Stefan Muller begon met bloggen op Kinderwensbloggers, het schrijven bevalt hem goed en al snel heeft hij een eigen blogsite, een facebookpagina en nu werkt hij aan een boek! Stefan schrijft over de kinderwens, hoe hij en zijn vriendin Aleida deze rollercoaster ervaren. Een wonder geschiedde, ze kregen een tweeling maar niet zonder slag of stoot! Hierbij een blog, een stukje uit het dagboek van…. Stefan Muller.
Afgelopen zondag mochten onze meiden mee naar huis. Na 19 weken een TTS syndroom (gelaserd), dreigende vroeggeboorte met 26 weken, geboren met 31 weken en 4 dagen én na ruim 7 weken ziekenhuis was het dan zover. Naar huis met ons gezin. Eigenlijk verliep de dag soepel en waren we heerlijk in de achtertuin met de dames. Elke 3 uur een flesje en even verschonen en hoppa ! lekker genieten!
Toen de nacht zich aandiende werden de dames net weerwolven. Huilden de hele nacht en zodra de 1 stil was begon de ander en andersom. Buikkrampjes ! Wat een verschrikking. In het ziekenhuis hadden we daar nooit mee te maken gehad omdat wij dan niet aanwezig waren. Het erge van deze nacht waren niet de dames. Nee, dat was ik! Omdat wij een heel lang traject met veel complicaties hebben gehad zit mijn hoofd al een poosje vol om het maar licht uit te drukken.
Ik irriteer me aan alles en elke opmerking, goed bedoeld advies of andere shit is mij te veel. Ik bek mijn vriendin af als zij iets normaals aan mij vraagt. Ik kan absoluut niet tegen kritiek en brand iedereen af. Terwijl ik normaal gesproken altijd een rustig type ben, die begrip heeft voor alles. Een oplossing weet en met tips komt en die veel pikt en slikt.
Nu dus niet ! Ook helaas niet naar mijn dames. Ik word gek van binnen als ik ze hoor huilen van hun krampjes. Ik vind het zielig en troost ze wel, maar van binnen ben ik niet rustig. We gaan de nachten nu anders aanpakken. Overdag geleidelijk meer voeding en snachts lekker doorslapen,
Tenminste dat hopen we,
Liefs,
Doneer en help Stefan zodat hij zijn boek kan afmaken!
Geef een reactie