Toen we net aan het traject begonnen, hebben we afgesproken om goed te blijven praten en dat het nooit ten koste van onze relatie zou gaan. Maar ik begin me af te vragen of het nu niet ten koste van mij gaat? Dat is de vraag die ik me vandaag begon te stellen. Mijn nek en schouders voelen zo hard als steen, ik voel spanning in mijn buik en voel met momenten totale paniek. Al die beslissingen die we weer moeten nemen. En wat is dan de beste keus? Omdat ik zo veel onrust voel en hoofdpijn heb vanuit mijn nek, besef ik dat ik het gevoel niet kan negeren, dus ik besluit om van alles uit te zoeken over onze opties. Ik hoopte dat als ik alle informatie had verzameld en we straks het advies van de artsen van Nij Geertgen hadden gekregen , dat alle puzzel stukjes op z’n plek zouden vallen en er ook weer rust zou komen. Maar of ik nou afleiding zocht om maar niet te denken aan alle beslissingen die we straks moeten maken of juist van alles er over uit ging zoeken, ik voelde nog steeds weinig rust.
Oké maar wat is er dan en wat kan ik doen om die rust te vinden? Ik besloot mijn moeder te bellen. Ik heb een hele goede band met mijn moeder en we zijn heel close. Ze is een wijze vrouw en therapeut die mij heel goed kent. Ze kan mij vaak een spiegel voorhouden, wat ik soms nodig heb als ik ergens niet uit kom en in dit geval kwam ik hier duidelijk zelf niet uit. Dus hoopte dat zij mij hierbij kon helpen. Tijdens ons gesprek begon ik te ratelen. Ik vertelde wat ik allemaal had uit gezocht en alle opties die we hebben. Ze luisterde hier naar en koppelde terug dat ze merkt dat ik alles probeer te regelen vanuit mijn hoofd. Dus ik gaf aan dat ik veel onrust voelde en dat ik hoopte dat dit minder zou worden als ik alles had uitgezocht en op papier had gezet. Toen vroeg ze, maar wat zegt je gevoel?? Toen brak ik en de tranen rolde over mijn wangen. Ik gaf gelijk aan dat ik niet meer verder wil gaan met het traject. Dat ik op ben en niet meer wil vechten. Ze gaf aan dat ik dat ik dat gevoel aan het onderdrukken was en dat daar mijn lichamelijke klachten vandaan kwamen. Je luistert niet naar je gevoel, maar probeert het op te lossen met je verstand, waren haar wijze woorden. Het was pijnlijk, maar precies wat ik op dit moment moest horen. Het probleem is dat ik het niet wil horen, omdat als ik niet meer wil, dan zouden we stoppen en stoppen betekend geen kind en DAT WIL IK NIET!!! IK WIL EEN BABY!! En misschien als we het nog 1 keer proberen lukt het wel!!
Ik denk ook dat dit de reden is, waarom je elke keer weer je grenzen verlegt. Anders is al het vechten voor niks geweest. Al die jaren stress, al die rot hormonen, jezelf prikken, elke x weer je angsten overwinnen, alle ziekenhuis afspraken, zware gesprekken, moeilijke beslissingen, alle lichamelijke klachten, pijnlijke onderzoeken, al het geld wat je hebt uit gegeven (want daar had je een hoop leuke dingen mee kunnen doen), alle teleurstellingen, allemaal voor niks. WANT JE HEBT NOG STEEDS GEEN BABY!
Ik moet nog even door vechten. We hebben nog 1 poging was mijn argument. Hoe kan ik nu al denken om te stoppen? We zijn gezegend met een donor of misschien kan ik zelf wel de laatste keer doen?
Als ik heel eerlijk ben naar mezelf, zijn mijn gedachtes ook al verder gegaan, wat als de derde keer niet lukt, misschien kunnen we het dan proberen met eiceldonatie in Spanje. De donors zijn jong en heb je een hogere kans op zwangerschap. Dus dan ben ik al weer bezig om mijn grens te verleggen. Want IK WIL EEN BABY!!
Wanneer stap je uit de ring en stop je met vechten? Wanneer accepteer je dat je verslagen bent. Ik voel me knock out geslagen en toch probeer ik op te staan, maar ik heb geen kracht meer. Mijn lijf wil niet meer en mijn vechtlust is op. Ondanks dat ik het zelf wel wist en niet wilde luisteren naar het gevoel had mijn moeder gelijk. Ik wil niet meer verder. In ieder geval niet nu. Ik ben zo moe van het vechten.
1 van de zwaarste momenten in mijn leven was mijn herstel periode. Dit was nog veel heftiger dan dit hele traject. Ik kon de trap amper oplopen, kon de deur niet uit zonder rolstoel en lag 24 uur per dag op de bank of in bed. Het was vreselijk. De afhankelijkheid dat je jezelf niet kan wassen, zittend moet aankleden en je haar geföhnd moet worden, omdat je de kracht niet hebt om de föhn zo lang boven je hoofd te houden. Als je dit samen overwonnen hebt, dan wil je weer genieten van het leven. Het leven vieren en dankbaar zijn dat je nog leeft!! Ik was voor mijn spoed operatie altijd moe en had veel pijn, waardoor je ook niet optimaal kon genieten van het leven en toen ik eindelijk sterk genoeg was, kwamen we in dit traject terecht. Ik ben een onwijze vechter en heb nog nooit opgegeven in mijn leven. Maar hoe lang moet ik nog die ring in stappen en hoeveel knockouts kan ik nog aan? 1 ding wat ik heb geleerd in het leven is dat het leven zo over kan zijn. Het leven is zo kostbaar en voor mijn gevoel heb ik door alles wat er is gebeurd , al heel lang niet alles uit het leven kunnen halen en ik mis dat.
De vraag is nu wanneer stop je? Ik voel rust bij de gedachte niet meer die ring in te stappen, maar zo een intense pijn als ik denk dat wij nooit ouders zouden worden. Dat ik nooit een kindje in mij zal voelen groeien en er een kleintje in huis rond huppelt waar we samen zo van kunnen genieten. En door die gedachte, voel ik nog steeds geen rust. Want dan zul je moeten rouwen om het kindje wat er nooit geweest is. Dus blijft voor mij de vraag, sta ik op en ga ik die ring weer in of blijf ik liggen waar ik lig, verslagen, verloren, uitgeput na de zoveelste boxwedstrijd en ga ik beginnen met het rouwproces, zodat er uit eindelijk langzaam ruimte komt om meer te genieten van het leven met elkaar
Ik weet dat het nog geen 2 weken geleden is dat we wisten dat onze laatste terugplaatsing niet gelukt is. Het is ook logisch dat dit tijd nodig heeft. Dus wie weet begin ik binnenkort wel weer met mijn warming up om de ring weer in te springen, maar voor nu blijf ik even verslagen op de grond liggen, want na elke ronde word het steeds moeilijker om op te staan en nu ik hier lig vraag ik me af of het de bokswedstrijd nog wel waard is..
Geef een reactie