Wij .. Niet 2 personen , nee 4 personen die sinds 2015 de strijd, het gevecht en het verdriet samen delen. Sinds 2015 na een lange zware strijd samen met zn 2 weten wij dat een bevruchting , een embryo bij onszelf niet te halen valt. 2x ICSI, zelfs ICSI 1 met 25 eicellen. Waren zo blij, maar helaas op dag 2 na de punctie werd ik gebeld door mijn arts met heel slecht nieuws. Geen bevruchtingen dus geen embryo`s. BAMMMM. Zo keihard.

Op gesprek aantal dagen later. Wat bleek. Mijn eicellen waren brokkelig en slap. Het lijken op eicellen van een vrouw van 42. En bedankt. Ben 29 jaar! En nu?! We gaan nog 1 ICSI-poging bij u wagen maar gaan u stukken minder stimuleren zodat er minder follikels groeien en dus hopelijk betere kwaliteit eitjes. Maar ga hier niet vanuit Mevr. Denk voorzichtig maar alvast aan Eiceldonatie of Adoptie. BAMMMMMMM. En nu mop??? Zoveel verdriet en zo verslagen, want een kindje van ons samen zit er zeer waarschijnlijk niet in. Dat doet pijn, zoveel pijn. Wat nu?

Vrienden die altijd hebben gezegd wij laten jullie niet in de kou staan, deden dat ook niet. Het kwam dus op een gegeven moment zo dat ons allerbeste vrienden zeiden; “Als deze ICSI-poging weer op niks uitloopt gaan wij jullie helpen, dus doneer ik mijn eitjes aan jou Lin!!!!”. Op dat moment weet je niet waar je moet kijken en rollen die tranen, maar dit gaat hem gewoon worden zeiden wij door ons verdriet heen. Wij konden dit nog niet helemaal goed bedenken. Moesten dit nog wel verwerken, hierover praten en beslissen of wij wel echt eiceldonatie willen.

ICSI 2, 7 mooie eicellen. Net na mijn punctie nog half stoned liggend in de punctiekamer vertelde mijn arts ons dat de eicellen er weer niet goed uitzagen. Slik. Half naakt liggend op mijn bed nog in de punctiekamer rolde er een traan over mijn wang. Mijn man hield mijn hand vast ook hij wist zich geen houding te geven. In de uitslaapkamer zei hij mij; “Liefste, we waren voorbereid. We gaan gewoon verder met ons vriendin”. De dagen erna veel praten met ons vrienden, ons ingelezen in ECD, veel informatie ingewonnen en dit dan toch maar zn plekje gaan geven zodat we ons kunnen gaan focussen op ECD. ( eiceldonatie ).

Op dag 2 na de punctie ging weer mijn telefoon en ja hoor. Mijn arts aan de lijn. Beste mevrouw Tol, ik heb weer geen goed nieuws voor jullie. Er zijn weer geen bevruchtingen dus ook geen embryo’s. “Oké en nu?”, zei ik. “Wij willen een gesprek over eiceldonatie en nemen gelijk onze vriendin mee. Zij wil ons helpen”. “Dat is goed mevrouw”, zei de arts.

Ok het feit dat wij samen geen kindje zullen krijgen is nu dus werkelijkheid geworden. Je voelt je verslagen, leeg en oo zoo geen vrouw meer. Je bent boos. Zoooo boos. Boos op je eigen lichaam. Zo veel verdriet en zoveel praten samen. Ook met ons beste vrienden. We moeten maar gaan voor eiceldonatie. Lieverds van een vrienden gaan en willen ons helpen. We laten jullie niet in de kou staan we gaan dit voor jullie en met alle liefde voor jullie doen. De dag van gister. Hoe dankbaar kun je mensen zijn, deze dankbaarheid is niet te omschrijven. Het is echt onbetaalbaar wat zij voor ons betekenen. Het is bijzonder, bijzonder dat er toch nog zulke ontzettend lieve mensen op de wereld zijn, die jou het geluk gunnen. Het is en blijft ongelooflijk bijzonder. Je blijft ze bedanken, aan een stuk door bedanken. Ze gaan dit gewoon voor ons doen, ze hebben zelf een gezin van 3 kindjes. Ongelooflijk.

Het moeilijke aan ECD(met een bekende) is dat jezelf moet overgeven, vertrouwen zien te krijgen in deze Engel van een donatrice. Dit is niet makkelijk maar het lukt me wel. Je spreekt samen dingen af zodat het hele traject toch van je samen blijft. Ook dit is bijzonder maar blijft moeilijk. Na 1 poging met ons Engel is het overgeven en het vertrouwen toch een heel klein stukje makkelijker geworden op de manier die je samen hebt afgesproken.

Ondertussen zijn wij 2 ECD/ICSI pogingen verder. 2 verse terugplaatsingen en 1 cryo terugplaatsing verder maar helaas mag ons het geluk nog niet gegeven worden. Ik merk heel erg dat we het hele traject niet meer met zijn 2en doen, maar echt met zijn 4en. Wij verdriet, zij ook verdriet. Wij in spanning, zij ook in spanning. Zij op de manier van; “Wij gunnen onze vrienden dit geluk en willen hen dit zooo graag met liefde geven.

Donderdag 16 Juni, ons enige cryo dankzij ons Engel van een donatrice, weer die negatieve test in handen. Voor ons alle 4 kwam deze tegenslag zo keihard aan, want hadden samen al besloten om na deze poging te stoppen met behandelen in Nederland. Onze Engel heeft ons aangeboden om met ons mee te gaan naar het UZ Gent in België, waar betere technieken beschikbaar zijn. Weer hier zijn geen woorden voor te vinden. Zoooo ontzettend dankbaar zijn wij naar haar/hun.

We gaan deze keiharde klap eerst maar zijn plaatsje geven en weer verwerken, nemen dan rust om even een beetje te genieten en onszelf terug te vinden. Rond september starten wij opnieuw in Gent met nog steeds onze Engel aan onze zijde, voor nog 1 poging. Gent geeft ons een goed gevoel. Ze zijn verder als in Nederland, in ons ogen meer kennis en ze willen de dingen uitvoeren waar jijzelf naar vraagt mocht dit natuurlijk baat hebben.

Love ons vrienden. Dankbaarheid alom.

Liefs,
Linda

Sharing is caring!