Mijn verhaal begint net zoals bij vele anderen, zo lijkt het, bij trouwen en graag kindjes willen en krijgen. We begonnen begin 2011. Eerst gestopt met de pil en wachten tot het eindelijk zover zou zijn, maar al met al elke maand die teleurstelling. Na de eerste 3 a 4 maanden gaf ik de pil de schuld, na een half jaar begon ik te twijfelen en na 10 maanden toch maar eens naar de huisarts die ons direct doorverwees naar een gynaecoloog in het ziekenhuis.
Zo gezegd zo gedaan wij daarheen. Onderzoek op onderzoek volgde. Niet realiserende dat het misschien wel mijn 2e thuis zou gaan worden. En toen kwam begin 2012 het telefoontje; “Sorry mevrouw maar op een natuurlijke manier zwanger worden zit er voor u helaas niet in”. We kregen te horen dat m’n man verminderd vruchtbaar is en vanaf dat moment werden we veroordeeld tot de MMM ( Medische Malle Molen ).
De wereld zakt onder je voeten vandaan, zoveel vragen; “Waarom wij?” Dat was de grootste vraag die er door mijn hoofd spookte; “Waarom wij?”. Onze gynaecoloog stuurde ons door naar de afdeling Fertiliteit. Daar kregen we de benodigde papieren binnen en het werd IUI. We zouden 6x IUI doen maar helaas ook dit bleek een teleurstelling te zijn. Bij de 5e behandeling hebben we in overleg de 6e IUI gestaakt en direct aangemeld voor IVF. Toen waren we alweer ruim een jaar verder.
In 2013 zijn we begonnen aan het IVF Traject. “Zal ik ooit mama worden? vroeg ik me dikwijls af. “Zal mijn man ooit papa worden en gaan voetballen met z’n zoon of naar ballet met z’n dochter?” Overal zie je zwangeren en baby’s. Voor jouw gevoel zie je ze overal! Toen ben ik begin mei begonnen met het spuiten van hormonen om m’n cyclus stil te leggen en half mei gestart met stimuleren met Gonal-F, ook een hormoon. Juni 2013 was het zover……1e verse terugplaatsing van de 1e ivf behandeling was een feit. 4 rijpe eicellen waren allemaal bevrucht en door gedeeld. 2 weken later voor de 1e keer een positieve test in handen maar deze vreugde heeft maar kort mogen duren. Het werd een miskraam met 6 weken. Opnieuw zakt de wereld onder je voeten vandaan. Op naar de volgende poging. Augustus 2013 was het weer zover. 2e terugplaatsing van, dit keer een cryo van 4 dagen oud. Wat bijzonder dat dit kan! Zo ingevroren en zo weer laten ontdooien en laten terugplaatsen. 2 weken later weer een mooie positieve test in handen. Wauw het is weer zover! Maar ik durfde niet heel erg blij te zijn. Maar dit keer ging het goed! September 2013 zagen we een kloppend hartje! Ons kindje! Zo blij waren we! En 9 maanden later is ons mooie “diepvries baby” (zo noemen we hem soms haha) onze mooie zoon geboren! Eindelijk waren we papa en mama na zo lang vechten!
Destijds vond ik ook een groep op Facebook met lotgenoten. Eindelijk voelde ik me niet meer alleen met mijn gevoel en vragen. Meiden die in hetzelfde schuitje zitten en je snappen. Die het niet gek vinden als je weer met vragen komt. Die ook gek werden van de opmerkingen “Laat het los het komt vanzelf”, “Je moet er niet teveel mee bezig zijn want dan komt het niet “, “Willen jullie geen kinderen? “, “Wanneer komen er kinderen en ben je al zwanger? ” Dat zijn juist dingen die je NIET wilt horen als je in een Medische Malle Molen zit. Inmiddels ben ik nu sinds een tijdje medebeheerder van de groep omdat ik graag de meiden wil helpen en bijstaan. Ik wil iets kunnen doen en m’n ervaringen delen met meiden die nieuw zijn in het traject. Soms geen makkelijke opgave maar doe het met heel veel liefde. Je wilt graag gehoord worden en je stem laten horen. Vruchtbaarheidsproblemen….. er rust vaak een taboe op en mensen durven er niet over te praten. Maar het treft zoveel mensen. Het kan je buurvrouw zijn of zelfs je beste vriendin. De winkelmedewerker of zelfs de postbode. Iedereen krijgt er in z’n omgeving mee te maken. Vraag eens hoe het gaat en niet de directe vragen zoals wanneer er kinderen komen. Mensen begrijpen je vaak niet als je in dit traject zit maar mensen willen er wel over praten als je interesse toont en luistert. Zo heb ik het ook ervaren.
We zijn nu bezig voor een broertje of zusje maar helaas gaat dit niet zo makkelijk. Lijkt misschien vreemd maar je wordt er wel sterker door dit traject. Je leert de kleine dingen waarderen in het leven. De één wil een Ferrari en de ander wil een kindje. Niets is wat het lijkt in het leven.
Deze blog is geschreven door:
Lyndi (29 jaar), getrouwd met Ferry (33), inmiddels 2x icsi, 5x iui,2x IVF, 1 voldragen zwangerschap en 5 miskramen tot nu toe, beheerder facebookgroep IVF/ICSI/IUI (wens)mama’s.
Geef een reactie