Ik had deze blog nog even willen bewaren maar bovenstaand plaatje kwam vanmorgen voorbij op Facebook en die vond ik zo treffend dat ik hem nu toch deel…. De poster hiervan is een lotgenoot die hem gedeeld had op haar tijdlijn en een van de opmerkingen die ze kreeg was “dat het niet te vergelijken was omdat het anders voelde”. Die opmerking maakte mij om 2 redenen behoorlijk boos….
Reden 1: In ons geval zal, als alles goed gaat, er ook geen sprake zijn van een bloedband. Er is een band met mijn man en onze donor maar van mij zit er niets bij behalve dan dat ik het hopelijk draag. Mijn eerste gedachte was fuck! Dus volgens diegene zal ik nooit van ons kind kunnen houden zoals een ander dat doet omdat het niet “eigen” is. Hoeveel vaders en moeders lopen er wel niet rond die de titel ouder dragen maar nooit naar het kind omkijken. Kinderen die worden opgevoed door stiefouders die er zijn bij de eerste woordjes, de eerste schooldag maar er ook zijn in geval van ziekte etc. Zijn dat dan ook geen volledige ouders die het kind niet mogen zien als eigen qua gevoel omdat ze de bouwsteen niet hebben geleverd? Mijn uitgangspunt en die van mijn man gelukkig ook, is nog steeds dat je de titel “ouder” moet verdienen door zorg, liefde en opvoeding te geven en door er te zijn in voor- en tegenspoed met goede en slechte dagen.
Reden nr 2: veel mensen denken dat kinderlozen de honden zien als hun kinderen. Ja ook bij ons….. In ons geval zijn we er idd heel gek mee maar het blijven honden. Tuurlijk ze vullen een leegte op want wat is er fijner dan thuis te komen en begroet te worden door, in ons geval, 2 van die joekels, de streken die ze leveren en de spelletjes die ze spelen, hun eigen wil en het niet luisteren, de pubertijd en daarnaast de zorg die je verleent bij ziekte. Kinderen en honden, 2 compleet verschillende dingen maar stiekem toch vergelijkbaar….
En om dan toch even lekker trots te zijn en te patsen hierbij 3 foto’s van onze draken. Onze joekel Mats van 22 mnd die we sinds zijn 5e maand hebben en ons trutje Spicey van 1 jaar die we sinds 10 weken er bij hebben. Geen kinderen maar wel onze matties!
Liefs,
Kim
21 augustus 2016 at 21:31
Als je zo graag een kind wil, dan ga je er vast heel veel van houden. Bloedband of niet.
Sowieso wens ik je veel succes. Met de kinderwens en tot het zover is veel liefde van en voor de honden.