Als mensen mij als kind vroegen wat ik later wilde worden, hoefde ik daar niet over na te denken: mama en juf. Ik heb nooit getwijfeld of ik wel kinderen wilde, dat wíst ik gewoon. Toen ik 24 was besloten mijn ex-man en ik daarom dat we ervoor wilden gaan, maar helaas liep dat anders.
Uit de onderzoeken die we lieten doen, kwam geen duidelijke oorzaak, dus technisch gezien moest het kunnen. Maar toch werd ik maar niet zwanger, ook niet van de twee IUI pogingen die we deden. Na onze scheiding bleef mijn kinderwens en in de jaren die volgden heb ik nog vele pogingen ondernomen (in totaal 9x IUI, 2x IVF), binnen twee andere relaties, maar ook als alleenstaande met een donor. Mijn kinderwens was namelijk zó groot dat ik er álles voor over had.
Twee keer ben ik zwanger geweest en was ik de gelukkigste vrouw op aarde, maar beide keren liep dit uit in een zeer pijnlijke miskraam. Een zeer zware periode en vooral na die tweede keer ben ik in een groot gat gevallen. Sinds 4,5 jaar weet ik dat voor mij de hoop voorbij is, weet ik dat ik nooit een kindje zal krijgen en dat mijn allergrootste droom dus nooit uit zal komen. Dit was en is een moeilijk en zeer pijnlijk besef! Al kan ik gelukkig zeggen dat het goed met me gaat!
Als ik kijk naar mijn ‘kinderwensverleden’ realiseer ik me dat dit lang een groot deel van mijn leven heeft bepaald. In een periode van achttien jaar ben ik zo’n vijftien jaar ‘bezig geweest’. Het heeft me ook op bepaalde vlakken belemmerd, ik heb te vaak dingen niet gedaan omdat ik dan misschien zwanger zou zijn. Daarnaast realiseer ik me ook steeds meer dat ik ben wie ik ben juist door mijn verleden en dus ook door mijn keuze om zó lang te blijven proberen. Ik ben er ook sterker door geworden. Mijn kinderloosheid maakt (mede) wie ik ben, zonder dat mijn kinderloosheid mij ‘overneemt’. Ik laat me er niet meer door leiden, maar het heeft wel degelijk invloed. Lang had ik het gevoel dat ik er ‘overheen’ moest komen, over mijn miskramen en mijn kinderloosheid. Pas toen ik me realiseerde dat dit nooit over zal gaan, omdat het bij mij hoort, ging het beter met me.
Ondertussen ben ik zo ver dat ik ook kan genieten van de dingen die ik kan doen, juist omdát ik kinderloos ben. Natuurlijk had ik het véél liever anders gezien, maar het voelt niet meer als een groot gat. Mijn leven is goed zoals het is.
In de afgelopen jaren heb ik hard gewerkt om zover te komen en één van de dingen die mij erg heeft geholpen, is schrijven. Ik heb altijd graag geschreven, voor m’n plezier, maar ook als verwerking van zaken. Over mijn ongewenste kinderloosheid schreef ik eerst vooral gedichten en blogs, maar later kwam ook de behoefte om mijn verhaal op papier te zetten. Al schrijvende kreeg ik het gevoel dat ik hier wat mee ‘moest’. En zo ontstond er het idee van een boek. Ik wilde alleen geen boek met daarin enkel mijn eigen verhaal, aangezien er zoveel mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Ik wilde een boek waarin meerdere mensen de kans zouden krijgen om hun verhaal te doen, hun eigen verhaal te schrijven en te delen met de lezers. Om op die manier hopelijk anderen tot steun te zijn. Maar ook om het onderwerp meer op de kaart te zetten, bespreekbaar te maken. Want helaas is praten over ongewenste kinderloosheid nog steeds geen vanzelfsprekendheid.
In september 2017 is ‘De hoop voorbij’ uitgekomen en in het boek vertellen 27 mensen hun eigen verhaal, want hoe is het nou écht om ongewenst kinderloos te zijn? Hoe voelt het, wat doet het met je? Openhartige verhalen die beginnen vol hoop, maar waarin de hoop plaatst maakt voor wanhoop. En dan? Wat als je de hoop voorbij bent, als er geen hoop meer is? Ook daarover vertellen de schrijvers, want hoe pak je je leven weer op als je weet dat je grootste droom nooit uit zal komen?
Het samenstellen van een boek is voor mij een goede manier van verwerken geweest. Het verdriet is niet weggestopt in een ver hoekje, maar staat nu zelfs zwart-op-wit in een boek. Het verdriet mag er namelijk zijn. Ik vind dat er nog te veel een taboe rust op ongewenste kinderloosheid en op het krijgen van een miskraam. Dit taboe wil ik doorbreken. Hopelijk helpt dit boek hier een klein beetje bij.
En dan…dan heeft mijn kinderloosheid in ieder geval zin…
Wil je meer weten? Like dan onze Facebook pagina of kijk op onze website.
https://www.facebook.com/dehoopvoorbij/
Carla Beukers
Geef een reactie