Mijn gevoel geeft nu heel erg aan dat ik rust wil. Dat gevoel hebben we eigenlijk allebei heel erg. Elke keer als je in de wacht weken zit, denk ik weer ‘waarom doen we dit ons zelf aan’? Elke keer hoop je dat over je grenzen gaan en het vechten beloond zal worden met een gezonde baby in je buik en zodra je de kleine in je armen ligt, je alle ellende zal vergeten en trots bent dat je door bent gegaan. Maar waar ligt de grens? Hoe lang ga je door? Je blijft het gevoel krijgen bij elke keer dat het niet gelukt is dat je voor niks hebt gevochten en niet beloond word. Hoe vaak laat je jezelf nog teleurstellen en verlies je weer de hoop? Hoe vaak moet je de hoop weer opzoeken om door te gaan? Hoe vaak moet je jezelf weer oprapen om weer door te gaan? Hoe vaak ga je de ring nog in om je knock out te laten slaan? Hoe vaak ga je nog over je grenzen omdat je zo graag een baby wilt? De vraag is elke keer weer hoe lang ga je door?? Ik vind het heel belangrijk die vraag regelmatig tijdens het traject aan jezelf en elkaar te stellen zodat je jezelf en je relatie niet voorbij loopt.
Ik ben voor mezelf grenzen voor bij gegaan, zoals heel veel vrouwen die in het traject zitten. Je groeit er naar toe en je kinderwens is zo groot dat je elke keer weer een stapje verder gaat. Zo had ik gezegd nooit IVF te gaan doen en na 8x iui ben ik het toch gaan doen. Dit betekend dat je over je angst heen moet om jezelf te prikken in je buik met hormonen. De volgende grote stap voor mij was de punctie. Ik had angsten voor de pijn van de punctie en hier ben ik zelfs voor naar EMDR therapie gaan. EMDR helpt je na een trauma ervaring om je angsten minder heftig te maken. Je zult met zo’n situatie altijd bedachtzaam zijn, maar er ontstaat niet meer gelijk paniek. Dit heb ik 2x gedaan voor ik weer een punctie had. Ik merkte bij de laatste punctie dat daar mijn grens bereikt was. Ik begon te huilen en ik zei tegen mijn vriend ‘dit doe ik nooit meer’!!! Dit gevoel kwam echt vanuit mijn tenen. Ik zou nooit meer een punctie doen en ik heb nog steeds heel erg het gevoel dat ik hierin trouw wil blijven aan mezelf. Ik heb mijn lichaam al genoeg laten voortduren en dit is mijn grens!! Een tijd geleden moest ik een uitstrijkje laten doen en ik heb daar gehyperventileerd en gehuild als een klein kind. Ik vond het zo eng en besefte dat ik er echt aan trauma aan had over gehouden. Dit is in combi van een moment van vroeger toen ik puber was en een dokter een uitstrijkje ging doen bij mij. Ik gaf aan dat ik bang was en het pijn deed, maar ze gaf aan dat ik maar even op mijn tanden moest bijten omdat het toch moest gebeuren. Nu denk ik waarom heb ik er niks van gezegd, het is godverdomme mijn lijf!! maar ik was jong en het overviel me dat een huisarts zo gemeen deed terwijl ik zo bang was.
Dus 1 ding is voor mij heel duidelijk, ik wil niet verder. Ondanks dat je IVF 4 en 5 nog vergoed kunt krijgen. Ik weet dat ze veel verder zijn op medisch gebied in België en Duitsland, maar ik merk dat ik het niet meer kan opbrengen om door te gaan, omdat de kansen misschien iets hoger liggen, maar voor mijn gevoel niet hoog genoeg om hier nog voor door te vechten en weer opnieuw de ring in te stappen..
We hadden besloten om te stoppen na onze 3de IVF en nu het zo ver is, is dat gevoel voor mij nog steeds hetzelfde gebleven. Het enige wat blijft hangen en wat ik voor onze laatste terugplaatsing al een paar keer genoemd heb, is eicel donatie in Spanje. Dit omdat de slagingspercentage gewoon veel hoger ligt. In Nederland is het gemiddelde voor een eiceldonatie ongeveer 20%/30% en in Spanje is dit 75/80%!! Het is alleen echt heel duur en voor mijn gevoel bijna onbetaalbaar en je hebt totaal geen zekerheid dat je dan wel zwanger raakt en blijft.
De vraag is nu…..eindig ons avontuur hier of gaan we nog 1x (maar dan dit keer letterlijk) de grens over?
Liefs,
Mabel
Geef een reactie