Ik doe mijn best. Héél hard mijn best. Om geduldig te zijn. Om dankbaar te zijn om alles wat ik heb. Om te geloven dat onze baby gewoon het juiste moment afwacht. Maar ik ben ook maar een mens toch? Dus kan ik het me kwalijk nemen dat ik soms niet zo’n picture perfect toonbeeld van Zen ben?

De dagen voor onze afspraak in de nieuwe fertiliteitskliniek liep ik de muren op van ongeduld. Toegegeven, het was welkom om even de pauzeknop te kunnen indrukken voor bloednames en follikelmetingen. Ja, ik héb genoten van al die dingen die er tijdens een vruchtbaarheidstraject bij inschieten: een lekker glaasje champagne en wijn, een dagje naar de sauna, … Maar echt loslaten kon ik niet. Het kunnen toegeven aan die kleine verwennerijen woog gewoonweg niet op tegen het gevoel dat we een stapje verder zetten op onze weg, al is het maar door een mislukte cyclus die ons dichter brengt bij een andere aanpak.

Eindelijk was het dan 3 januari. De dag waar ik bijna een volledige maand naartoe geleefd had. Manlief en ik hadden allebei ons lijstje met vragen voorbereid. Dat van hem beperkte zich tot 1 punt, het mijne daarentegen… ;o) Zoals te verwachten bij een universitair ziekenhuis waren we aangewezen op een assistente voor onze intake. Tijdens dat gesprek had ik het liefst al huilend willen weglopen. De assistente sprak zo’n gebrekkig Frans (en geen woord Nederlands uiteraard) dat ze alles wat we zeiden moest herhalen om te zien of ze het juist begrepen en genoteerd had en de helft van de tijd moesten we haar nog verbeteren. Ze was enorm geconcentreerd, maar kwam daardoor zó streng over. Ik had geantwoord dat ik geen ziekte of medische aandoening had en toen ze nadien in mijn dossier van mijn vorige gynaecologe zag dat ik medicatie neem voor een subklinische hypothyreoïdie (die enkel behandeld wordt wegens onze kinderwens) kreeg ik zowaar een uitbrander. Gelukkig heeft Prof. P nadien de tijd genomen om nog eens heel ons dossier met ons te overlopen!

Dan was het langverwachte moment daar… het bespreken van een voorstel van aanpak. Een van de dingen waar ik de weken voordien heel vaak over gepiekerd had, was dat ik niet nog eens 6 IUI wil doen vooraleer een stapje verder te gaan. Mijn gevoel zegt dat we net dat beetje meer nodig zullen hebben. Ik vergis me misschien (hopelijk…) maar 2 jaar lang seks op het juiste moment met een goede zaadkwaliteit en zonder mechanische blokkeringen, zonder het minste spoortje van een zwangerschap, doen me vermoeden dat er iets niet goed zit in wat nog niet getest is: eicelkwaliteit, bevruchting, baarmoederslijmvlies, … Mijn biologische klok heeft de laatste tijd een duivels stemmetje gekregen dat ik maar moeilijk het zwijgen kan opleggen. Tot mijn grote opluchting was al dat gepieker dat ik zou moeten opkomen voor mezelf en wat ik wil niet nodig. Ik hoefde niet eens de prof te vragen me te overtuigen welke voordelen IUI voor ons kan hebben. Zij stelde onmiddellijk voor om te starten met IUI, maar slechts een tweetal cycli. Ze gaf zelf aan dat ze denkt dat dit maar weinig toegevoegde waarde heeft t.o.v. de 6 maanden die we al met Clomid deden. Zeker indien de goede zaadkwaliteit van manlief nog eens bevestigd wordt. De laatste analyse dateert ondertussen alweer van meer dan een jaar geleden. Hij kreeg een formulier mee om een nieuw onderzoek te laten inboeken. En ditmaal tot zíjn grote opluchting stelde de prof proactief voor om dat staal ook te laten invriezen als plan B. Dat en de verplichte bloedtesten op HIV, … maken wel dat we weer met een maandje opgeschoven worden. Nog alles rond krijgen voor een nieuwe cyclus die een paar dagen later zou starten, was waarschijnlijk te naïef optimistisch van me. 24 januari heb ik een vervolgafspraak, waarin ik wat meer uitleg krijg over hoe de IUI voor mijn februaricyclus aangepakt zal worden.

Op zich was het dus een heel positief gesprek. Het is zó fijn dat we op dezelfde golflengte zitten met de prof wat betreft het vervolg van de behandeling. Dat neemt al heel wat onrust weg. Toch vind ik het weer moeilijk om tegen nog een maand afwachten aan te kijken. Wees geduldig. Wees dankbaar om alles wat je hebt. Ik probéér!! Ik heb wat dieper gegraven naar wat juist maakt dat ik zo naar die baby verlang. En wat daarvan al voor mijn neus ligt, ook nu ons kindje er nog niet is. 1) Onvoorwaardelijke liefde, geven én krijgen. Check! Ik heb de beste man die ik me kan voorstellen, het is oh zo makkelijk om hem graag te zien en hij omringt me met veel tederheid en zorg. We hebben 2 katjes, die binnenkort al 9 en 7 jaar bij mij zijn. Als die viervoeterliefde niet onvoorwaardelijk is, weet ik het ook niet meer. Hoe vaak ik ook vloek dat die haren overal opduiken en ik mijn vrije tijd doorbreng met stofzuigen… als ze op mijn schoot liggen te spinnen of dolle fratsen uithalen, maakt dat alles meer dan goed. En voor hen maakt het niet uit hoe ik er uit zie, wat ik verwezenlijk of hoe slim ik ben… een lieve toon in mijn stem en een aai over hun kopje en ik ben hun god. Of zou dat komen doordat ze me dagelijks hun etensbakje zien vullen zonder dat ze er ook maar een poot voor hoeven op te lichten? ;-D 2) Het gevoel om een familie te zijn. Check! Ook al is onze familie naar ons gevoel nog niet volledig, dat neemt niet weg dat we wel degelijk al een familie zijn, met onze eigen kleine gewoontes en tradities. Op driekoningen hebben we naar jaarlijkse gewoonte samen onze galette des rois gemaakt (zonder boter voor mij ) Met een hazelnootje erin als boontje. Ik probeer nu wel genoegen te vinden in die warme familiemomenten met ons tweetjes (en de pluisbollen). Ook al kunnen we ze nog niet delen met onze kinderen en kunnen we de tradities nog niet doorgeven aan de volgende generatie, dat wil niet zeggen dat ze er wel degelijk zijn.

Liefs,
ElleElle

Sharing is caring!