Brief aan Jan, mijn beste vriend, levensgezel, vader van mijn geboren en ongeboren kind(eren):
Op weg naar Jette. Met de trein. Mijn eicellen en ik, of is het omgekeerd? De laatste rit. Mijn Mobibkaart is leeg. Het hoeft niet meer. Het hoge woord is eruit. De laatste pu vandaag. De laatste keer dat de met veel moeite bijeengespaarde stukjes ‘ik’ uit mijn lijf zullen worden geplukt. Hopelijk versmelten ze straks met de stukjes jij waarmee ze worden samengezet. Niet wetend of ze wel bij elkaar passen. Jij en ik. Samen maken we ‘wij’. Meer dan de som der delen, ons meisje als levende bewijs. Hier en daar een verloren puzzelstukje verborgen in de plooien van onze ziel. We dragen ze mee. Onuitgesproken, maar daarom niet minder hard gemist. Onze toekomst begint nu, wat het leven ook voor ons in petto heeft, we zijn er klaar voor!
Geschreven door Céline Aerts, 35 jaar, samenwonend, 1 dochtertje via IUI, educatief medewerker bij CBE
Geef een reactie