We praten er niet graag over omdat we alles wat ons angst aan jaagt ver van ons willen houden, een natuurlijke reactie maar het is de realiteit dat we het soms gewoon niet redden (in ons eentje). Ik twijfelde of ik er over moest schrijven want we willen ‘t liefst alleen maar goede berichten lezen over hoop en over kansen.
Eerder schreef ik erover in milde vorm en werd ik op de vingers getikt (op andere forums) want anderen raakten van streek. Mag ik het dan taboe noemen? Is het een taboe om te vertellen dat ik vrouwen ontmoet die het niet meer aan kunnen dat ze kinderloos blijven. Is het een taboe te schrijven over vrouwen die toen ze hun kind kregen alsnog in een depressie raakten? Omdat het soms wat veel is om in je eentje te verwerken. Is het een taboe om te schrijven dat er vrouwen zijn die de handdoek in de ring gooiden en woord bij daad voegden?
Ik haat taboe, ik haat niet mogen praten over zaken die gebeuren in het leven omdat het niet helpt te zwijgen. Te doen alsof het er niet is. Hoe kun je er aan werken als we het ontkennen? Het draagt niets bij om de ogen te sluiten, het te verzachten of te verbloemen. Het is wat het is en dan pas wanneer we onze ogen openen kunnen we stappen maken naar heeling. Zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden. Gevoelens ontkennen heeft nog nooit iets opgeleverd. Het lijkt wel of er een verbod is op instorten.
Ik ga er vandaag dus niet over zwijgen. Die vrouwen en situaties zijn er. Ze komen niet vaak voor gelukkig maar ik kan ze niet op 1 hand tellen. De afgelopen tijd gaat het om vrouwen die dichter bij mij staan. Het zijn bikkels die ten ondergaan, tijdelijk en ik dank de hemel voor het feit dat het meestal om tijdelijke depressies gaat. Natuurlijk wens je niemand zoveel verdriet dat hij of zij zichzelf verliest. Nooit niet! Ook niet als er een andere aanleiding was dan het uitblijven van een zwangerschap. Maar aangezien Kinderwensbloggers gaat over de kinderwens en de kinderwens een alles of niets zaak is, kun je er gerust van uitgaan dat het een bittere pil is om te verwerken wanneer het niet lukt.
Sommige belanden dus in de gevarenzone die depressie heet, in een donkere tijd op zoek naar licht. Zij en hun omgeving gaan er gebukt onder. Radeloosheid slaat toe bij familie en goede vrienden want hoe graag we ook willen helpen en zorgen, daar is het moment aangekomen om professionele hulp in te schakelen. Wanneer je dichtbij staat is het heel moeilijk om los te komen van je emoties en de situatie te zien voor wat het werkelijk is. Misschien is dit blog ook een eyeopener voor familie en vrienden die niet weten wat te doen. Jouw gevoelens tellen ook, ook jij mag dat laten zien. Doorbreek het taboe.
Ik focus me op oplossingen en sta positief in het leven maar toen ik in een depressie raakte verloor ik dat wel. Ik kon zelfs beredeneren dat mijn gedrag niet klopte met wie ik werkelijk was maar mijn gevoel was donker en zwaar. Ik kon het in ieder geval ten opzichte van mezelf niet ontkennen. Het ging voorbij en het kostte tijd eer ik weer opkrabbelde. Vandaag zwijg ik niet en denk ik aan hen die zich nu verbergen of aan hen die zich niet verbergen maar niet gezien worden. Ik zie jou en ik ken jou, ik was jou en ik hoop dat je de kracht weer terug vindt met of zonder hulp. Met hulp van lotgenoten, vrienden, familie of professionals. Je bent niet alleen. Namens allen die begrijpen wat er met je gebeurt en je willen helpen te vechten om er weer bovenop te komen schrijf ik dit blog voor jou.
Melany
Waardeer je onze blogs?
Help ons blijven bestaan en doneer naar draagkracht!
Geef een reactie