Een levend en dood kind herenigen in mij -

Vorige week kreeg ik een armbandje toegestuurd met lavasteen en rozenkwarts en ik heb hem niet meer afgedaan. Het is alsof hij kleeft aan mijn pols. Ik heb hem nodig, heel vaag. Ik kreeg hem van Lisa. Lisa maakt armbandjes op verzoek van lotgenoten. Ik vertelde haar over mijn miskraam waarvoor ik in therapie ga.

Vlak voor mijn 43^e levensjaar kregen wij een zoon. De periode tussen de miskraam die daarvoor plaats vond en de blijvende zwangerschap die erop volgde zaten maar enkele maanden. Er was geen ruimte om te verwerken wat er gebeurde en ik zal proberen uit te leggen wat ik daarmee bedoel.

Ik was 15 weken en 3 dagen zwanger toen Saul geboren werd, het was een traumatische ervaring want ik had al 16 jaar gewacht en eindelijk leek het erop dat we een kindje zouden krijgen. Een zeer angstige periode. Ik had al zoveel ziekenhuizen & gynaecologen gezien, therapieën gedaan, diverse medicatie en honderden verhalen van lotgenoten gelezen. Het vertrouwen in je lijf is dan zeer matig. Blijft dit kind of niet?

Het werd niet, maar in die periode klampte ik mij vast aan de gedachte dat het mij eindelijk gegund was. In dit blog, “Saul, de gevraagde, om wie gebeden is”, vertel ik over de miskraam zelf, als je het wilt lezen voordat je nu verder leest kan dat. Dat biedt meer inzicht in mijn situatie misschien en ‘the battle” die ik met mezelf nog aan moet gaan.

Ik kon de miskraam niet goed verwerken omdat ik in een depressie raakte, met hulp van voornamelijk mijn geliefde klom ik daar redelijk snel uit maar wel zonder te verwerken wat mij was overkomen en toen raakte ik opnieuw zwanger, spontaan! Natuurlijk was ik blij. Wie had dat gedacht?! Spontaan? Op mijn leeftijd? Zonder medicatie? Zonder behandeling? Dat geeft toch ietwat meer vertrouwen.

Deze zwangerschap verliep medisch gezien volgens het boekje. Zoals iedere gynaecoloog het graag ziet, waren de letterlijke woorden van mijn eigen gynaecoloog, die ook aanwezig was bij de miskraam kort daarvoor. De magische grens voor 12 weken zwanger gold voor mij niet want ik had meegemaakt dat t later nog mis kon gaan. Ik verschoof de grens naar 28 weken, dan zou het kindje levensvatbaar zijn op eigen kracht wel te verstaan. Hij kwam keurig met 37w3d.

Heel bewust heb ik in die periode tot op de dag van vandaag mijn traumatische ervaring van de miskraam naar de achtergrond gedrongen. Ik was bang dat ik zou instorten, ik was bang dat ik geen goede moeder kon zijn voor het kind dat er wel was, onze lieve, mooie Melle. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig aan het verdringen ervan, alsof ik Saul niet in mijn leven wilde laten bestaan.

Ik heb last van meerdere soorten schuldgevoelens zoals dat ik Saul niet heb vastgehouden. Ik heb last van het feit dat het ene kind er niet had geweest als het andere wel was geboren, alsof ik achteraf nog een keuze moet maken. Mijn psyche neemt duidelijk een loopje met me, ik weet dat mijn gedachtes niet kloppen maar mijn emoties doen andere dingen met me. Ik kan de namen van mijn zonen Saul en Melle niet in één zin uitspreken en dat doet me pijn. Het is waar wat blogger Martine schrijft onder iedere blog “je hoeft het niet alleen te doen”. Ik doe het niet alleen, ik heb hulp van Lisa en Ilkana.

Kortom ik heb hulp ingeroepen van een therapeut, Ilkana en dat vertelde ik aan Lisa. Lisa maakte een armbandje die mij helpt trauma’s te verwerken, de ervaringen van een langdurige kinderwens en de nasleep ervan een plek te geven. Dat heb ik echt nodig want ik loop op mijn tandvlees nu ik besloten heb dat het tijd is om mijn trauma aan te pakken. Ik moet nog een poosje wachten voor ik Ilkana zie, niet over een heel lange periode maar wachten is niet echt meer mijn sterkste kant. Zo geduldig dat ik in de kern was dat heeft mijn kinderwens wel helemaal opgemaakt! Misschien komt het terug, ik heb in ieder geval niet gegokt op 1 paard. Ik heb hulp van 2 dames, aan beide armen één! Dat voelt goed, ik zoek balans. Bij Ilkana Goja van EmpowerU ga ik EMDR en zelfhypnose doen en de dame aan de andere arm kreeg ik een meer spirituele ondersteuning. Onderaan dit blog kun je de brief lezen die bij het armbandje zat.

Liefs,

Mel

“Brief bij armband”

Lieve Melany,

Een armband is gauw gemaakt, maar het mengen van bepaalde edelstenen niet. Voor jou moest ik echt kijken wat voor jou goed is. Jij hebt water en vuur nodig, balans, energie, traumaverwerking. En dat kun je nu met deze armband, het biedt jou de juiste ondersteuning die je op dit moment hard nodig hebt.

LAVASTEEN – verenigt de energie van vuur en aarde in zich waarbij de aardse energie het vuur een beetje tempert. Het vergroot je wilskracht, geeft moed en maakt sterk en volhardend. De steen zet aan tot handelen en geeft je het doorzettingsvermogen om een project of plan ook af te ronden. Omdat lavasteen ook aardt en overtollige energie afvoert, vergroot het je persoonlijke kracht op een gebalanceerde, zachte manier. Het activeren gebeurt op een rustige en weloverwogen manier. Het is een ideale steen voor mensen die heel gevoelig zijn voor de energie van stenen maar toch wat vuur en kracht kunnen gebruiken.

ROZENKWARTS – is bij uitstek de steen van het hart en de liefde. De steen werkt in op het hartchakra en opent het hart om liefde te ontvangen en om liefde te geven. De steen trekt harmonieuze liefdes- en vriendschappelijke relaties aan en bevordert ook eigenliefde en zelfacceptatie. Rozenkwarts heeft een milde, zachte werking en werkt kalmerend bij verdriet en trauma’s, bevordert empathie, openheid en behulpzaamheid. De steen maakt ontvankelijk voor alle soorten schoonheid en stimuleert creativiteit en fantasie. Fysiek heeft de steen een positieve werk op het hart, de geslachtsorganen, seksuele problemen, de vruchtbaarheid, borst- en longkwalen en voorkomt duizeligheid. Tenslotte helpt het bij ouderdomskwalen zoals de ziekte van Alzheimer en Parkinson.

Geniet van je mooie armband en geloof in de kracht ervan.

Veel liefs,

Lisa

Evylin design