Van kleins af aan wist ik dat ik graag een kindje wilde, maar voor je hier aan ging beginnen vond ik het belangrijk dat je een goeie relatie hebt als basis. Helaas ontmoeten ik mijn huidige vriend pas toen ik 27 jaar was. Ik wist bij onze eerste date gelijk dat hij de man was waar ik oud mee wilde worden en ik wilde niks liever dan dat hij de vader werd van mijn kind. Hoe mooi zou dat zijn om een combinatie van ons tweeën te creëren. Dus na een paar jaar stopte ik met de pil. De sex voelde nu anders, omdat ik wist dat er nu elke keer een kans was dat ik zwanger kon worden en die gedachte maakte het extra speciaal. We hadden hier samen bewust voor gekozen. Wij wilde een kleine “mini me” samen opvoeden en alle liefde aan aandacht geven, want één ding wist ik zeker, wij zouden samen hele leuke ouders worden. Ik droomde van de eerste echo waarop je de baby kon zien en het hartje zou horen en elkaar aan zou kijken met een verliefde blik, ik droomde er van dat we samen spullen gingen uitzoeken voor de baby en de kinderkamer klaar zouden maken, we hadden al een naam voor een jongen en een meisje, we voelde dat we er helemaal klaar voor waren samen.
Ik had dan ook nooit verwacht dat ik jaren later nog steeds zou vechten voor onze kinderwens. We hebben inmiddels 8x IUI gehad. Na deze 8 pogingen zijn we gestart met IVF. We begonnen in een ziekenhuis hier in de buurt. Bij mijn eerste IVF zagen we 10 eitjes tijdens de echo, waar we heel blij mee waren. Helaas bleken er maar 4 mee te groeien en vielen er na de punctie nog 2 eitjes af omdat deze niet goed waren van kwaliteit. Uiteindelijk van de 2 overgebleven embryo´s was er maar 1 bevrucht. Dit was erg zwaar omdat je begint met 10 eitjes en je 30 dagen lang hormonen in je lichaam spuit en eindigt met 1 embryo. De teleurstelling was dan ook groot toen ik niet zwanger werd van deze verse terugplaatsing. Na een vakantie van 3 weken besloten we te gaan voor onze tweede IVF. Dit keer had ik weer 10 eitjes en groeide er weer 4 mee. Ook bij deze cyclus moest ik 30 dagen hormonen spuiten wat net als de vorige keer erg zwaar was. Je hebt last van stemmingswisselingen, extreme vermoeidheid, voelt je de hele dag misselijk en zit hierdoor gewoon niet lekker in je vel. Na deze 30 dagen kregen we opnieuw een punctie. Deze keer was het een hel. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar ging door want we waren er bijna. Tenminste daar hoopte we op. Van de 4 eitjes vielen er weer 2 embryo´s af en werden er dit keer 2 bevrucht. Helaas werden we van beide terugplaatsingen weer niet zwanger. We besloten naar een ander ziekenhuis te gaan voor de derde IVF. Het is een privé kliniek en we hadden er een goed gevoel over. Ze gaven aan dat ik een flare-up schema zou krijgen. Hierbij krijg je een hoge dosering aan hormonen, maar voor een kortere tijd. Ze dachten dat er hierdoor meer eitjes mee gaan groeien en dit klopte ook, want dit keer hadden we 6 eitjes na de punctie waarvan er 5 goed zijn door ontwikkeld. We hadden 4 embryo’s van 5 dagen oud en 1 van 1 dag oud. Als eerst hebben we de 2 beste embryo´s van 5 dagen oud laten terugplaatsen en voor het eerst in mijn leven was ik zwanger! Helaas was dit voor een korte tijd en kreeg ik een miskraam. Dit was erg heftig en vlak voor onze vakantie. Je gaat met een ander gevoel op vakantie en toch kwam de vakantie precies op het juiste moment. We hebben daar veel kunnen praten, huilen maar ook lachen om het zo een plekje te geven en we probeerde hoop te putten uit het feit dat ik dus wel zwanger kon worden. Gelijk na onze vakantie hadden we een afspraak staan bij de geboorte kliniek maar i.p.v. dat onze droom uit kwam en we gingen kijken naar onze embryo die mooi aan het doorgroeien was en we een hartje zouden horen, moesten we kijken of beide embryo’s mijn lichaam goed hadden verlaten en dat terwijl er zwangere vrouwen in de wachtkamer waren, wat heel erg confronterend en pijnlijk was.
Toen mijn baarmoeder helemaal schoon bleek te zijn besloten we nog een terugplaatsing te doen, omdat we hadden gehoord dat dit de kans vergroot na een miskraam, maar helaas bleef deze embryo niet plakken en bleef ik achter met een lege buik.
We hebben besloten om een pauze te nemen aangezien we 7-7-17 gaan trouwen en we toe zijn aan rust. We willen ons nu concentreren op de voorbereidingen van de bruiloft en bezig zijn met wat leuks. Want IVF is een rollercoaster. Ik vergelijk het met vechten in de ring. Je warmt je elke keer op om weer te gaan vechten, je wordt knock out geslagen, blijft even liggen en gaat dan weer staan, je warmt je weer op en gaat weer in de ring staan. Want nieuwe ronden zijn nieuwe kansen en zo blijf je vechten voor je kinderwens. We hebben ons vaak afgevraagd hoe vaak we nog in de ring zouden stappen om te vechten, want hoe vaker je knock out bent geslagen en jezelf weer moet oppeppen om door te gaan, hoe moeilijker het word om weer de ring in te stappen. We hebben nu nog 2 embryo’s over en hebben besloten om deze 2 nog terug te laten plaatsen na onze honeymoon en daarna te stoppen met het traject. We vechten al zo lang, maar zijn beide zo moe van het vechten. Het is een moeilijke en pijnlijke keuze om je droom van een klein wondertje in je buik op te moeten geven, maar wel een keuze waar we beide achter staan. Het voelt niet als opgeven, maar we kiezen voor ons zelf, voor onze relatie, voor mijn gezondheid en vooral om weer meer te genieten van het leven. We hebben nog (als we geluk hebben) 2 kansen en er is dus nog steeds een klein beetje hoop, maar we houden er rekening mee dat we nooit papa en mama mogen worden. Dit jaar zal voor ons bepalend zijn hoe de rest van ons leven ingevuld zal worden en vanuit daar zullen we verder gaan…Samen staan we sterk en samen kunnen wij alles aan want dat is wel iets wat we bewezen hebben tijdens dit zware en intensieve traject.
Liefs, Mabel
Geef een reactie