Huisje/boompje/beestje
Eind september 2016 kwam ik mijn grote liefde tegen. Al gauw wisten we van elkaar dat dit het was en nadat we in december 2016 al het geregistreerd partnerschap aangingen kwam ook al gauw onze kinderwens ter sprake. We waren al 34 en konden ook niet meer zo lang wachten. Ik heb nooit eerder rommelende eierstokken gehad en in mijn eerdere relaties was een kind dus ook geen wens. Maar dingen veranderen, zo gaat dat. Niet wetende dat rommelende eierstokken in mijn geval wel erg letterlijk zouden worden. In maart 2017 gingen we er voor.
Lijnen lijnen lijnen
Ik merkte dat ik in de maanden daarvoor een wat dikkere buik kreeg. Maar je kent het wel, we waren niet zo lang samen, super gelukkig en toastjes en wijntjes vlogen er doorheen. Ik spuug niet in een glaasje wijn ;-). Toen ik mijn broeken niet meer dicht kreeg werd het toch echt wel tijd om er wat aan te doen. Trouw pakte ik mijn Sonja Bakker boek uit de kast en binnen enkele weken was ik weer op gewicht. Mijn broeken kreeg ik echter nog steeds niet dicht. Maar ja, ik ben ook geen 18 meer en kilo’s gaan altijd van de verkeerde plaats af toch?
Ontbijtje
In april 2017 stonden mijn man en ik vroeg op. Hij is gezagvoerder bij een grote luchtvaartmaatschappij en werkt dus wisseldiensten. Ik maakte zoals altijd zijn ontbijtje en zette het bord met zijn broodje en kopje koffie voor hem op tafel. Ik ging tegenover hem zitten. Op het moment dat ik ging zitten schoot er een pijnscheut door mijn baarmoeder. Alsof er iets knapte. Mijn gezicht verkrampte en bezorgd vroeg mijn man wat er gebeurde. Ik zei dat het niets was en dat het waarschijnlijk mijn naderende menstruatie zou zijn. Ik zwaaide hem uit toen hij wegreed en ging naar boven, terug naar bed.
Pijn
Na anderhalf uur kreeg ik ineens een acute pijn in mijn buik. Mijn buik was hard en opgezet. Ik kon bijna niet ademen van de pijn. Ik ging mijn bed uit om in de badkamer paracetamol te pakken. Ik pakte het stripje uit de doos, maar liet het vallen. Het lukte mij door de pijn niet meer op het stripje op te pakken van de grond. Ik ben vervolgens teruggegaan naar de slaapkamer en heb mijn man gebeld. Het vliegtuig dat hij bestuurde stond al op de startbaan en eer dat hij terug bij de gate was, zou het uren later zijn. Hij heeft mijn ouders gebeld die vlakbij wonen. Zij zouden zo snel mogelijk komen. Ik ben naar beneden gestrompeld om de deur te ontgrendelen. Daarna ging het lichtje uit. Mijn ouders hebben mij gevonden in de gang. Ik lag op de grond en had overgegeven.
Ze belden met spoed de ambulance die er gelukkig snel was. Ik kreeg van hen middelen met pijnstilling waardoor ik weer bij zinnen kwam. In het ziekenhuis werd met spoed een gynaecologische echo gemaakt. Ik zag op de monitor een plaatje wat je normaal ziet bij vrouwen die zwanger zijn. Alleen in plaats van een kind zag ik een grote grijze bol liggen die het hele beeld besloeg. Je hoefde geen hogere wiskunde te hebben gestudeerd om te zien dat dát niet goed was. De grijze bol bleek een cyste te zijn met een doorsnede van 9 centimeter die geknapt was. De inhoud van deze cyste was mijn buikholte ingelopen. Dit heeft de acute pijn veroorzaakt. Het eerste wat de gynaecoloog zei was: “dit gaat gevolgen hebben voor je kinderwens. Je zult geopereerd moeten worden en we zetten je op de lijst voor een fertiliteitstraject”.
Operatie
In juni 2017 werd ik geopereerd. De cyste bleek zo vast te zitten dat bij het verwijderen ervan een interne bloeding is ontstaan. Toen ik wakker werd stond de gynaecoloog naast me en zei dat ik niet moest schrikken van het feit dat de wond nog open was en dat er een buitenwaartse drain in vastgehecht zat. De bedoeling was om de bloeding gecontroleerd te laten stoppen. Stelpen zou betekenen dat de eierstok verloren zou gaan. De pijn was horror. Ik sliep eigenlijk de hele dag door middel van slaap- en pijnmedicatie. Gelukkig stopte de bloeding na 4 dagen. De wond werd gehecht en ik mocht naar huis waar het herstel begon.
IUI
In september was ik voldoende hersteld. Het plan was om een IUI traject te gaan volgen met een hormoon gestimuleerde cyclus. Prikken dus. Iedere dag. En dat ging me best goed af. De naald is dun en het deed echt geen pijn. Om de drie dagen moest ik naar het ziekenhuis voor follikelmetingen. Ik reageerde goed op de medicatie. Na 10 dagen prikken volgde de laatste injectie met een hormoon dat ervoor zorgt dat de ovulatie op gang komt. Daaropvolgend exact 36 uur later volgde de inseminatie. Helaas mislukte deze en ik werd 14 dagen na de inseminatie ongesteld. En dat was het dan. Poging 1 zat erop.
Drie pogingen volgden en langzaam merkte ik dat die speldenprikjes van de medicatie niet weggingen. Dit werden kleine littekentjes. Dikwijls prikte ik in een oud littekentje waardoor ik blauwe plekken kreeg. Dat onschuldige dunne naaldje begon pijn te doen. Daarnaast stinkt alles en iedereen naar zweet en las ik laatst in een blog van een lotgenoot dat het ook niet helemaal normaal schijnt te zijn als je mensen die goedemorgen tegen je zeggen wilt vermoorden, maar dat terzijde ;-).
IUI#4 & IUI#5
Bij poging vier kreeg ik een verhoogde dosis hormonen en helaas steeg mijn gewicht lineair met de stijging van de dosis mee. Ik ben in totaal zeker 10 kilo aangekomen. Ook bleek de cyste weer te zijn aangegroeid. Hij is stabiel, 3 bij 3 centimeter. Poging 4 en 5 mislukten ook. Na poging 5 was ik gebroken. Ik heb de dag huilend in bed doorgebracht. Ook mijn man was er kapot van. We groeien door het hele traject gelukkig steeds dichter naar elkaar.
Goed bedoelde adviezen
Onlosmakelijk verbonden met een fertiliteitstraject zijn “goedbedoelde” adviezen. Elke vrouw in een fertiliteitstraject kent ze. Ik zal er een paar opsommen:
“Je hebt niet zo lang meer, ze mogen wel opschieten in het ziekenhuis”
“Je weet dat je seks moet hebben he, om zwanger te raken?” (Oh…. Dus dát is het?!)
“Jullie willen te graag”
“Je moet er niet zoveel mee bezig zijn” (is de meest populaire)
Tip: als je nu echt niets weet te zeggen, is het beste advies dat ik je kan geven: “ik weet niet wat te zeggen”.
Ik ben één blauw verkleurd speldenkussen en moet soms drie keer week naar het ziekenhuis. Alle echo’s gaan binnenwaarts en jij gaat me vertellen dat ík er niet teveel mee bezig moet zijn?
Werk en een fertiliteitstraject
Op mijn werk ben ik open over het traject wat wij volgen, omdat ik afhankelijk ben van de flexibiliteit van collega’s. Toch zijn er collega’s die het raar vonden dat ik ineens een kinderwens kreeg en hier openlijk over spraken. Tegen iedereen, behalve tegen mij. Maar écht, als je je bezig gaat houden met de kinderwens van je collega heb je toch echt bijzonder weinig om handen, of niet? Ik ga er vanuit dat dat soort mensen heel eenzaam zijn en dat vind ik sneu. Gelukkig word ik door veel collega’s gesteund. Laatst zei een vriendinnetje en collega tegen mij: “Ik raak zélf zo teleurgesteld als bij jou een poging niet is gelukt. Ik leef zo mee.” Dat zijn vriendinnen!
#IUI6
Inmiddels zijn we bezig met poging 6. De laatste. Ik heb niet de illusie dat IUI een traject is wat voor ons gaat werken. IVF is de volgende stap. Ons ziekenhuis heeft een samenwerkingsverband met het VU ziekenhuis. Ik ben helaas getraumatiseerd door de operatie en heb daarom een medische indicatie gekregen. Omdat er eicellen weggehaald gaan worden middels puncties, zullen deze bij mij onder narcose plaatsvinden. Er zijn maar weinig ziekenhuizen in Nederland die dit doen. Voor ons was het een grote opluchting dat het Universitair Medisch Centrum Utrecht dit wél wil. We kijken enorm uit naar het IVF traject, omdat ons gevoel zegt dat dát het antwoord is. Doordat de cyste op een plek zit waar ze tijdens de punctie met een naald bij moeten kunnen, moet ik mogelijk opnieuw geopereerd worden. Maar dat zie ik dán wel weer.
Op Facebook las ik een bericht van de Kinderwensbloggers over de positieve werking van het middel Serrapeptase. Dit middel bevat enzymen met de eigenschap om cystes en ontstekingen op te ruimen. Ik gebruik het nu sinds een aantal dagen. Ook gebruikt mijn man sinds kort het middel Ubiquinol. Dit middel bevat enzymen die de celenergie bevorderen. Hoewel er met zijn celenergie niets mis is, wordt het er in het slechtste geval nóg beter op. Hopelijk is IVF straks niet eens meer nodig! Ik laat het jullie weten!
Liefs,
Elizabeth
Geef een reactie