In ons huis leeft een ongenodigde gast. Soms erg aanwezig, alles overheersend, oorverdovend irritant. Meer dan irritant: energievretend, opslorpend, bij-de-strot-grijpend, schreeuwend, brullend met dikke spuugdruppels waaraan niet valt te ontwijken.
Soms zit hij weggestopt in een hoekje van de kamer. Van élke kamer: de eetkamer bij het stilzwijgend ontbijt, de badkamer tijdens de afkeurende blikken in de spiegel, de zoute tranen oplikkend onder de douche, de slaapkamer.
Tijdens het vrijen. Wanneer traag en stil druppels over de wangen sluipen. Waar schokkende snikken naar boven komen, gesmoord opstijgend uit de leegte van je ziel. De leegte van een schoot. Nee, we hebben hem niet uitgenodigd die huisgenoot. Soms proberen we hem te negeren. Luchtig te doen alsof hij er niet is. Maar dan kom je hem plots tegen – schrik je je verrot- als hij van achter de deur van een kleerkast plots tevoorschijn duikt, diep in je ogen kijkt en je verbijsterend onthutst achterlaat.
Praten met hem is alsof je zou praten met jezelf, voor geen rede vatbaar, geen enkele afspraak lijkt die gast te deren. Zodra je denkt ‘het spel’ te kunnen spelen, veranderen plots de ‘regels’ (fijne woordspeling hè). Af en toe sta je op en lijkt hij te zijn verdwenen. Je kan het haast niet geloven. Alsof hij slechts een nare herinnering is die zal verdwijnen in de nevelen van je geest. Hoe langer het duurt, hoe meer je durft hopen, soms durf je zelfs luidop fantaseren over een leven zonder hem! Overmoedig vertel je aan de mensen om je heen dat hij weg is, dat je denkt dat hij niet meer weerkomt… En dan, totaal onverwacht, knalt hij de voordeur open, stormt hij het huis binnen en schreeuwt luidkeels: “Honey, i’m home!”
Céline
Meer lezen van Céline? Meer dan de moeite waard.
Het grote behandelbos.
All inclusive
Een onvoorspelbaar parcour
Geef een reactie