Soms komen er schrijnende verhalen voorbij. Verhalen waarover niet geblogd wordt. Verhalen die mij bereiken en waarover ik wil vertellen omdat zij er toe doen.. Voor hen schrijf ik deze blog want ik kan een paar keer per week wel gillen van frustratie en door er over te bloggen hoop ik toch ook meer inzicht te geven.

Ik schrijf deze blog om te laten weten dat het hebben van een vruchtbaarheidsprobleem niet altijd alleen maar een kwestie is van slechte eitjes of slecht zaad. Daar sta je niet bij stil totdat je ermee te maken krijgt. Er zijn bijvoorbeeld mensen die lichamelijk niets mankeren maar door psychische problemen gebruik moeten maken van vruchtbaarheidsbehandelingen.

Deze verhalen gaan over mannen (of vrouwen) die misbruikt werden. Gelukkig vonden ze wel liefde maar seks is en blijft een probleem. Voortplanting dus ook. Verhalen over vrouwen (of mannen) die al hun hele leven vechten met zichzelf en voor hun bestaan met een verleden waarin ze verwaarloosd werden als kind. Vaginisme, impotentie misschien heb je er wel eens van gehoord.

En toch werden zij mooie volwassen mensen, regelden een goed evenwichtig leven voor zichzelf. Klaar om het beter te doen, klaar om voor eigen geluk te gaan. Lief voor zichzelf en hun omgeving, werden niet bitter maar juist dapper en sterk.

En dan komt Moeder Natuur nog even langs om roet in het eten te gooien. Tussen het nagelvijlen door geeft zij in mijn ogen precies de verkeerde een zetje. Wat zeg ik? Ze geeft ze een gigantische trap in de smoel. Zo voelt het dan toch wel een beetje… Het is niet eerlijk, moet dat dan ook nog? Was de portie die ze, tot dat moment, mee te dealen hadden niet al voldoende?

Ook deze mensen noem ik graag als voorbeeld, een heel mooi stel, “highschool sweethearts”. Zo lief samen, zo perfect in balans, forever together. Elk van hen kon prima kinderen krijgen maar niet met elkaar want samen kregen ze alleen maar kindjes met een spierziekte die het eerste levensjaar niet haalden. Ook zij maken nu gebruik van behandelingen, ze moeten wel.

En dan vind ik het erg, heel erg dat al deze koppels het met maar 3 IVF-pogingen moeten doen terwijl een gemiddeld stel binnen een jaar klussen (12 pogingen) zwanger raakt.

Ik lees wel eens reacties op internet van onwetenden die menen dat ‘wij’ onze zegeningen moeten tellen, dat ‘wij’ het krijgen van een kind niet kunnen verhalen op de gemeenschap. Waarom eigenlijk niet? Er zijn zoveel behandelingen voor ziektes en aandoeningen die volledig vergoed worden. Is het omdat wij er niet (zichtbaar) aan dood gaan???

Had ik al gezegd dat ik soms kan gillen van frustratie?

Melany

Sharing is caring!