Daar zit ik dan, als oppas op de bank bij een vriendin zoals ik als 15-jarig meisje ook al aan het oppassen was. Toen in de veronderstelling dat als ik tien jaar ouder was ik zelf een oppas nodig had.
Hoe cru, al het hele weekend voel ik een pijnlijke steek in mijn maagstreek. Voel ik het prikken van de tranen achter mijn ogen, tranen van verdriet, tranen van boosheid, tranen van wanhoop. Een traan die uit 1% water bestaat en 99% emoties, emoties die ik wil delen. Ik wil schreeuwen, gillen, huilen, vast gehouden worden, gewiegd en getroost worden. In plaats van getroost worden zit ik op de bank omdat ik ja heb gezegd tegen een vriendin die uit eten is met een stel andere vriendinnen. Het voelt raar, ben ik nu weer dat 15 jarig meisje? Mijn gevoel zou het liefst aan de tafel willen zetten als vriendin en niet op de bank als oppas.
Een bank bezaaid met baby sokjes, de vloer met kinderspeelgoed en de kast staat vol met blije geboorte kaartjes. Zou ons kaartje daar ook bij komen te staan? En zo ja wanneer dan? Ik voel me zo verdrietig, zo alleen in mijn of eigenlijk ons gevecht. De laatste vriend die nog geen papa was wordt over drie maanden papa. De rest van mijn vrienden zijn in het blije bezit van 1, 2 of zelfs 3 gezonde lieve kinderen…
Het lijkt wel of er een vloek op heerst, een vloek dat ik elke keer als ik na een tijdje met een vriendin afspreek ze altijd met het bericht komen (weer) zwanger te zijn en daar komt dan altijd achteraan dat ze het zo rot vinden voor me… Natuurlijk ben ik blij, ik gun het mijn lieve vrienden met heel mijn hart maar op dit moment gun ik vooral dat mijn hart gevuld wordt door liefde voor ons eigen kindje.
Ik droom over een klein baby’tje in onze armen, de eerste gezinskiekjes, de slapeloze nachten, de wallen die gaan komen. Het kunnen zorgen voor een nieuwe titel voor mijn ouders, een titel die ze zo ontzettend gegund is, waarvan ik 100% zeker weet dat ze fantastische opa en oma zullen zijn. De dagen samen met San genieten en kneuteren met ons kindje. De wandelingen met de kinderwagen, de bezoekjes waarbij wij kunnen gaan showen… Zoals je er op je 18e pas bij hoort als je met je rijbewijs bezig bent of dat je het papiertje in bezit hebt lijkt het wel of je er nu pas weer bij hoort als je kinderen hebt. Want tja ‘ik kan me echt niet voorstellen hoe het is hoor, daarvoor moet ik echt zelf kinderen hebben’. (Citaat vriendin).
Nu al mijn vrienden kinderen hebben maak ik meer dan me lief is veel kilometers met de auto, want tja ik heb toch geen kinderen dus kan ik wel even naar hun toe komen toch?…. “Hoe kan dat nou?” vraag ik me wel eens af. Mensen met kinderen verwachten dat als je geen kinderen hebt je makkelijk wel even naar hun toe kan komen want tja het is zo’n gedoe om een oppas te regelen en gewoon even langs te komen bij ons…
Verbitterdheid is dat wat ik aan het voelen ben? Nee het is een pijnlijk besef; het besef dat alle uren die ik doormaak op de bank bij vrienden als zij een leuke avond hebben, ik (mocht het lukken) een oppas moet regelen want tja als je zelf kinderen hebt ga je toch niet oppassen op andere kinderen… Ik zou willen praten met iemand die me snapt, iemand die de pijn ook voelt, iemand die de strijd herkent maar helaas voor mij en gelukkig voor iedereen in mijn omgeving is iedereen gevuld met kinderen.
Waar ik zo enorm moe en verdrietig van word is dat gebagatelliseer van mensen. “Ach je bent nog jong dus je hebt nog alle tijd”, “Ach kinderen zorgen ook voor zorgen hoor’, ‘Je moet geduld hebben want het kan nog wel even duren bij jullie’, ‘Het lijkt nu misschien of iedereen kinderen heeft maar dat komt enkel maar omdat jullie er zo mee bezig zijn”, ‘Je kan altijd nog adopteren of plegen’. Zo kan ik nog wel even door gaan met opmerkingen. ZE ZIJN NIET STEUNEND MAAR EERDER ENORM KWETSEND! Mensen leer eens luisteren zou ik soms willen zeggen en voel gewoon een dag wat ik elke dag voel, ik gok dat mensen de pijn nog geen kwartier vol kunnen houden.
Even rust in mijn hoofd en afleiding zoeken.. Internet aanklikken en hup naar Facebook, leuk even snel kijken of er nog iets gebeurd is. Leuke vakantie kiekjes ofzo… Vakantiekiekjes zijn ver te zoeken, kiekjes van kinderen, eerste stapjes, fruithapjes, snottebellen en blije aankondigingen van gezinsuitbreiding vliegen over het beeldscherm heen terwijl ik snel scrol naar dat ene bericht over een vakantie, tevergeefs. Binnen een tijdsbestek van 48 uur dit weekend gewoon vier blije boodschappen van mensen die in mei een kindje verwachten. Feliciteren kan ik even niet meer, ik wil het niet meer, ik kan het echt niet meer… Radicaal maar oh wat voelt het vrij, klik klik klik klik klik en hup Weg ermee met dat hele Facebook!
Geen Facebook dus weer terug in mijn hoofd en lijf waar het gemis wakkerder is dan ooit….
Ik kijk naar de tijd en mijn oog valt op die mooie zwangere babybuik foto aan de muur, nog twee uur te gaan. Ik kan niet wachten tot ik straks in bed stap naast mijn lieve vrouw die het gemis wel snapt en waar ik even lekker weg kan kruipen in haar armen!
Geschreven door Deborah
Geef een reactie