In het vroege voorjaar van 2017 zou ik een evaluatiegesprek hebben met dokter Mous en ik zou te horen krijgen of ze mij zouden gaan helpen. Samen met S. en de kinderen zijn we naar Wolvega gegaan. Het gesprek ben ik alleen in gegaan en ik was ontzettend zenuwachtig want dit was de dag dat ik te horen zou krijgen of ze mij zouden helpen. Dokter Mous gaf direct aan dat ze nog geen antwoord hadden omdat het verslag van de psychiater uit het ziekenhuis nog niet bij hun was binnen gekomen. Toen hij dit meedeelde barstte in tranen uit en kon ik niet begrijpen waarom ze me hadden laten komen terwijl ze nog geen antwoord hadden. Ik heb verder het gesprek niet helder meegemaakt omdat ik alleen maar moest huilen. Ik werd ook erg bang want wat als de kliniek mij niet wilde helpen wat moest ik dan. Dokter Mous beloofde mij om na het weekend contact op te nemen met de psychiater en mij dan ook te bellen om te vertellen of ze me zouden gaan helpen. Vol verdriet ben ik terug gegaan naar huis. Gelukkig waren S. en de kinderen bij me. Na het eten gingen ze weg en opnieuw kwam de angst. Ik heb zo ontzettend gehuild die avond. Gelukkig kwam mn zus om me te troosten. Ik nam me voor om in gedachten te hebben dat ik uiteindelijk slecht nieuws zou krijgen. Dit zorgde voor meer rust waardoor ik het weekend door kon komen zonder eraan onderdoor te gaan. Dat weekend heb ik ontzettend veel afleiding gehad. Ik heb wel paar keer in gedachten gehad wat als ze me toch niet gaan helpen, welke opties zijn er dan nog voor mij maar gelukkig had ik mijn vriendinnen om mij heen die vertelde dat ik positief moest blijven en die mij dat weekend hebben afgeleid.
De maandag erop was ik vroeg wakker en besloot ik zelf de psychiater te bellen om aan te geven dat ze contact moest opnemen met dokter Mous. Helaas was deze op dat moment in gesprek maar er werd beloofd dat ze mij die dag nog terug zou bellen. Ik had ook heel duidelijk aangegeven dat het spoed was. Ook heb ik meteen de kliniek gebeld om de contactgegevens van de psychiater door te geven zodat dokter Mous zelf contact kon opnemen. Ter afleiding ben ik naar S. gegaan die dag. Begin van de middag belde de psychiater mij terug. Ik legde haar uit dat de papieren niet zijn aangekomen en dat de kliniek dat nodig had. Ik legde uit dat dokter Mous zeker wilde weten dat ik onder toezicht van haar zou zijn gedurende zwangerschap en daarna. Gelukkig had dokter Mous haar zelf al proberen te bellen en ze zou hem direct terug bellen wanneer ze met mij de telefoon ophing. Ik hoopte dat dokter Mous mij die dag nog zou terug bellen maar hield in mn achterhoofd dat het ook pas de volgende dag kon zijn. Met S. ging ik naar de Vomar. Mijn telefoon ging en het bleek dokter Mous te zijn. Hij vertelde dat hij de psychiater had gesproken en de maatschappelijk werker en dat ik de behandeling zou krijgen. Aan de telefoon begon ik te huilen, ik had het niet verwacht dat ik goed nieuws zou krijgen. S. stond naast me en had tranen in haar ogen. We hebben direct taart gekocht om het ‘s avonds te vieren.
Ik was er zo stil van en het moest even een plekje bij me krijgen dat ik besloot om die dag het verder nog niemand te vertellen. Ik had ‘s avonds rustig op de bank gezeten en probeerde te realiseren dat het echt ging gebeuren. Ik was opgelucht en blij alleen kon ik het nog niet bevatten.
Nu ik goed nieuws had gekregen werd het ook tijd om de mensen op de hoogte te stellen die wisten dat ik hiermee bezig was. Ik besloot dat eerst mijn moeder het moest weten. De dag nadat ik te horen had gekregen dat ze me gingen helpen, had ik met mam afgesproken om koffie te drinken en een massage van haar te krijgen. Ik ben snel taart gaan halen en toen ik haar straat inreed kreeg ik toch de zenuwen. Ik stond voor de deur met taart en toen mam de deur open deed en de taart zag kon ze het nog niet begrijpen. Ik lachtte met tranen in mijn ogen en zei dat ik goed nieuws had gekregen. Mam knuffelde me stevig en moest ook een beetje huilen. Ze had niet verwacht dat ik goed nieuws zou krijgen. Samen hebben we taart gegeten om het te vieren en kon ik haar uitleggen wat nu de vervolgstappen zou zijn. Mam was er stil van en ze gaf aan dat het even moest bezinken. Ik ben mam ontzettend dankbaar want door haar steun en goedkeuren ben ik dit hele proces in gegaan. Ik zou het ook zonder goedkeuren van anderen doen maar ik vind het belangrijk dat de persoon waar ik het meeste van hou, mijn moeder achter me staat.
Ik moest de kliniek mailen om aan te geven dat ik akkoord had gekregen voor de behandeling en kreeg snel een mail terug met de website van de Duitse spermabank. Ik kon hier alvast op kijken naar de mogelijke donoren. Samen met S. hebben we ernaar gekeken. Gelukkig had ik van te voren al een beeld wat ik wilde dus een keuze maken was niet moeilijk. Twee dagen erna belde ik met de kliniek en gaf ik twee mogelijke donoren door die ik graag zou willen. Eentje viel al af omdat zij niet met donoren werkte die onder het nummer 50 zaten. Er was dus nog maar een optie voor mij en dat was nummer 50, dit zou hem worden. Ik vond het een heel raar idee om via internet een donor uit te kiezen en al helemaal rietjes te bestellen. Het moment van de rietjes bestellen werd ik erg zenuwachtig. Het ging nu dus echt gebeuren. De kliniek gaf aan dat eind april de rietjes bij hun binnen zouden komen en mijn eerste behandeling zou in mei gebeuren. Dit wilde ik ook graag aangezien ik in mei 29 zou worden, dit zou het mooiste cadeau zijn die ik kon krijgen. Diezelfde maand heb ik definitief de rietjes besteld.
Geschreven door Senna, 29 jaar, pedagoge, bewust alleenstaande moeder, KID, Nij Barrahus in Wolvega.
Waardeer je onze blogs?
Help ons blijven bestaan en doneer naar draagkracht!
Geef een reactie