Een steeds groter probleem waarmee zoveel vrouwen te maken krijgen, en dat hoe gek ook nog best wat schaamte draagt, ben ik als zus van iemand die ongevraagd kinderloos “leek” te blijven, erg blij te zien dat er op deze manier meer kenbaarheid gegeven wordt aan deze problematiek. Deze ellende heeft uiteindelijk effect op iedereen die dichtbij de situatie staat. Misschien kan ik hiermee ook een bijdrage leveren? En herkennen zusters of familie zich in mijn verhaal..
Eenmalige blog genaamd;
“Gedeelde wanhoop der zussen”
Dat mijn zus niets liever dan moeder wilde worden was al heel lang een bekend feit! Sommige kinderen weten al van kleins af aan dat ze piloot, lerares of popster willen worden. Kinderen die dat al zo jong weten bereiken dan ook vaak hun doel. Zo wist mijn zus al heel jong dat ze ooit haar eigen baby in de armen kon gaan sluiten. En dat wisten wij ook. Er zouden minstens 4 kotertjes uit haar “schoot” komen. We komen uit een gezin met drie meiden en een jongen dus ja, daar spraken we wel eens over natuurlijk! Het liep alleen totaal anders..
Mijn andere zus kreeg al heel jong haar eerste kindje en na twee jaar de volgende. Ik ben de jongste van de meiden en was daar totaal nog niet mee bezig maar Mel als oudste natuurlijk wel. Dat het dan voor haar zo zou lopen is dan ook een bittere pil, een walgelijk zuurtje dat je maar niet weggezogen kreeg. We hebben er vaak over gesproken, en toen ik op een gegeven moment zelf zwanger raakte, was Mel dat ook. We kregen beiden een miskraam. Het was niet gelijktijdig maar zij wist ondertussen als geen ander hoe verdrietig ik was. Het was afschuwelijk. Kan je nagaan, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe zij dan op de proef moet zijn gesteld. Hoe hou je dat in hemelsnaam vol?? Al die nare onderzoeken, het blijven proberen en steeds teleurgesteld worden. Jaren lang intens verdriet hebben en de wanhoop nabij.. Waar ligt het aan? Waarom lukt het niet? Het hoort mij toch te lukken? Wat zal ze snachts hebben liggen malen, huilen, samen maar ook vast wel eens alleen, in stilte. Mijn hart brak toen zij me vertelde dat ze het niet meer kon verdragen om zogenaamd gezellig naar kinderfeestjes te gaan, het was te confronterend. Op een gegeven moment werd ik weer zwanger na een jaar. Hoe blij ik ook was, ik heb erg veel moeite gehad om het te vertellen. Het voelde alsof ik had willen zeggen “Sorry Mel, ik ben zwanger”… Ik vond het oneerlijk tegenover haar. Ze was natuurlijk hartstikke blij maar ik kan me voorstellen dat ze het zichzelf meer gunde, voor mij zijn dat logische natuurlijke gevoelens in zo’n situatie. Met het overlijden van Saul, het kindje dat ook niet had mogen geboren worden, leek alle hoop verwoest. Hoeveel kan een mens hebben vraag je je dan af…
Wat mij het diepste raakte van alles is dat ze op een dag zei dat ze zich afvroeg of het leven voor haar wel doel had als ze kinderloos zou blijven. Ze vertelde dit door de telefoon, maar ik kon de tranen op haar gezicht zien vallen… Wat wilde ik haar toen graag vastpakken en redden van alle ellende. We hebben ooit besproken om als draagmoeder te functioneren. Dat is nogal wat wettelijk gezien in Nederland. Het liep anders, gelukkig, en hoe! Nog steeds kan ik gewoonweg NIET geloven dat mijn neefje er is! Hij is echt een wonder. Als hij groot is zal hij ooit te horen krijgen wat er allemaal voor heeft moeten gebeuren voordat hij er was. Dat hij een broertje heeft in de hemel, want die is er ook, dat mag nooit vergeten worden.
Hou van jou Melany Brunings❤
26 november 2015 at 06:53
Dankjewel zusje