Een fertiliteitstraject het is me wat. Je verlegt telkens maar je grenzen. De artsen stellen je een traject voor en je gaat altijd maar akkoord alles wat ze voorstellen ga je mee akkoord. Uiteindelijk kunnen zij je helpen en zullen ze er voor zorgen dat je ooit je wondertje in je armen zal kunnen sluiten.
Maar dan merk je dat je zelf ook veel kunt doen aan je vruchtbaarheid iets dat ze in het ziekenhuis niet meedelen. Je gaat op zoek en blijft zoeken. Je verlegt je grenzen. Je blijft ze verleggen tot je jezelf niet meer herkent. Maar je hebt alles over voor dat wondertje. Ik wou geen ivf/icsi ik heb het ondergaan omdat dit onze enige kans was, die uiteindelijk op niets is uitgelopen. Terug wachten dit wou ik ook niet laat ik maar gebeuren.
Zeven jaar vegetariër drie jaar en een half veganist heel overtuigd. Altijd gezegd nooit keer ik terug. Ik voel me goed, ik voel me beter, ik zorg voor geen lijden. Mijn kinderwens heeft er voor gezorgd dat ik mezelf niet meer herken want ik eet sinds enkele maanden terug eieren. Sinds kort terug eet ik vis en vlees. Allemaal voor dat ene wondertje omdat we een alternatieve methode hebben gezocht en volgens hen daar de sleutel zou liggen.
Moeilijk is het en zwaar ook je zelf wegcijferen aan de kant zetten en je zelf nauwelijks nog herkennen. Nooit had ik gedacht zo veel over te hebben voor dat kleine wezentje.
Wat hebben jullie over voor jullie kinderwens? Zouden jullie ook echt alles proberen? En je zelf wegcijferen om alles te kunnen proberen zodat je later kan zeggen dat je er alles aan gedaan hebt om het toch te doen slagen.
Stella
Geef een reactie