In juli werd ik gevraagd deel te nemen aan een radioprogramma en mocht ik een aantal gasten meenemen. Eén van de gasten was Carla Beukers, zij mailde mij dat ze een reactie heeft gehad van een op leeftijd zijnde man die na al die jaren geraakt werd en de behoefte kreeg zijn gevoelens te delen. Ik vroeg Carla hem te benaderen omdat de Kinderwens altijd blijft bestaan ook als het al lang voorbij is. We kregen toestemming van Henk.
Dag Carla,
Afgelopen nacht heb ik jullie verhalen via Radio 1 beluisterd. Treffend en ook weer confronterend. Je begint aan een huwelijk vol liefde en hoop en de Kinderwens. Hoe anders kan het lopen: in 1963 zijn wij getrouwd en na veel kunstgrepen bij mijn vrouw, eindelijk in 1968 een zoon gekregen. Hij werd te vroeg geboren en bleef achter in het ziekenhuis maar hij mocht later naar huis Hoi, Hoi !
In 1970 komt onze zoon te overlijden aan een virusinfectie. We zijn radeloos maar zie het als mijn taak er te zijn voor mijn lieve vrouw. Mijn verdriet heb ik weggeschoven, ik moest flink zijn. Daarna weer bezoeken aan een gynacoloog, operatie etc met als resultaat een miskraam. Mijn vrouw zit veel in de wachtkamer van het ziekenhuis afd. gynaecologie. Dus ook tussen wel-zwangere-vrouwen: Confronterend ! Het valt haar zwaar en oppert: “Ik stop met dokteren, dit is een te zware mentale belasting.” Mijn reactie: “Gaan we met ons beiden, samen verder en verwerken samen ons verdriet.”
Ondertussen gaan de jaren voorbij, het is te laat voor een eventuele adoptie. We slaan ons er doorheen totdat mijn vrouw in 1992 aan kanker sterft. Terug naar af voor mij! Nu anno 2017 moet ik nog steeds accepteren dat het kinderen “nemen” zoals velen beweren helemaal niet vanzelfsprekend is en ondervind ik nog steeds pijn van binnen. Geen vader, geen Opa. Het gemis, zelfs nu nog: Ik voel me een buitenbeentje: Heb jij geen kinderen? Nee, is mijn antwoord en ook geen kleinkinderen dus.
Tijdens een interview op TV werd me gevraagd wat mijn kleinkinderen van mij en mijn werk vonden enz. Ik was beduusd, moest slikken en sloeg me er met een smoes doorheen…Auw ! Je hele lange leven confrontaties en soms zout op je litttekens. De doorsnee Nederlander heeft geen idee wat ongewild kinderloos zijn betekent en komt soms met de meest gekke opmerking of advies.
Tijdens jullie debat op Radio 1 heb ik de enige mannelijke deelnemer, Stefan bewonderd om zijn heldere uitleg, zijn openheid, zijn kennis, zijn moed enz. Hij heeft zo treffend het gevoel, de pijn van de mannelijke partner in een kinderloos huwelijk verwoord. Een vrouw / a.s.moeder of moeder is degene die haar kleine lichamelijke gebrek-of dat van haar partner_mentaal moet accepteren en een plaats geven. Haar partner wil zijn vrouw niets verwijten maar bijstaan…Het is zo dubbel allemaal, niet te bevatten. Goed dat je je ervaring en dat van lotgenoten op papier hebt gezet! Er heerst nog heel veel onbegrip en mensen kunnen elkaar op dit gebied zo krenken.
Ik wens je Gezondheid en Sterkte toe en houdt Moed !
Dag Lieve Carla,
Groetjes van Henk
78 jaar, kinderloos
Over 2 dagen komt het boek van Carla Beukers uit.
Klik op de afbeelding, lees haar blog en bestel het boek “De hoop voorbij”.
Geef een reactie