Daar zat ik dan. Op weg naar de huisarts die mij een spiraaltje zou inbrengen.. We hadden in de afgelopen maand nadat wij een relatie waren begonnen al meerdere malen gevreeën met condoom. Nou ja meerdere malen, we zijn niet te stoppen! De pakjes gingen wel steeds erg snel op. En zo af en toe hadden we ze niet gemakkelijk bij de hand, niet alleen maar in bed werden wij geil dat gebeurde op meerder plaatsen. Niet dat wij de pashokjes onveilig gingen maken maar condooms tja het is niet altijd even praktisch. Een condoom gebruiken en mij niet vol laten spuiten met het witte “goud” voelde enigszins erg dubbel. Een spiraaltje zorgde weliswaar voor hetzelfde dubbele gevoel maar het was wat praktischer en het stoot toch wel lekkerder.
Jaren geleden heb ik gesmeekt, gebeden en gehoopt toen de uroloog een tese operatie uitvoerde bij mijn ex. Mijn ex en ik waren intens gelukkig toen er zaad werd gevonden. Na 3 icsi behandeligen, 1 mislukte cryo ontdooiing en een vroege miskraam hebben we honderden euro’s betaald voor het witte goud van een zaaddonor i.v.m. een spierziekte in het DNA van mijn ex-partner. Eerst nog “voor niets” een duurdere zorgverzekering afgesloten voor poging 4 en 5 die niet door konden gaan. Een helse punctie ondergaan waardoor ik PTSS heb ontwikkeld en EMDR therapie voor heb gekregen wat niet heeft geholpen, met een torsy (gedraaide eierstok) en een cystebloeding gillend van de pijn in een ambulance weg gereden naar het Radboud, een “vriendin” die mij liet stikken in de MMM. Mijn ex die even een afspraak bij een goeie gynaecoloog in Düsseldorf af zei, na lang er op hebben gewacht te hebben, ik heb het allemaal mee gemaakt..
Dat laatste was natuurlijk achteraf echt funest voor de relatie. Hoe ik toen rustig kon blijven weet ik nu nog niet. Ik was de wanhoop nabij, ik was nu zo dichtbij “mijn” wenskindje. Twijfelen of hij ooit een kindje wel wilde, dat deed ik niet op dat moment niet omdat hij er immers geld aan uit gaf, maar misschien was t zijn behoefte aan macht zoals hij ook is opgevoed. Na een paar zeer pijnlijke situaties werd mij duidelijk dat ik hem moest gaan loslaten. Dit betekende hoe dan ook dan mijn wens toch wel even in de koelkast moest maar ik zou het gewoon alleen gaan doen, genoeg medelotgenootjes die mij steunde..
Nu ik dit zo typ, na velen pogingen iets op papier te zetten weet ik eigenlijk zo ontzettend goed dat ik de juiste keuze heb gemaakt om echt mijn kinderwens even te parkeren. Ik wil mij nooit meer zo in de steek gelaten voelen, mij nooit meer zo alleen voelen terwijl we gaan voor een kinderwens. Het is 1000% er voor gaan en niet onder het mom van we zien wel. Het traject alleen doen en BAMér worden dat ging het dus toch niet worden.
Na zo’n 5 maanden vrijgezel geweest te zijn leerde ik dus die man kennen waarmee ik doosjes condooms opneukte en waarmee ik het niet alleen in de slaapkamer plezier had. De verhalen liefde op het eerste gezicht daar was ik zelfs te nuchter voor maar het is mij over komen. Zijn lach, zijn ogen, zijn ondeugende smoeltje, zijn lieve woordjes zijn wat geslijm maar net nog dat het leuk is, zijn verliefde uitstraling, zijn gezelligheid, zijn intimiteit, zijn geweldige genotsknots … Hij heeft mij zo verliefd gemaakt. Ineens realiseerde ik mij zo dat dit hem is.
Het is gek maar eigenlijk ga ik verder met mijn kinderwens alleen dan net even anders. Ik investeer in de relatie met de vader van mijn hopelijk toekomstige kindje. Ik gun mijn kindje tot haalbare zin het beste en ik gun hem of haar zo een geweldige vader die ik ook heb gehad. Niet alleen een geweldige vader maar ook een hele fijne familie om in te komen. Ik heb geen broertjes of zusjes mijn vriend wel. Ook die zijn zeer geschikt als oom en tante, dat is realiseer ik mij nu toch ook wel heel fijn. Maar goed wij gingen dus naar de huisarts voor een spiraaltje en met mijn PTSS door mijn punctie zag ik er al weken tegenop.
Ik had mij voorgenomen niet te veel via google te gaan zoeken naar ervaringen van anderen, dat was maar goed ook. Mijn vriend moest van mij mee vanwege mijn angst. Nadat ik gespannen op de onderzoekstafel lang met mijn benen in gespreid terwijl mijn vagina verkrampte gilde ik het uit. Ik bleef maar denken ik doe dit niet voor niets straks is er sowieso resultaat want dat zit dat “kutding” er in. Na een hoop tranen verder en toch ook wel de schok in de ogen van vriendlief werden we doorgestuurd naar de gynaecoloog in Uden. Je weet wel zo’n afdeling waar 9 van de 10 vrouwen met een bolle buik rond lopen en waar ze zo’n stoel hebben als in de punctiekamer van het Radboud.
Toen ik de stoel alleen al zag flipte ik helemaal. Als een klein kind voelde ik de zelfde angst toen mijn moeder mij voor het eerst bracht naar de peuterspeelzaal. Er was alleen niet een doos met blokken om mij te verblijden en af te leiden.. Wel was er een lookalike dildo maar ik kon wel een betere staaf gebruiken in een hele andere setting en ik wist dat de rest niet beter ging worden. Ze deed haar best hoor de gynaecologe om mij gerust te stellen maar ik verkrampte. Mijn spieren stonden zo op spanning dat mijn hele lijf stijver werd dan een odol. Mijn lijf deed pijn en mijn lichaam schreeuwde. Doe mij alsjeblieft van binnen geen pijn maak de boel niet stuk. Ik voelde mij zo niet sexy daar met mijn benen wijd. Ik wilde niet dat mijn vriend mij zo zag en probeerde wat ik kon om het enigzins dragelijker voor hem te maken. Ik kon alleen maar gillen en de pijn voelen. Ik zag dat de gynacologe zo niet verder wilde. Ik mocht potlood zeggen als ik het wilde stopen. Ik kon alleen niet stoppen ik had nu al zo veel pijn geleden. Niet weer dat het voor niets zou zijn ik wist immers dat de klap dan later nog harder zou komen. Al dagen had ik angst en flashbacks van de punctie en al minuten had ik voor de tweede keer vandaag gruwelijk veel pijn alsof ze van binnen mij opensneden en de verdoving waren vergeten. Maar eindelijk hij zat!! Waar ik nu achter kwam was dat mijn vriend heel zorgzaam bleek en heel lief. Dat maakte de pijn het een beetje waard.
Hij was bij mij en het voelde naast ongemakkelijk ook vertrouwend. Ik voelde mij gesteund en een stukje houden van groeide..
We oefenen maar als we gaan samen wonen wil ik wel voor het echie gaan. Ik ben intens blij dat ik nu kans maak om via de natuurlijke manier zwanger te mogen worden maar de angst na alle ellende blijft. Soms ben ik bang want wie zegt dat hij het echt is na twee maanden. Heel soms voel ik twijfels tot dat ik zijn blik weer zie. Daar zijn dan weer de vlinders in mijn buik die mij geruststellen. Het is een juiste keuze geweest hoe ons pad ook verder mag gaan.
Liefs van Sylvia,
30, 3 x TESE-ICIS, KID. (ivm spierziekte van ex-partner), 6 x IUI, 2 x zwanger geweest, medewerker gedetineerde zorg, houd van lezen, hondjes, kat, de zon, shoppen, mijn vriendinnen en sinds een half jaar mijn nieuwe grote liefde!
Geef een reactie