Niet veel mensen weten het, maar toen ik 16 was ben ik 8 weken overtijd geweest. Wat was ik opgelucht toen mijn lichaam het zelf oploste. Ik was bang voor de reactie van mijn ouders, want ik was nog maar een kind. Een eigenwijze puber die dacht dat ze al heel volwassen was, zoals eigenlijk alle pubers denken. Achteraf was ik veel te jong om al seksueel actief te zijn, ik kon de risico’s nog niet voldoende inschatten. Achteraf besef je altijd pas dat je ouders zo gek niet waren, dat zij ook jong zijn geweest 😉
Al die jaren blijf ik terug denken aan deze miskraam, het kindje wat niet mocht zijn. Ik voel dat dit mijn dochter is. Dat gevoel is heel sterk en niet te onderdrukken. Ook vraag ik me af waarom mijn lichaam het me toen wel flikte om zwanger te raken, en nu een zwangerschap zo ontzettend gewenst is gebeurd er niks.
Soms denk ik dan aan hoe mijn meisje er uit zou zien, ik denk dat ze blonde krullen zou hebben en bruine ogen. Ik zou haar Lilian noemen, Lilian mijn dochter… Als ze was geboren zou ze nu al 18 zijn en waarschijnlijk net zo eigenwijs als ik toen was. Wat kan ik haar missen, het kind dat niet geboren mocht worden!
Jaren later toen ik na mijn derde ifv-icsi behandeling ook de laatste hoop zag vervliegen in een vroege miskraam dacht ik nog steeds aan haar. Mijn hele ivf traject heb ik geloofd dat ik een zoon zou krijgen. Een jongen met rood haar en bruine ogen, ik zag hem voor me. Het mocht niet zo zijn, ook dit kindje mocht niet komen.
Ik zou hem Boaz noemen, mijn zoon. Boaz, want in hem is kracht… Boaz kwam niet, Boaz zit alleen in mijn hart.
Misschien is het raar dat ik dit zo voel, en misschien vinden jullie het onzin maar ik voel me moeder van 2 kinderen die er niet mochten zijn. Ik mis ze als ik aan ze denk, ik zie ze zo voor me…
Mijn zoon zou nu bijna 7 zijn, een stoere jongen met rode krullen. Soms zie ik een jongetje lopen en dan schrik ik… Hij lijkt dan zo op het kind wat ik voor me zag, het kind dat ik zag toen ik nog hoop had…
Lilian en Boaz mijn vlindertjes, want een kind dat geen naam krijgt heeft zeker niet bestaan! Toen ik een cursus deed bij een wijze vrouw, gaf zij mij dit mee. Ik besefte dat ik nooit afscheid had genomen van deze vlindertjes. In een privé-moment heb ik ze laten gaan, ik heb ze hun naam gegeven en laten weten dat ik hun moeder ben. Dan ben ik maar raar!
Liefs,
Bonsje
7 juli 2016 at 07:21
Wat een liefdevolle woorden, lieve mama!
7 juli 2016 at 16:06
Dank…wijze vrouw ?
7 juli 2016 at 07:42
Ben er stil van meid… sterkte!
7 juli 2016 at 16:06
?praying for you
7 juli 2016 at 11:35
zeer emotioneel, maar ik hoop dat je ooit je liefde toch aan een kindje kan geven en dat je aan hem/haar kan vertellen over de broer en zus die er ooit waren maar veel te vroeg weer weggenomen werden
7 juli 2016 at 16:08
Ik weet nog steeds niet of het raar is dat ik ze zo zie… Rationeel is elke miskraam te verklaren als niet levensvatbaar vruchtje toch?
7 juli 2016 at 22:04
Mijn vlindertje werd 9 weken. Toen heeft zijn hartje het begeven. Ik denk maar steeds dat het een jongetje was, weet niet waarom. Moeders zijn gewoon niet rationeel wat hun kinderen betreft denk ik x
8 juli 2016 at 11:46
Bijzonder he, dat we dat zo sterk voelen. ?
7 juli 2016 at 21:29
Wat ze op het einde zei, dat ze haar vlinders een naam gaf. Het is waar en nee ze is niet gek sinds kort heb ik mijn vlindertje ook een echte naam gegeven en ook het gevoel dat het mijn dochtertje is..
Bonsje wat ik wil zeggen verlies je hoop niet. Mijn is vertel alle kindjes die in ons buik hebben gezetten is altijd met ons verbonden met de navelstreng en ooit als het onze tijd is worden we herenigt bij de poorten. Die gedachten houden hou ik vast ooit zie ik mijn kindje weer terug?
???
8 juli 2016 at 11:45
Dankjewel voor je lieve woorden! Ik heb deze blog nog niet eens op mijn eigen facebook gedeeld. Ik ben toch een beetje bang voor de reacties, het is zo ontzettend persoonlijk….
9 juli 2016 at 13:46
Mijn meisje heet hope.. na het lezen van jou blog hebben we haar een naam gegeven ik durfde hiervoor niet.. dank je bonsje ?
12 juli 2016 at 11:08
je maakt me aan het huilen….Wat een mooie naam lieverd!
9 juli 2016 at 23:49
Dat begrijp ik heel goed, er heerst op dit moment zo’n taboe op alles. En dat is moeilijk. Ik heb de keuze wel gemaakt om heel duidelijk te zijn qua Facebook. Het doet je toch goed als je zo iets deeld. Maar merk ook dat ze het snel vergeten zijn en dan worden ze hard en vaststandig met woorden van doe eventjes normaal. Maar na ik dit las toen voelde ik zo dat ik het gevoel niet alleen heb, en dat ik een mooi engele dochtertje heb
Xx
12 juli 2016 at 11:09
ik ben blij dat je je dankzij mijn verhaal minder alleen voelt xx
12 juli 2016 at 12:43
Wat mooi geschreven en dapper van je om dit te schrijven.Het belangrijkste is jouw gevoel en wat andere denken en vinden is niet belangrijk.
17 juli 2016 at 23:22
Dankjewel Doortje xx
12 juli 2016 at 13:36
mooi verwoord en ieder verwerkt het op zijn eigen manier
17 juli 2016 at 23:23
?
12 juli 2016 at 14:25
Mooi geschreven Bonsje! Een verhaal recht uit je hart als ik het zo lees en daarom helemaal niet raar.
Inhoudelijk kan ik er niks aan toevoegen… ik voel niet wat je voelt en ik ben een man, dat ligt allemaal heel anders maar toch wilde ik even een berichtje achterlaten!
Groet!
17 juli 2016 at 23:24
Dank je wel Paul ?
12 juli 2016 at 15:15
Hai
Ik heb vroeger bij je in de klas gezeten.
Uit ervaring weet ik een klein beetje hoe je je voelt. Ik heb gelukkig ook tastbare kinderen mogen krijgen.
Jammer dat een miskraam vaak wordt onderschat. Je draagt het je leven lang bij je.
Ik wens je sterkte en hoop voor de toekomst.
Gr. Manuelle
17 juli 2016 at 23:25
Ik weet het nog… dat mooie meisje met het gabberhaar ? Dank voor je lieve woorden!