Het is woensdagochtend kwart voor 12. Een collega rent met de jas in de hand de vergadering uit om op tijd bij het schoolplein te staan. Ik rond de vergadering af, alle deelnemers vertrekken en ik blijf achter in een lege ruimte om mijn mail weg te werken.

Ineens besef ik dat ik geen afspraken heb die dag, mijn mail en agenda bij zijn. Ik besluit om mijn spullen te pakken en door de stad naar huis te lopen. Dit voelt als spijbelen! Ik zie chardonnay drinkende dames in een lunchroom, een zwerver met een fiets vol plastic tassen op weg naar de Pauluskerk. Een jonge gast die met vers gepind geld de koffieshop binnenloopt om een joint te halen. Surveillerende politie wandelend door de winkelstraten, de bankjes voor het beroemdste verzorgingshuis van Rotterdam zitten vol met kletsende mannen. iedereen lekker bezig en onderweg.

Ineens bekruipt me een gevoel van leegte. Wat nu? Wat te doen? Mijn werk is af voor vandaag, mijn vrouw aan het werk in 020. Er is niets dat ik hoef of moet. Ik heb geen zorgen over geld of gezondheid of kinderen. Iedereen om me heen is bezig. En ik kijk er naar, loop er langs met mijn ziel onder de arm. Het zal ook wel aan het weer liggen, druilerig, grijs, regen, de herfst is begonnen.

Dit zijn voor mij van die onverwachte momenten van leegheid. Ik besef me dat mijn leven zonder kinderen heel veel vrijheid en ruimte geeft om er zelf richting aan te geven. Meestal lukt het, en ben ik druk met werk, sport, vrienden, familie. Nu even niet, en dan overvalt me de leegte.

Thuis maak ik een bak koffie. De bel gaat en gaat nog een keer. Met tegenzin doe ik de deur open. Vier meiden staan voor mijn deur en vragen of ik kinderpostzegels wil kopen. En natuurlijk wil ik dat, al is het alleen al vanwege het stickertje dat ik op de deur kan plakken om niet meer door anderen gestalkt te worden. Vroeger was het echt een wedstrijd om zoveel mogelijk te verkopen, geweldig vond ik dat! Ik vul de papieren in en wens de meiden veel succes.

Ik geloof niet in toeval, of in het lot, maar de kinderpostzegelmeiden hebben me weer zin in het leven gegeven.

Joost Kadijk

Sharing is caring!