Ik ben gevraagd om mijn verhaal te doen over het verlies van mijn kindje door het Helpp syndroom en ik hoop dat ik veel vrouwen en hun partners hierbij help en inzicht kan geven wat het met je doet en waar het vandaan komt.
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen dus ik begin maar bij het begin!
12 mei 2017 ik werd wakker en merkte dat er iets anders was aan mijn lichaam.. ik voelde me misselijk en had enorme hoofdpijn de heledag door. Dus ging ik samen met mijn beste vriendin een testje halen. En ja hoor! Ik was zwanger! Vol ongeloof keek ik na de test. Het was toch wel echt waar! Ik had een afspraak gemaakt bij de verloskundige en 3 weken later mochten we komen voor een echo. Je zag toen alleen nog maar een vruchtzakje. Er was dus al spanning. klopt er iets niet? Of ben ik nog te vroeg? 2 weken later moesten we weer terug komen en toen zag ik al wat meer! (Ik bleek 7 weken zwanger) Een beetje opgelucht. Toen had ik met 12 weken weer een echo en was hij een stuk gegroeit. Ik had zelfs al een buikje dat vond ik nogal raar maar dat was iedere vrouw verschillend werd mij verteld. We zijn een week later naar lommel geweest voor een geslachts bepaling. We gingen die dag vieren dat het een meisje werd! Ik had de volgende echo met 20 weken pas en ik vond dit erg lang.. ik had tussen de 13 weken en de 20 weken enorm veel stres. Ik werd opstraat gezet door mijn toenmalige vriend en bedreigd. Ik wist niet hoe ik dit kindje alleen alles kon bieden wat hij nodig had. Hoe langer ik alleen was hoe meer ik vertrouwen er in kreeg en aan het idee wende om alleen staande moeder te worden. Ik redde het wel. Je had mooie kleertjes, leuke spulletjes en een moeder die jou al haar liefde wilde geven.
De 20 weken echo.
Ik hoorde haar wat dingetjes zeggen maar het bleef verdacht vaak stil. Tot ze eindelijk wat zei. Zijn hoofdje, armpjes en beentjes waren te klein en zijn darmpjes waren iets te licht op de echo. En als verassing was het ook nog een jongetje! Waar ik natuurlijk ook heeel erg blij mee was. We werden doorgestuurd naar maastricht. Ik was ondertussen heel erg dik geworden (10 kilo aangekomen en bleek vol vocht te zitten) en ik had constant aanhoudende hoofdpijn en een gevoel of ze een band strak om mijn hoofd en buik hadden aangetrokken op mijn rug liggen ging ook niet omdat ik dan geen lucht meer haalden. Ik had al meerdere male aangegeven bij de verloskundige dat ik klachten had maar dat leek allemaal normaal. Ik was tenslotte 19 jaar dus wat weet ik nou van een zwangerschap. Hij was zo groot als een babytje van 18 weken.
Enorm veel pijn!
Tussen alle onderzoeken door en hij was nog iets gegroeit want hij was ondertussen 20 weken groot. Maar daar bleef het bij… met 22 weken werd ik het snachts wakker met heel erg veel pijn tussen mijn buik en mijn borsten dat trok naar achter in mijn rug toen naar onder en toen weer naar voren als een cirkel en het bleef aan houden. Ik had zoon enorme pijn en wist me geen houding te geven. Liggen, zitten en staan ging allemaal niet ook moest ik veel braken. We zijn toen naar de night care geweest en ik werd naar huis gestuurd met een drankje want mijn maag zou wel ontstoken zijn zeiden ze me.. ik had constant het gevoel dat mijn hoofd in de fik stond en er kokend water in mijn buik zat. We konden eindelijk langs in het ziekenhuis. Maar daar aangekomen had ik al een gesprek met iemand die met je komt praten na een overlijden. Dit had ik toen nog niet door. Er was een bed voor mij klaar gezet bij de verlos kamers om mijn bloeddruk op te meten en even mijn urine na te kijken. Ik was dood ziek ik voelde me versuft en had nogsteeds heel veel pijn. Mijn bloeddruk was 180 bovendruk en 103 onderdruk. Dit was niet goed.. ik had ook eiwit in de urine. Ik moest in het ziekenhuis blijven. Vol hoop lag ik in het ziekenhuis bed. Want ik geloofde niet dat er iets miss was met de zwangerschap. Ik heb een echo gehad van mijn maag want ik hoopte nog liever dat die kapot was dan dat er iets mis met de zwangerschap zou zijn. Toen kwamen er 4 dokters binnen om mij te vertellen waar ik al bang voor was. Mijn zoontje zou het niet redden… een keizersnee zat veel risico aan omdat hij maar 3% kans had om te overleven buiten de buik en mijn baarmoeder zou dan zo beschadigd zijn dat ik zelf nooit meer kinderen zou kunnen dragen of we kozen zelf een datum om de bevalling op te wekken of we lieten de natuur zijn werk doen werd er gezegt en als nog de bevalling op te laten weken. Ik kon geen kant op.. ik MOEST omdat mijn eige leven in gevaar was. toen heb ik maar besloten om de bevalling te gaan starten.
De bevalling.
6 oktober 2017. Ik had mijn moeder en mijn ex bij me. De pillen waren ingebracht en ik kreeg koude koorts.. ik was zo bang en wist niet wat komen ging. Om 11 uur kreeg ik wat menstruatie krampen en om half 5 werden ze heel heftig. Ik hield het niet meer uit ik durfde me niet te bewegen. Ik kon weer niet liggen en niet zitten. Ze kwamen kijken of ik al ontsluiting had. Ik had pas 2 cm om 10 over 6. Ik vroeg voor de ruggenprik maar iedereen was bezet dus kreeg ik een morfine spuit in mijn been die zou de hoge pieken weg halen.. 20 minuten later kwam ze weer kijken en had ik 10 cm ontsluiting. Ik mocht gaan persen.. maar mijn weeen waren weg. Ik heb 3 kwartier geperst helemaal versuft. Ik heb zelfs mee gekeken met de bevalling. Toen zag ik hem langzaam komen in de zak. Toen hij er eenmaal was hadden ze de zak open geprikt en hem op mij gelegd. Wat was hij mooi en wat leek hij veel op mij!
Later kwamen de dokters mij vertellen dat wij aan acuute hellp syndroom leden en dat het voor mij ook kantje boord was.
Ik heb zijn pakje aangetrokken die mijn schoonzus had laten omnaaien.
Ik heb helaas geen foto’s in het ziekenhuis kunnen maken door de fotograaf omdat zei het sweekends niet deden werken. Alles er aan gedaan om zoveel mogelijk te hebben om hem te herdenken. Ik heb hem laten dopen in het ziekenhuis omdat in dat graag wou en mijn broer peetoom wou laten worden van mijn sterretje. We zijn tot zondag gebleven.
Thuiskomst.
De hellp was gelukkig helemaal verdwenen. Ik heb mijn zoontje tot 12 oktober bij mij thuis gehad. Mijn beste vriendin en haar vriend hadden voor mij een vlinderkindjesshoot geregeld zodat ik toch nog foto’s had samen met mijn jongetje. Ik heb hem in het mandje laten liggen met wat koel elementen eronder naast het bed. Ik kon uren naar hem staren want wat was hij mooi en ik was bang dat ik ooit zou vergeten hoe hij eruit zag. Op de dag van de crematie heb ik hem samen met mijn broer in zijn kistje gelegd en deze dicht gemaakr. Toen zijn we naar het crematorium gereden. Ik had 3 liedjes voor hem uitgezocht en een gedichtje. Er lagen allemaal bloemstukken om zijn kistje heen.
6 maanden later.
Ik moest voor onderzoeken naar het ziekenhuis en daaruit is gebleken dat de stress een enorme rol heeft gespeeld en dat ik vitamine b12 en b6 te kort bleek te hebben. Alleen is dat in de zwangerschap nooit gevonden.
Ik hoop dat jullie veel steun in mijn verhaal zullen vinden. Ik heb dat namelijk wel heel erg gehad dankzij andere mama’s en papa’s
Dit gebeurt dagelijks en hoop ook mensen een inzicht te geven dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is!
Veel liefs,
Tiny en kleine Gentle???
Meer info?
28 augustus 2018 at 12:22
Wow, wat een heftig verhaal. Krijg er kippenvel van. Ik hoop dat je er inmiddels een beetje mee om kunt gaan. Ik ben met 37 weken in het ziekenhuis opgenomen met pre-eclampsie. Direct aan het infuus en met 37,5 week is de bevalling opgewekt omdat het voor mij te gevaarlijk werd. Gelukkig is het bij ons allemaal goed gegaan en is ons zoontje enkel 2,5 week te vroeg gekomen. Wij zijn zwanger geraakt dmv eiceldonatie en kenden deze verhoogde kans op pre-eclampsie ook niet totdat ik in het ziekenhuis belandde. Wij mogen van geluk spreken dat ze de verhoogde bloeddruk bij mij tijdig hebben gesignaleerd en dat er naar gehandeld is. Heel veel sterkte voor jou.