Liefste trots ouders, familie en kennissen,
8 Maanden geleden ondekten jullie waarschijnlijk jullie blijde verwachting van jullie 3de wonder. Waarvoor alvast een dikke proficiat gewenst. Maar we moeten nu toch wel eerlijk blijven hé? Jullie wisten ook van ons dat wij al 4 jaar in dit medische traject verzeild zaten.
Een paar dagen geleden kregen wij dan ook totaal onverwachts een kaartje met de naam van jullie nieuwste spruit op, jullie noemde hem ‘TUUR’. Hebben jullie er ook eens bij stil gestaan hoe dit overkomt op mij? Of moet ik zeggen voor ons voelt? 9 maanden lang werd dit alles voor ons verzwegen.
Alle feestjes, elke ontmoeting gepland of ongepland, niemand heeft hier ooit iets over verteld met hoofdzaak jullie! Wij gunnen iedereen een oogappeltje ook jullie. Maar waar is het vertrouwen nu? Hebben jullie daar ook eens bij stil gestaan? Hebben jullie ook eens nagedacht hoe dit kan overkomen bij ons? Over welke mokker slag recht in ons gezicht werd gegeven?
De woorden ‘We wilden jullie niet kwetsen’ heeft nu nog méér schade aangericht, want de pijn die we door jullie grote leugen voelen is onbeschrijfbaar. De tranen zijn hier met tuiten gevloeid, de woede hoog opgelopen, én nogmaals niet om jullie geluk. Maar om de immense leugen.. Waren wij te blind om jullie zwangerschap te zien? Waren wij te dom om bepaalde hints te snappen? Ik heb er geen idee van…
Maar weet je, je hebt de banden gebroken, het vertrouwen is weg. En niet alleen bij jullie! Maar bij ieder die meegedaan heeft aan deze leugen. Er kon toch wel iemand dit aan ons vertellen, jullie wisten het met zoveel.
Niet ééntje had de klote aan zijn lijf (sorry voor mijn woordenschat) om ons de naakte waarheid te zeggen.
Weet je nog ‘wij een 3de ben je gek, 2 is genoeg? Wel hier sta je nu met je volmaakt gezin van 3.
En weet je wat mij nog het hardste kwetst? Dat je nog niet eens beseft wat je fout hebt gedaan.
En nu vind je dat IK over reageer. Ik overdrijf ‘weer’. Ik heb vast weer last van die hormonen die ik nam. Wel nee wees gerust ik heb neem momenteel geen hormonen meer want onze zwangerschap die er eindelijk was is gestopt. Wij hebben slecht geluk gehad van korte duur mogen ervaren.
Jullie ‘kerstkaartje’ met kerst na dat de kleine al een week geboren is hebben wij Niet van harte genomen. Ook al vonden jullie dit de beste manier om ons dit te vertellen. Vergeet niet dat er niet nagedacht is over het feit dat de feestdagen voor mensen met ONGEWENSTE kinderloosheid, misschien pijnlijker is dan gedacht.
Ik hoop dat ieder van jullie nu eens voor de spiegel durft te staan en nog eens durft te zeggen dat ik de oorzaak ben van jullie verzwijging naar ons omdat ik altijd overreageer. Terwijl ik met tranen in mijn ogen van geluk dat ik toch nog voor een ander zijn kind iets kan betekenen, liefde mag geven.
Kijk jezelf maar eens in de spiegel en zeg nu nog eens dat ik geen goede moeder kan zijn omdat ik deze weg volg, of dat ik ons kind koop, omdat wij zoveel kosten betalen. Want 4 jaar later, vechten wij nog steeds voor ons geluk. Dus verzwijg nooit je zwangerschap want de schade en wonden die het aanricht, zijn véél groter dan die van jullie geluk te delen met iemand die dolgraag ook een schat van een baby in zijn armen wil
Dankjewel,
Lie
11 januari 2017 at 15:17
Oh het doet zo zeer als ze niet durven zeggen dat ze zwanger zijn. Tuurlijk ben je jaloers, maar niet omdat je het ze niet gunt, je gunt het iedereen juist net zoveel als je het jezelf gunt. Het is geen rekening houden met de persoon die in het traject zit om het niet te vertellen…..De tranen die gehuild worden bij zwangerschapsnieuws zijn logisch, er is verdriet, maar er is ook blijdschap voor de mensen die het wel lukt!
11 januari 2017 at 15:18
Jeetje wat raakt deze blog me. Hoe kunnen ze het verzwijgen. Het komt altijd uit. Tuurlijk is het niet makkelijk om een zwangerschap te moeten melden maar je kun het ook even rustig vertellen en zeggen dat je het moeilijk vind om het je te vertellen. Sterkte hoop dat jullie droom gauw werkelijkheid wordt
11 januari 2017 at 15:34
Wow, wat een aangrijpend blog en zo begrijpelijk. Ik snap dat het voor hen ook moeilijk is om het te vertellen, maar juist als ze het jou niet vertellen, wordt je anders behandeld omdat het bij jou niet lukt. Maar daar kun jij niets aan doen. Onze vrienden hebben het juist wel met ons gedeeld en doordat zij onze situatie kennen, hebben we op dat moment met z’n vieren gehuild. Tranen van geluk voor hen én tranen van verdriet voor ons. Heel veel sterkte en blijf vooral dicht bij jezelf!
11 januari 2017 at 16:08
Ik vind dit echt te triest voor woorden. Dit verzwijg je toch niet, ja jullie zijn verdrietig omdat jullie tot nu toe dat geluk niet is gegund. Maar blij voor de ander kan je zeker wel zijn. Zo fout hebben ze dit aangepakt, en dan nog jouw de schuld geven over het verzwijgen omdat je zo heftig kan reageren. Sterkte hierin, en hoop dat er toch nog snel dat mooie kindje jullie gegeven wordt.