Nadat we definitief wisten dat de zwangerschap was misgegaan, volgde er een tijd van verdriet en onzekerheid. We waren al even zó blij geweest met die initiële positieve zwangerschapstest, maar het mocht dus helaas toch nog niet zo zijn… De komende tijd moest het eerst een plek krijgen voordat we weer gingen praten over “hoe nu verder?”. Voor Carla was het ook nog een extra heftige periode daarna, ze was er kapot van en ook zat ze in onzekerheid of de miskraam vanzelf op gang zou komen en volledig zou zijn. Een paar dagen na het stoppen van haar medicatie kreeg ze langzaamaan bloedverlies en een hevige “menstruatie”. Erg verdrietig voor Carla, want zo werd ze er nog eens extra mee geconfronteerd natuurlijk. Op een controle bij de gynaecoloog bleek gelukkig alles goed te zijn “opgeruimd”. Dat was een hele opluchting voor ons allemaal!
Allerlei mensen in onze omgeving waren ook heel benieuwd hoe ons Cyprus avontuur was afgelopen. Aan een deel van onze familie/vrienden/collega’s hadden we überhaupt niet verteld dat we naar Cyprus waren gegaan, maar de meeste wisten wel dat we in contact waren met een draagmoeder. Een ander deel wist wél dat we naar Cyprus waren geweest. In deze periode vertelden we dan ook vaak ons hele verhaal en over de anticlimax van het einde… Aan de ene kant is het bijzonder om zo je hele verhaal te delen en te zien dat mensen echt niet weten hoeveel er allemaal bij komt kijken. Het geeft ook steun dat mensen zo meeleven en het is fijn het van je af te kunnen praten. Van de andere kant is het wel telkens weer emotioneel zwaar om het te vertellen natuurlijk.
Een ander moment waarop we ook weer ons verhaal vertelden, was op een draagmoeder-wensouder-picknick in Utrecht. Hier waren allerlei mensen aanwezig die of hun traject achter de rug hadden, er nog middenin zaten of er nog aan moesten beginnen. Voor Carla was het nog emotioneel te zwaar om hierheen te komen. Wij zaten zelf ook te dubben, maar dit was wel de uitgelezen kans om met meer gelijkgestemden in contact te komen. Er waren onder andere: twee homostellen met hun zwangere draagmoeders, twee homostellen met hun (nog) niet zwangere draagmoeders, een draagmoeder die net bevallen was, twee homostellen met hun kindje via draagmoederschap, een heterostel met hun aanstaande draagmoeder, een homostel die op zoek is naar een draagmoeder, een draagmoeder die op zoek was naar wensouders, en tot slot Paulien (vrij bekend in deze wereld omdat ze veel informatie beschikbaar stelt over draagmoederschap en zelf twee keer draagmoeder is geweest). Het viel ons op dat veel mensen met laagtechnologisch draagmoederschap bezig waren of waren geweest. Wij waren eigenlijk de enige die nu met hoogtechnologisch draagmoederschap bezig waren. Het was bijzonder om zoveel mensen te leren kennen tijdens zo’n gelegenheid, maar tegelijkertijd ook wel weer moeilijk en emotioneel dat het ons vooralsnog niet gelukt is. Dit gevoel probeerden we achteraf maar om te buigen naar een gevoel dat er nog hoop is, ook al zou het op onze manier met Carla en Annet niet lukken.
Zelf zou je bijna gaan denken, waarom al die moeite voor hoogtechnologisch draagmoederschap? Waarom kiezen jullie niet “gewoon” voor laagtechnologisch draagmoederschap? Hier zijn verschillende redenen voor. Ten eerste is het sowieso al lastig om überhaupt een draagmoeder te vinden. Voor veel vrouwen die draagmoederschap overwegen lijkt het extra moeilijk om een kindje af te staan na de geboorte als het biologisch ook van hen zou zijn. Daarnaast wilde Carla het ook niet laagtechnologisch doen vanwege haar leeftijd. Ook hebben wij tot nu toe nog iets bijzonders voor jullie achter gehouden. Annet, onze eiceldonor, is namelijk de zus van Milan. Dit wilden we eerder nog niet op onze blog zetten, omdat de familie van Milan hiervan nog niet volledig op de hoogte was. Nu ze dit inmiddels wel weten, willen we dit ook graag in onze blogs beschrijven. Voor ons is hoogtechnologisch draagmoederschap dus extra bijzonder omdat, wanneer het zou lukken, dit kindje zo dichtbij mogelijk (genetisch) van ons samen zou zijn.
Er ligt nog 1 ingevroren embryo op Cyprus. Er is dus nog een kans dat het zal gaan lukken. We gaan het in ieder geval voorlopig nog niet opgeven!
Maarja, wat gaat de toekomst brengen? Willen Carla en Annet ons nog een keer helpen? En zo ja, wanneer en hoe? Zo nee, hoe gaan we dan verder? En met wie?
Lees de blogs van WENSVADERS (Milan & Pieter) op www.wensvadersnederland.nl.
Geef een reactie