Op dag 5 kregen wij de terugplaatsing van een blastocyst kwaliteit 4B, mijn vriend en ik waren erg zenuwachtig.
Ik moest zorgen dat mijn blaas half vol was maar in de kliniek ben ik zeker 2x naar de wc gelopen, allemaal zenuwen. We werden opgehaald en ze stelde ons gerust en vertelde wat er allemaal ging gebeuren. Van de zenuwen kreeg ik een lachkick tijdens het wachten op de analist met onze blastocyst. De arts en de verpleegkindige zullen daar wel gedacht hebben maar je zit zo vol spanning dat je ook niet gelijk kan stoppen. Na de terugplaatsing zijn we naar Arnhem gereden en hebben daar op een terrasje gezeten en wat gegeten en gedronken. Alles laten bezinken en even napraten.
En dan de beruchte wachtweken! De testdatum wisten alleen de donor en wij. En we hadden besloten 1 dag eerder te testen. 8 dagen na de terugplaatsing had ik in 1x bloed in mijn inlegkruisje. Ik schrok me rot. Je hoort over innestelingbloeding maar was dit niet wat laat? Het bleef niet bij een paar druppeltjes, het werd een maandverband vol. Helemaal verdrietig naar huis gegaan van mijn werk. Mijn vriend gebeld en de donor geappt. De donor zei test eens gewoon voor de zekerheid. De zwangerschapstest gaf zwanger aan! Dan staat je wereld weer op zijn kop. Onze eerste positieve test!
Maar wat betekent deze bloeding? De kliniek gebeld ze konden hier nu ook geen duidelijkheid over geven. Het bloeden stopte in de avond. 2 dagen later hebben we een echo gepland. Mijn baarmoederslijmvlies zag er nog goed uit! Voor de rest was het afwachten. Ik bleef om de dag testen en de streepjes werden donkerder, alles zat nog steeds goed. Wat een droom het was ongelooflijk.
Een medewerker van Moeders voor Moeders kwam nog langs voor een gesprek en we deden nog een test. Ook deze was positief. 30 september stond onze eerste echo, wat een spanning weer. We hebben een hartje zien kloppen en we zijn daar nu nog steeds van in de wolken. Aan de ene kant kan je het allemaal niet geloven en moet het echt landen en aan de andere kant ben je in de wolken.
Wat een jaar! Alles is in een sneltrein gegaan. En wat een geluk hebben wij dat er een donor op ons pad is gekomen. Een jonge eiceldonor en van goede gezondheid. Die altijd voor ons klaar staat en die voor ons heeft willen donoren. Wat zijn wij dankbaar en ontzettend gelukkig.
Als alles goed mag blijven gaan, hebben we afgesproken dat ze straks ook mee mag naar een echo. We willen in de toekomst contact houden. Niet iedere keer maar af en toe. We willen ook open naar ons kindje toe zijn over het traject. We hebben een fertiliteitsdagboek gekocht en daar gaat onze donor ook haar traject opschrijven. Misschien ook leuk voor later. Op naar de termijnecho!
Liefs,
Linda
34, samenwonend, pof, eiceldonatie, kinderwens sinds 2015
Geef een reactie