Lieve allemaal,

Ik hoop dat jullie voor mij de moeite en tijd willen nemen om deze oproep te lezen en met ons mee te denken.
Ik ben Eefje en ik ben al 10 jaar dolgelukkig met mijn Patrick. Na een jaar poepie verliefd te zijn geweest besloten wij te gaan samenwonen in een heerlijk appartement en na 5 jaar besloten wij dat het tijd was om te gaan trouwen. We wisten inmiddels dat wij gewoon samen heeeeel oud wilden worden. In 2013 besloten wij dat het tijd was voor nog een volgende stap. Ondanks dat wij nog steeds in ons kleine knusse appartementje woonden besloten we dat we gingen proberen om ons geluk te bezegelen met het allermooiste wat we ons konden wensen; een kindje. We zouden in de tussentijd gaan proberen om ons appartement te verkopen en een ander huis te gaan zoeken met wat meer ruimte. Tot zover liep alles vlotjes, appartement binnen 2 weken verkocht, droomhuis gevonden, we waren dolblij en gelukkig.

Maar toen hield ons geluk abrupt op. Na 2 jaar tevergeefs te hebben geprobeerd zwanger te raken en al meerdere malen bij de dokter te zijn geweest waren we het zat en besloten we dat het tijd was om maar eens een afspraak te gaan maken bij het ziekenhuis. Het zou vast iets kleins zijn en het zou vanzelf allemaal wel goed komen, ik was immers nog zo jong en gezond.

In september 2015 zaten Patrick en ik dan ook samen vol zenuwen bij de arts in het ziekenhuis. Na wat kleine onderzoekjes en een gesprek met de arts werden we naar huis gestuurd en zouden binnen 2 weken nog een keer terugkomen om de uitslag van die onderzoekjes te bespreken en te kijken naar een plan van aanpak.
Toen wij 2 weken later terugkwamen in het ziekenhuis wisten we niet dat vanaf dat gesprek ons hele leven op zijn kop zou staan.

Ik bleek namelijk POF te hebben, oftewel vervroegde overgang, wat wil zeggen dat mijn eicelvoorraad op is en ik genetisch gezien niet in staat ben om mijzelf voort te planten.
Patrick en ik zijn niet in staat om samen kindjes te krijgen. BAM!!
De wereld zakte even onder onze voeten vandaan. We werden dan ook naar huis gestuurd en geadviseerd om dit nieuws even samen te verwerken.

Hier begint eigenlijk onze oproep. Toen wij een aantal weken later terugkwamen om te bespreken hoe nu verder bleek dat eigenlijk onze enige optie om kinderen te kunnen krijgen eiceldonatie is.
Dit wil zeggen dat wij afhankelijk zijn van een donatrice die ons dat ene bouwsteentje zou willen geven in de vorm van een eicel zodat wij onze grootste droom werkelijkheid kunnen maken.

Na dit gesprek zijn wij uiteraard in onze omgeving hard op zoek gegaan naar een geschikte donatrice. Maar omdat deze donatrice volgens de wet in Nederland aan een hoop eisen moet voldoen is dit na een jaar vol gesprekken en tegenslagen nog steeds niet gelukt en is onze hoop op een goede afloop langzaam een beetje weggeëbd.
Het is dus zo dat wij al onze lieve vrienden, kennissen, familie, collega’s en bekenden willen vragen om eens met ons mee te denken om zo iemand te vinden die ons hiermee zou willen en kunnen helpen. Het is niet te omschrijven wat dit voor ons zou betekenen.

De gestelde eisen volgens de Nederlandse wet voor een eiceldonatrice zijn:

– Vrouwen met een voltooid gezin (bovengrens 35 jaar).
Of
– Vrouwen rond de 30 jaar zonder kinderwens (bovengrens 35 jaar).

De stamboom van de donatrice wordt besproken om zo (ernstige) afwijkingen in de genen uit te kunnen sluiten. Hierbij is het wel zo dat er ook een hoop dingen bespreekbaar zijn.

Patrick en ik hebben de lastige keuze gemaakt om deze oproep openbaar te maken en ons leven op tafel te gooien. We zijn ons er heel erg van bewust dat we door dit zo te doen erg kwetsbaar zijn, maar wij hebben er op dit punt heel veel voor over om ons geluk eindelijk te mogen bezegelen met een inmiddels echt klein WONDERTJE

Mochten er mensen zijn die naar aanleiding van deze oproep wat meer informatie zouden willen dan staan wij daar uiteraard voor open om dit te bespreken en uit te leggen hoe zo’n traject er uit zou zien.

Wij vragen jullie dit bericht zoveel mogelijk te delen.

Eefje

Sharing is caring!