Een dag waarnaar we al lang hadden uitgekeken. Vandaag stonden onze afspraken in het UZ van Jette op de agenda. We werden er om kwart na 10 verwacht bij de fertiliteitsarts die ons gaat opvolgen en we waren er klaar voor. We hadden ons volledige dossier mee en mijn vragenlijst die ik de laatste maanden had samengesteld. Icsi 6 staat voor de deur, de laatste terugbetaalde poging … Wat als deze poging ook niet lukt? Gaan we dan zelf nog een poging betalen? Ik wil er nog niet aan denken. Had ik niet eens ergens bij één van de eerste pogingen gezegd dat ik het knap vond van de vrouwen die dit 6 behandelingen, of langer, volhouden? Dat ik dit niet zou kunnen? En hier zitten we dan, heel wat teleurstellingen verder, maar je verlegt telkens weer je grenzen, telkens ga je door. Door mijn positieve ingesteldheid kruipen we telkens weer uit dat dal om weer met nieuwe moed te beginnen. En dat is nu niet anders. Ik vraag me alleen af hoever ik (wij) hierin nog verder kunnen gaan … Stilletjes aan zijn de behandelingen ons leven gaan beheersen, we staan er ‘s morgens mee op en we gaan er ‘s avonds mee slapen. Ons leven staat op pauze, terwijl de wereld rondom ons verder draait. Ook al plan je leuke dingen en zeg je tegen jezelf dat je moet genieten, maar toch … Telkens dwalen die behandelingen op de achtergrond rond. Wat kijken we ernaar uit om terug te kunnen meedraaien en verder te gaan …
Lees verder op
Geef een reactie