Ik heb het boek De Hoop Voorbij gelezen. Ik wilde het boek zo graag omdat ik ongewenst kinderloos ben en op zoek ben naar (h)erkenning, nu ik het boek heb kan ik daar hopelijk een start mee maken. Het is allemaal nog vers voor mij en ik vind weinig lotgenoten zoals ik. Er zijn geen verenigingen of stichtingen voor vrouwen die hun baarmoeder missen en daardoor zelf geen kinderen kunnen krijgen. Ik vond geen boeken of lezingen over het feit dat sommige vrouwen hun baarmoeder verliezen (uterusextirpatie of hysterectomie) als er teveel of grote vleesbomen worden in zitten. Dat vind ik jammer want de behoefte om erover te praten met hen die dit ook meemaken is enorm. Hoe dealen zij hiermee?

Ik had angst om te beginnen met lezen, maar ik heb de moed genomen om te beginnen. Het voorwoord raakte mij meteen al. Ik voelde de herkenning die ik zocht, ik voelde de herkenning om stappen te nemen om de pijn een plekje te geven…. Het was dus niet raar, hoe ik er zelf mee omging. Ik voel mij alleen in dit proces… Na het 1e verhaal, zette het mij toch weer aan het denken. De twijfels die ik had, ik las het terug in de woorden van een ander. Ik las en er werd bevestigd dat ik goed bezig ben, al is de weg nog wat lang!!!! Ook ik, voel dat mijn verdriet volgens de buitenwereld over moet zijn. Dat geeft je een eenzaam gevoel, alsof het niet mag, aan een tijdslimiet zit en zo werkt het niet.

Het boekt helpt je om jezelf te coachen… Ik heb het boek nog lang niet uit.. Ik vind het boek confronterend…dus de tijd nemen om het helemaal te lezen is voor mij wel nodig…. Ik ben 1 juni 2018 geopereerd, en het is nog zo vers… Mijn verhaal kun je lezen in de blog “In één klap weg”.

Carla, het is een goed boek!!! Dankjewel voor het schrijven!
Zo ben ben je toch niet alleen op de wereld♡♡♡♡

Liefs,

Jo

Sharing is caring!