Voor de punctie had ik al last van toenemende buikpijnklachten en ondanks dat ik me aan de rustvoorschriften heb gehouden, kreeg ik na de terugplaatsing buikpijn dat alleen maar erger werd. Tot 2 dagen na de terugplaatsing heb ik dit aangekeken, ik kon na het mailen van de ivf-verpleegkundige de volgende dag al terecht. Ricardo ging mee want hij merkte ook al aan mij dat het niet helemaal lekker ging en mij als een bikkelharde madam voordeed. Van binnen gilde ik het uit. Schouder aan schouder ondersteunend liepen we samen naar de afdeling gyneacologie. Ik strompelende en Ricardo vroeg telkens weer; ”Moet ik rolstoel pakken?” ”Nee dat hoeftniet zolang ik m’n benen niet heb gebroken loop ik dat stukje zelf wel”.
Eenmaal bij de balie aangekomen zei de baliemedewerker; ”De ivf-verpleegkundige heeft een formulier achtergelaten als je eerst even wilt bloedprikken, dat is gewoon een extra maatregel en kan ze de resultaten tesamen met de echo beoordelen. ” Ik keek Ricardo aan en keek achterom. Shit!! Moet weer teruglopen naar de ingang van het ziekenhuis, want daar zat de afdeling bloedprikken. Toen barsten ik in tranen uit en maakte een lange uitademing. “Oké, dan maken ik me op voor een nieuwe marathon”, dacht ik.
Toen zei de baliemedewerker; ”Ik zag je zo binnenlopen maar waarom laat je hem geen rolstoel halen. Ik zie aan je dat je vergaat van de pijn, waarom forceren en eigenwijs doen”. Toen werd ik gedwongen om op een wit bankje te gaan zitten zodat Ricardo een rolstoel kon gaan halen. In de tussentijd zat ik eventjes te appen met een vriendin die vond me ook koppig en eigenwijs ,”Ze schreef; Waarom ga jij niet in een rolstoel zitten? Ze staan daar niet voor de lol, hup erin en crossen”. Ook moeders vond me vrij eigenwijs maar ach ik had die eigenschap van haar. Eerlijk is eerlijk, wat niet lukt moet ik ook niet forceren.
Het was inderdaad een verademing maar bij het bloedprikken toch weer eventjes eigenwijs en liep ik lopend de bloedprikkamer in daarna als een speer terug naar de afdeling gynaecologie. We werden snel binnen geroepen en de ivf-verpleegkundige. Ze begon gelijk met; “De baliemedewerker kwam naar me toe omdat je behoorlijk eigenwijs bent maar je bent toch gelukkig in de rolstoel gestapt. En dat moet je ook doen als je veel pijn heb, overstimulatie moet je niet onderschatten, vooral van je eierstokken niet! Uit het bloed en echo kwam naar voren dat ik een milde overstimulatie had en dus nog meer rust moest houden. Gelukkig mocht ik lekker naar huis en heb ik de avond beleefd op de bank en heeft mijn kookprins Ricardo voor ons gekookt.
Ik ging al wat vroeg slapen maar in de nacht werd ik verkrampt en happend naar adem wakker, zoveel pijn had ik. De kussentjes om me heen hebben niet veel opgeleverd. Met een gebogen lichaam en handen om de buik heen liep ik stap voor stap naar de keuken en nam pijnmedicatie is OOWW! 2de dag op rij zal het de innesteling zijn? Gebogen liep ik weer terug naar de slaapkamer zo stil mogelijk, ik wou Ricardo niet wakker maken.. Tvtje aan en heb me zelf in slaap gewiegd met ademhalingsoefeningen, werd ik eindelijk beetje rustig en viel ik in slaap.
Tot de volgende dag de telefoon ging. Het was de ivf-verpleegkundige; “Hoe is het ermee? Gemeld dat het niet zo lekker ging en daarop volgde de vraag om naar de poli te komen en me te laten onderzoeken. Het is wel een feestdag waardoor ik me moest melden bij de verlosafdeling. We maakten ons snel klaar om naar het ziekenhuis te gaan en bij het ziekenhuis aangekomen toch maar naar Ricardo geluisterd en ben ik in de rolstoel gaan zitten. Gelukkig maar want het was een hele stuk lopen. Eenmaal aangekomen zat onze eigen gynaecoloog al op ons te wachten. Ze begroette ons met een lach en zei al snel; “Het is eventjes een rare ontmoeting zo op de verloskunde, sorry hiervoor.”
Ik werd in de rolstoel begeleid naar een kamertje daar werd mijn bloeddruk, hardslag en bloedprikken. Na de onderzoekjes liep ik strompelend de gynaecoloog achterna naar een echo-kamertje. Daar waar de echo gemaakt werd zoemde ze in en uit en keek en vroeg ze “Is de linkerkant gisteren ook bekeken? Want de linkerkant was gigantische groot”. Ze schrok er zelf van. Ik had 14 follikels van minimaal 11 mm en 1 van de 14 de grootste blinkt uit naar een afmeeting van maar liefst 40.5 mm..Dat kon de pijn wel eens veroorzaken. We mochten na het aankleden weer naar het kamertje daar stond een bed en daar ging ik op liggen en wachtten we de bloeduitslagen af.
Even later kwam een verpleegkundige langs die eventjes kwam medelen dat ik ook eventjes kon wachten in de wachtkamer omdat er een kersverse moeder kwam met een baby. Verbouwereerd zei ik; “Ja is goed”, maar besloot om te blijven liggen omdat ik best veel last had. Ik laat me niet verjagen omdat er een kersverse ouders komen en die vrouw lag serieus daar niet voor de lol. Even later kwam ons gynaecoloog terug het duurde wat langer maar dat kon ik ook zien aan haar kleding ze had een spoed o.k gehad. Mijn bloed was wat afwijkend maar niet ernstig. Ik mocht lekker naar huis en kreeg pijnmedicatie mee. Wel heb ik een beetje mijn twijfels over de pijnmedicatie omdat ik mogelijk zwanger kon zijn, maar de keus lag bij mij en het kon geen kwaad. Soms in deze situaties hebben vrouwen eventjes een extraatje nodig, kregen we te horen. Weer werd er vermeld nu nog meer rust. Heel veel rust te nemen en hoop ik over een week op een blij nieuwtje met een overduidelijke knipoog!
-wordt vervolgd-
Savannah heeft ook een eigen blogsite
Geef een reactie