontzettend boos. Ik kon maar niet begrijpen dat anderen die mij nog niet zo goed kennen uiteindelijk zou bepalen of ik moeder mocht worden. Ik heb met mam erover gepraat maar die was er zelf ook stil van. Eenmaal thuis nog vol met verdriet ben ik gaan douchen. Na het douchen ben ik gekalmeerd en besloot ik niet op te geven. Ik wilde dit en ik zou niet opgeven wat ik er ook voor moest doen. Ik heb mam gebeld dat ik doorga en dat ik me niet uit het veld zou laten slaan door 1 vervelend gesprek. Ik besloot wel om een andere dokter te vragen bij de kliniek omdat dit een grote stap is en ik mij op me gemak wil voelen wanneer ik naar de kliniek zou moeten.
Na het eerste gesprek kwam er een reeks van gesprekken. Allereerst kreeg ik een gesprek met de gynaecoloog in het ziekenhuis en zou ik vlak daarna een gesprek krijgen met een psychiater. Met de gynaecoloog namen we alles door wat betreft zwangerschap en bevallen. Doordat ik medicijnen slik zou ik op het moment van zwanger zijn bij de gynaecoloog onder behandeling moeten blijven in plaats van naar een verloskundige. Ook bespraken we direct dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen en na de bevalling twee dagen ter observatie met het kindje zou moeten blijven in het ziekenhuis. Met een gerust hart ben ik samen met mam naar huis gegaan. Door het gesprek met de gynaecoloog ben ik gaan nadenken over de bevalling en heb ik besloten dat sowieso mam erbij zal zijn.
Een paar weken later kreeg ik het gesprek met de psychiater. Dit om te zien in hoeverre ik stabiel ben en de Borderline nog invloed heeft. De twee gesprekken vond ik fijn om te doen. En uiteindelijk blijkt ook dat ik mijn borderline onder controle heb en weet wat mijn triggers zijn zodat ik kan handelen wanneer ik merk dat ik getriggerd word.
Van het gesprek zou er een verslag gaan naar het Nij Barrahus. Dit omdat de kliniek het nodig had om uiteindelijk een oordeel te kunnen hebben of ze mij zouden helpen.
Ik heb ook verschillende onderzoeken en gesprekken gehad bij het Nij Barrahus. Ik moest tweemaal langskomen voor een inwendige echo om te zien of ik eitjes aan maak en een eisprong zou hebben. Gelukkig bleek snel dat mijn lichaam werkte zoals het hoorde te werken. Ook heb ik bij het Nij Barrahus een gesprek gehad met een maatschappelijk werker. Dit was een goed gesprek en heb ik mezelf kunnen laten zien en dat ik een stabiel leven heb maar ook dat ik goed heb nagedacht over de keuze om alleenstaande moeder te worden.
Geschreven door Senna, 29 jaar, pedagoge, bewust alleenstaande moeder, KID, Nij Barrahus in Wolvega.
Waardeer je onze blogs?
Help ons blijven bestaan en doneer naar draagkracht!
Geef een reactie