Een wens met een donker randje

In februari 2012 krijg ik een relatie met de liefde van mijn leven, gelukkig zijn we. Zo gelukkig, dat we in augustus 2013 besluiten dat we toch wel graag een klein kindje willen. Een beetje van ons samen, om zielsveel van te houden.. Mijn gevoel zei, dat duurt wel even, maar mijn hart hoopte.. Tevergeefs…

Nu is het januari 2016, en nog steeds is dat kleine ledikantje, harstikke leeg.. In mijn  hart is een plekje gereserveerd voor onze baby, en ook deze is niet gevuld.. In mijn hoofd droom ik, en soms voel ik het zelfs, maar helaas, nog niks.. Dit verhaal had een begin, en dat ga ik jullie vertellen..

Augustus 2013, samen hebben we besloten om de pil aan de kant te doen, jeetje wat was dat spannend! Je hebt een geheim, die je met niemand behalve je partner deelt. Je maakt het leuk, in bed, in de woonkamer, in de badkamer en zo maar door.. Want dat ene doel, daar vrij je nu toch wel voor.. Als de klok 12 uur tikt op 1 januari 2014 klinken wij, stiekem fluisteren wij in elkaars oor; “Dit word ons jaar, ons kleine wonder komt!” We plannen een huwelijk, en gaan rustig door met oefenen en stoeien. Maar als we dan in juli gaan trouwen, voel ik toch een steek omdat ik weet dat we bijna een jaar verder zijn.. Een steek, omdat ik bang ben dat het niet vanzelf gaat lukken..

Wederom verstrijken er maanden en nu begin je je toch iets druk te maken.. Moet je gerichter bezig? Temperaturen? Ovulatie testen? Tja.. je doet het maar, want wellicht heb je het zelf helemaal verkeerd. In oktober besluiten wij dat als het in december nog niet gelukt is, we toch maar eens moeten laten bekijken wat er nou aan de hand is.. Ik ben bang, doodsbang.. Bang dat er iets aan de hand is waardoor op een natuurlijke manier een kindje krijgen heeeeeel lang kan gaan duren, of wellicht zelfs niet. Vol goede moed genieten we de maanden tot aan december.. en dan, poem pats.. Bloed.. Net alsof moeder natuur je even duidelijk wil maken wie de touwtjes in handen heeft..

In januari 2015 melden wij ons bij de dokter. Na anderhalf jaar is het niet gelukt, dus we willen graag weten wat er aan de hand is. De dokter verwijst ons door, en ik ga op zoek naar een goed ziekenhuis. Na veel lezen en vragen kom ik op het Isala in Zwolle. Ik meld ons aan en we ontvangen te zijner tijd een brief wanneer we verwacht worden. Eerst is er een onderzoek en tijdens het eerste gesprek horen wij hier de uitslag van. Gezien ik er vanuit ga dat het ‘probleem’ bij mij ligt, heb ik niks te vrezen, toch? Het gesprek volgt eind februari, vol goede moed gaan we heen. Willen we eigenlijk goed nieuws of slecht nieuws? Goed nieuws betekenend einde ziekenhuis, lekker zelf blijven proberen. En slechts nieuws betekend, geen idee.. Dat kan zoveel zijn..  Het gesprek slaat in met een moker, volgens mij ben ik nog niet eerder zo geschokt geweest. Tuurlijk had ik al dingen opgezocht en wist dat er hele nare dingen zijn. Maar dat de kans zo klein zou zijn, had ik niet kunnen bedenken.. ze geeft ons acuut een folder mee van ICSI, iets wat ze normaal pas doen na een tweede onderzoek, maar gezien de uitslag zo slecht is, verwacht zij niet dat het een beter alternatief zal bieden.. Er is ons gevraagd om 3 maand te wachten tot het vervolg onderzoek en als deze dezelfde uitslag heeft worden we ingepland. Verslagen gaan we naar huis.. Op naar 3 maand wachten..

Na 3 maanden wachten, een flink aantal gevulde bloedbuisjes en een nieuw onderzoek volgt de nieuwe uitslag, net zo slecht. Boem voor icsi. Gelukkig voelen we ons prettig in dit ziekenhuis en we laten ons inplannen. Eerst genieten we nog van onze vakantie in het buitenland, want optimisten als wij zijn, verwachten wij dat dit in 2016 niet meer kan. In Juli krijgen we de brief waarin staat wanneer we kunnen starten en wanneer we verwacht worden bij de verpleegkundige. Om rust in mijn eigen hoofd te krijgen heb ik besloten om na het eerste onderzoek te starten met de pil, even geen kinderwens, geen eisprong, geen gedoe.. Heerlijk..

Omdat ik al even gestart was met de pil, mogen we in augustus gelijk starten. 3 augustus is het gesprek met de verpleegkundige en zij legt wederom uit wat dit traject inhoudt. Eerst de pil, dan spuiten met een hormoononderdrukker en na 10 dagen een echo. Als dit rustig is start het stimuleren en volgt er, hopelijk, een punctie en terugplaatsing. Jeetje wat een spanning. Ik heb besloten dat mijn man mij gaat prikken, want ondanks dat ik dit zelf elke dag op mijn werk doe vind ik het moeilijk om dit bij mezelf te doen. Ik had verwacht dat we dit op ons gemak thuis mochten doen, maar omdat ik al met de pil ben gestart mag ik vandaag de eerste injectie zetten. Dat was een schok, en met knikkende knietjes trek ik mijn shirt op zodat mijn man de eerste prik kan zetten. Het voelt niet prettig, het voelt verkeerd.. De plek jeukt en brand, wordt rood en zwelt op.. Nou lekker dan, dat kan dr wel bij als je dit elke dag moet doen. Ze geeft ons, na nog wat uitleg, een volle tas met nog meer hormonen, injecties en pillen en mogen we naar huis..

Het prikken gaat goed, de eerste twee weken heeft mijn man geprikt. Alleen nu wil hij een weekendje weg, en sta ik er alleen voor. Na 2 uur tegen mezelf te hebben gepraat pak ik de naald, zet hem op mn huid, wil doorduwen en.. Ik durf niet.. Dit proces herhaalt zich ongeveer 15 keer tot ik eindelijk het lef heb om hem in een keer door te duwen en leeg te spuiten.. Zo.. ik heb het gedaan.. In de loop der dagen gaat het beter en op de echo’s is te zien dat mijn lijf goed reageert en de punctie gepland kan worden.. Ik kijk er tegen op en ik kijk er naar uit.. Maar dat het zo tegenviel, had niemand mij kunnen vertellen..

Wat een drama, pijn, pijn, pijn en nog eens pijn.. na ongeveer 8 minuten en 1 liter verloren vocht via mijn traanbuizen is het gedaan. 8 eicellen zijn er gevonden. De volgende dag horen we dat alle 8 ook geschikt zijn voor icsi en dat het zaad genoeg is voor bevruchting. Ze hebben ze allemaal bevrucht en 5 zijn doorgegaan met delen.  Wat een verademing! Over 2 dagen horen we hoeveel er goed genoeg zijn om eventueel ingevroren te worden en krijg ik er hopelijk eentje veilig in mijn buik. De dag van de terugplaatsing kun je voor 12 uur gebeld worden, door de spanning heb ik werkelijk alles gepoetst wat ik kon poetsen, gedoucht, gewassen en gestreken. De telefoon is niet gegaan! Hoezee!! Om 2 uur krijgen we een heel klein ministipje in mijn baarmoeder te zien.. Nu twee weken wachten..

Helaas hebben wij niet het geluk om te mogen zeggen dat het gelukt is. Na 10 dagen wachten is het einde oefening en verslagen bel ik het ziekenhuis. Ik krijg te horen dat we eerst een maand pauze moeten houden en dan weer opnieuw een maand met de pil beginnen. De maand pauze en maand pil doen mij goed, even rust en niks..

Vol goede moed beginnen we in november weer met de hormonen.  Wederom reageert mijn lijf goed en na enkele weken prikken mag ik door voor de punctie.. Mijn hart slaat al weer op hol want de vorige keer beviel uiterst slecht. Om die reden heb ik gevraagd of ze mij niet dieper konden verdoven omdat ik erg veel pijn heb gehad. Geen probleem, ik krijg de dubbele dosis, nu moet het goed gaan, dacht ik.. Wederom is de punctie een ware hel, ik kan het niet anders verwoorden. Mijn baarmoeder en eierstokken zijn onwijs gevoelig en dit doorboren met een naald is dan ook iets wat mij voor mn gevoel compleet uit elkaar trekt daar beneden. Na mijn rechter eierstok ben ik zo in paniek dat de arts besluit om even te wachten en na een korte pauze in mijn linker eierstok aan de beurt. Na nog enkele minuten pijn is het voorbij, hehe..  Eindelijk.. In de uitrustkamer horen we hoeveel eicellen ik dit maal had, 7 stuks.. Het valt mij tegen, mijn lichaam had dit maal meer follikels aangemaakt dan de vorige keer en ondanks dat dat niks zegt, valt het mij rauw op mijn dak. Maar, 7 stuks is voldoende, en met goede hoop vertrekken we naar huis.

Thuis word ik de volgende dag gebeld, van de 7 eicellen waren er maar 4 goed genoeg voor bevruchting, 1 was niet rijp en 2 waren overijp, dus hier konden ze niks mee. Van de 4 die bevrucht waren zijn er 2 gaan delen.. Jeetje.. Wat een teleurstelling zeg.. Weer 2 dagen wachten in de hoop dat er 1 klein wondertje terug mag komen in mijn buik.. Maar ik heb er een hard hoofd in…  De woensdag verloopt hetzelfde als de vorige keer, stress stress en nog eens stress.. Als ik om 12 uur niet gebeld ben springen we een gat in de lucht! Hoera!! Het is gelukt! Wederom om 14 uur volgt de terugplaatsing. Bij binnenkomst zien we een grote broedstoof met een beeldscherm. Wat blijkt, hierop kunnen we straks ons hopelijk toekomstige kindje zien als 8 cellig klompje! Wauwie!! De terugplaatsing verloopt keurig, ons klompje ziet er geweldig uit en we zijn beide euforisch! Op naar huis, op naar 2 lange weken wachten..

In die twee weken voel ik mijn lijf veranderen, mijn borsten zien eruit als een anwb routemap en mijn bekken is zo wankel dat ik wel een waggelende eend lijk. Ik voel mij goed en ik heb hoop.. 5 dagen te vroeg houd ik het niet meer en ik waag een test.. Positief!! Helemaal hysterisch loop ik naar mijn man en samen zijn we blij! De volgende dag test ik opnieuw, nog duidelijker! We beginnen het te geloven en we kunnen ons geluk niet op! Tot je iets ziet wat je niet wilt zien, als je zwanger bent.. Ik bel de arts en mij wordt verteld dat dat heel normaal is, hoort er allemaal bij. In de loop van de week blijf ik testen en elke test knalt nog harder dan de ander, maar ook het bloeden wordt meer. Op donderdag eis ik een echo en een bloedonderzoek, deze ziet er goed uit, ik ben gerustgesteld. Althans, dat was ik.. Vrijdag kramp en trekt mijn buik en het gaat helemaal niet goed, huilend bel ik mijn man, de arts en de dokter. De dokter bekijkt mijn buik en geeft aan dat hij niks vreemds voelt. Wederom op naar huis.. Maar mijn gevoel zegt, dit is niet goed.. En ik kreeg gelijk..

Rauw verdriet, pijn, machteloos, boos, verslagen.. Een rouwperiode breekt aan.. Na 2 en half jaar knokken is onze wens eindelijk vervuld en wordt het hard weer van ons afgenomen. Om dit te verwerken hebben wij besloten om onze kinderwens even aan de kant te parkeren. Het is tijd voor rust. Tijd voor onszelf.. Hoe moeilijk dit besluit ook is, ik sta er 100% achter. Want op deze manier verlies ik niet alleen mijzelf, maar ook mijn liefde voor de wereld om mij heen. En dat is het niet waard.

We zijn nu 4 weken verder en ik krabbel langzaam op. Na weken pijn heb ik besloten om weer te gaan genieten van het leven. Genieten van elkaar en genieten van mijzelf. Ik sta nog steeds 100% achter onze keuze en ik ga er vanuit dat er vanzelf een moment komt dat we beide klaar zijn voor een nieuwe stap. Maar tot die tijd, genieten we van elkaar, en het leven!

Geschreven door

Laura (25) getrouwd met Hendrik (24). ICSI (slechte spermakwaliteit). We proberen met voeding de natuurlijke kans te verhogen. Hendrik heeft een eigen bedrijf.  Wij hebben 3 honden, 3 katten en 3 kippen. Super gezellige boel!