Middenin het proces als donor gaat er veel door je heen. Je weet nooit of de poging(en) succesvol zul(len) zijn. Ook bedenk ik, en vraag ik me af wat een onzekere tijd dit zal zijn voor de wensouders. Je staat volkomen machteloos en je hebt geen invloed op niets. Ik lees veel blogs van stellen met vruchtbaarheidsproblemen en ik zie dat zowel vrouwen als mannen gezond proberen te leven zodat ze de beste kwaliteit zaadcellen en/of eicellen produceren. In het proces van eiceldonatie heb je hier geen invloed op.
In mijn vorige blogs was ik begonnen met spuiten, ook had ik echo’s gekregen. Tijdens elke echo zie je dat de eicellen steeds meer groeien. Samen met mijn wensmoeder reed ik steeds samen om te kijken hoe het gesteld is met de eitjes. Dit was prettig voor mij. Ik leerde haar steeds beter kennen. Je weet aan wie je doneert.
Tijdens de eerste week ben ik samen met mijn wensmoeder twee keer naar de kliniek gereden. Tijdens elke controle bekijken ze via een echo hoe snel je eicellen groeien. Elke dag moest ik een spuit zetten en steeds een kwartier eerder. Mijn wensmoeder stuurde mij elke dag een ‘reminder’ wat ik prettig vond. Ondanks dat, vergeet je zoiets niet. In mijn dagelijks leven ben ik namelijk heel chaotisch en vergeet ik enorm veel. Maar tijdens dit proces was ik heel gestructureerd. Ook was ik bang om fouten te maken. Daarom was ik blij dat ik de eerste keer geholpen werd met spuiten door een ‘expert.’
Tijdens elk spuitmomentje vraag je natuurlijk wel af wat er gebeurt in je lichaam. Je bent bewust van je eigen lichaam en probeert alles goed aan te voelen. Maar toch voelde ik niet veel. Dag 1 had ik een enorme hoofdpijn maar dat kan ik achteraf ook verklaren doordat mijn onttrekkingsbloeding doorkwam.
Ook was ik enorm bang om zwanger te raken. Mijn man en ik hebben tijdens dit proces geen gemeenschap gehad. Ook wordt dit afgeraden. Ik was natuurlijk niet aan de anticonceptie en een condoom vertrouw ik niet.
Ik ben mijn wensouders zeer dankbaar. Ze hebben er alles aangedaan om dit proces zo aangenaam mogelijk te maken voor mij. In alles hebben ze me gesteund. Tijdens elk ritje hadden ze wel wat leuks voor mij. Toen ik jarig was kreeg ik een superlief cadeau. Ik ben ze daar zeer dankbaar voor. Ze zijn heel netjes. Dankzij hun was dit proces voor mij ook heel prettig.
Toen ik ongeveer een dag of tien had gespoten moest ik ook beginnen met een andere spuit. Dit voorkwam dat mijn eicellen niet gingen springen. Dit was een wat lastigere spuit die jezelf moest samenstellen. Toch raak je hier ook weer aan gewend en wordt je tijdens de echo gerustgesteld dat het goed gaat.
En dan wordt de punctie gepland. Spannend! Ik moest 35 uur voordat ik de punctie zou krijgen nog de laatste spuit zitten. Dit moet precies 35 uur van te voren gezet worden. Het is lastig uitleggen, maar het maakt het aanprikken van de eicel gemakkelijker. Als je het te vroeg zet dan lukt het niet, zet je het te laat dan kan het zijn dat de eicellen al gesprongen zijn.
Op de dag van de punctie moesten wij er vroeg zijn, ik geloof rond 8 uur. Het was 2 uur rijden, dus we zaten ‘s morgens rond 6 uur in de auto. Ik had weinig geslapen en was heel nerveus. Dit was het laatste stukje. Hierna zat het erop. Ook las ik veel verhalen dat de punctie ook heel pijnlijk kan zijn. Alhoewel ik heel nuchter ben keek ik er toch een beetje tegen op.
Van mijn wensouders had ik een tasje met allemaal lekkers gekregen en een leuk tijdschrift. Wat was ik blij daarmee. We kwamen een halfuur te vroeg aan wat ik ook prettig vond. Het was middenin de zomer en buiten was het aangenaam. We hebben nog even wat gedronken en een paar minuten voor 8 liepen we naar binnen. Toen ik opgeroepen werd keek ik mijn wensmoeder nog even aan. Nu gaat het echt gebeuren! Tijdens de punctie mag je geen parfum gebruiken of parfum houdende producten zoals een douchegel. Ook had ik een lange jurk aangetrokken zodat ik alleen mijn ondergoed uit hoefde te doen en daarna gemakkelijk dit weer kon aantrekken. Een uur voordat de punctie zou plaats vinden mocht ik twee paracetamols slikken en nog een ander pijnstiller.
De verpleegster vroeg of ik mijn schoenen uit wilde doen en dat ik een hokje in mocht lopen en daar ook mijn ondergoed uit mocht doen en door mocht lopen. Doordat ik een lange jurk aanhad was dit zo klaar. Ik liep door en ik zag de stoel waarin ik moest liggen. De ruimte zelf had ik niet op gelet. De verpleegster had mij via een infuus nog een pijnstiller toegediend waarvan ik wat duffig werd. Dit zou de pijn niet wegnemen maar wel de scherpe randjes. Het klinkt gek, maar ik heb het hele proces niet heel erg meegemaakt. Ik weet dat ik de laatste paar minuten pijnlijk vond. De rest viel mij mee. Na de punctie mocht ik mijn onderbroek weer aan doen en werd ik begeleid naar de rustkamer. Ik kreeg een kopje thee om bij te komen. Ik was nog steeds duffig. Mijn wensmoeder kwam binnen en volgens mij moest het wel een grappig gezicht zijn geweest hoe ik in die stoel zat.
Toen ik op de klok keek bleek het opeens een uur later te zijn. Dit vond en vind ik nog steeds heel apart. Ik weet niet beter dat ik om 8 uur de punctie had en nu is het bijna kwart over 9. Dan blijkt het wel hoe suffig ik was tijdens en na de punctie. Misschien ook wel goed.
Ik voelde me redelijk snel daarna weer goed en ik wilde graag weer naar huis toe. Misschien zijn jullie benieuwd hoe ik de dagen na de punctie in mijn vel zat. Dit vertel ik graag verder in mijn volgende blog.
Bedankt voor het lezen!
Liefs,
Charlotte Jagersma
Geef een reactie