Een herinnering die nog niet bestaat.

Ik kook een maaltijd in onze kleine keuken. Je favoriete gerecht, andijviestamppot. Je eerste keuze is eigenlijk pannenkoeken, maar ik ben niet goed in het bakken ervan. Ze breken altijd bij het omkeren of ze branden aan. Onder het snijden van de groente, hoor ik je gezellige stem uit je kamertje. Je speelt met de lego en bouwt kastelen. Voor jou leven de prinsen en prinsessen die er wonen echt. Je laat ze tegen elkaar praten. Ze gaan met elkaar trouwen boven op een hoge geel-rode toren met pilaren. Je stem klinkt opgetogen. Ik doe extra langzaam over het snijden, omdat ik je plezier niet wil verstoren. Straks als het verhaal met de prins en de prinses is afgelopen, eten we samen aan tafel. De kat ligt dan gezellig bij ons op een van de stoelen, opgerold en in dromenland.

Ik hecht aan een leven dat nog niet bestaat.

Het is het liefste, het allerliefste, wat ik wil. Mijn hart knijpt samen als ik dit schrijf. De kat ligt naast me op het bureau, opgerold en in dromenland, maar jij bent er nog niet. Mijn hart voelt gelukkig als ik denk aan deze herinnering die er niet is. Het is een beeld van liefde.
Verschillende emoties kunnen naast elkaar en tegelijkertijd bestaan. Geluk en verdriet. Pijn en blijdschap. Dat kan echt en dat mag ook.

‘Je moet het loslaten’, is de meest pijnlijke opmerking die er is voor iemand met een kinderwens en tegelijkertijd een liefdevolle. Geliefden willen het beste voor je als ze dit zeggen. Het kán helemaal niet. Loslaten. Hoe doe je dat? Ik wil niet loslaten, ik wil alles geven en dat doe ik. Dit jaar is het laatste jaar dat behandelingen worden vergoed door de zorgverzekeraar. Drie pogingen ivf. Als je bij defensie werkt of je familie werkt bij defensie, dan krijg je vier pogingen. Waarom zou dat zo zijn? Is dat eerlijk?
Over elf maanden ben ik 43 jaar, tot die tijd is er tijd. De klok als ergste vijand. Als het beeld waaraan ik gehecht ben bewaarheid wordt, dan heet ik officieel een geriatrisch moeder. Oud. Laat het in godsnaam zo zijn, want wat als het niet lukt? Daarover schrijf ik een volgend blog. Wat als het niet lukt? Ik heb er niet eens woorden voor. Ik krijg het niet bedacht. Ik wil het niet bedacht krijgen.

‘Als je erin gelooft dan komt het.’ De kracht van aantrekking? Ik heb ze gelezen, de verhalen waarin een kinderkamer alvast werd ingericht; waarin een vrouw elke dag voor het slapen zei: ‘Bedankt voor deze zwangerschap’, en ze werd zwanger, na jaren en jaren proberen.
Ik heb al een aantal dingen gekocht. Een knisperdoekje, babyblauw, heel zacht. Het heeft de vorm van een poes. Ik aai het soms en denk aan jou, lief kind. Een washandje in dezelfde kleur. Er staat een vriendelijk oranje vosje op. Een gekregen kinderzitje staat in de kelderbox. Een poster van een giraffe voor aan de muur. Het washandje, het knisperdoekje, ze liggen al zeker een jaar klaar in het kamertje waar jij zult slapen. Ik haal het in huis en ik creëer een leven alsof het er al is. Als je erin gelooft dan komt het.

‘Weet je nog, toen we …’, zeg je, en je bladert door een fotoboek. We hebben geschiedenis geschreven samen. We hebben een familiegeschiedenis. Dát is mijn drijfveer. Dat niet alleen, ik heb liefde te geven. Dát wil ik geven. Mijn wens is niet grijpbaar, niet te benoemen, het is een gevoel, het is er gewoon. Ik wil liefde geven.

Ik zie je de wijde wereld in gaan, zelfverzekerd en met een doel. Je bent sterk en volgt je eigen pad. Dat is mijn wens. Een mooi mens zien opgroeien.

—————————————————————————————

De Cirkel van Verlies bestaat uit de volgende stappen:
-Welkom
-Hechten
-Intimiteit
-Afscheid nemen
-Rouwen
-Betekenis geven
-Welkom
-et cetera

De cirkel is op allerlei facetten in ons leven toepasbaar. Soms zijn we geneigd stappen over te slaan. Een vrouw (of man) die bezig is om een kinderwens te verwezenlijken gaat elke maand door al deze stappen. Omdat de cyclus zo kort is, hebben ze niet altijd tijd om de stappen ‘rouwen’ en ‘betekenis geven’ te doorleven.

Waarom ik dit zeer persoonlijke document deel? Omdat er taboe en geheimzinnigheid heerst rondom dit onderwerp. Vrouwen en mannen zijn vaak weinig open over de gevoelens rondom een kinderwens en al helemaal als ze vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan. Ik schrijf ook, omdat er vrouwen zijn, en ook mannen, die zich alleen voelen in dit proces, omdat ze steun nodig hebben, om te laten zien dat hun gevoelens en emoties normaal zijn en zo kunnen ze lezen dat ze niet alleen zijn.
Overigens, iedereen is anders en iedereen reageert anders. Alles is goed en passend bij jou, bij hoe je bent. Laat gevoelens of emoties nooit ter discussie staan. Er is niets om je voor te schamen of te verbergen. Ben je ‘nuchter’, ook goed. Ben je ’emotioneel’, ook goed. Alles is normaal

Daarbij wil ik de lezer nog wijzen op het bestaan van kinderwenscoaches. Dat zijn mensen, professionals en vaak ervaringsdeskundigen, die gespecialiseerd zijn in het begeleiden van mensen met een kinderwens. Zo kun je praten met iemand die precies begrijpt wat je bedoelt en die je verder kan helpen. Je hoeft niet altijd alles alleen te doen.

Een boekentip: En, waar blijven de kinderen? Survivalgids voor als je een kind wilt, maar (nog) niet hebt. ~ Yvonne Prins.




Waardeer je onze site en activiteiten?

Help ons blijven bestaan en doneer naar draagkracht!

Bedrag *



Sharing is caring!