Mijn naam is Tanja en ik ben nu 46 jaar. Het uitblijven van een kinderwens begon bij mij niet bij mijn eerste kind. Dat verdriet ken ik niet maar ik snap nu ik het zelf heb ervaren hoe erg het moet zijn als je vanaf het begin al met verdriet en wanhoop begint aan je wens. Mijn verhaal van wanhoop begint heel verdrietig in 2014; ik kreeg een termijnecho op 22-4-2014 maar helaas klopte er geen hartje meer. Het kwam niet vanzelf los en ik kreeg op 4-5-2014 lichtelijk bloedverlies maar dat was nog niet het ergste, op 5-5-2014 rond de klok van 12 uur middags knapte er iets in mij en dat was de miskraam die op gang kwam.. Met heftige gutsen bloed kwam het naar buiten, het leek niet op te houden.. Rond 18 uur naar het ziekenhuis waar ik eerst met een eendenbek werd bekeken, maar het bloeden bleef aanhouden.. Er werd beslist dat ik toch gecuretteerd moest worden. Ik voelde me leeg en verlaten.. Ik was toch moeder van 3 kinderen en waarom werd mij dit kindje niet gegund?
Na het herstel van ongeveer 4 weken wilde ik niets liever dan weer opnieuw zwanger worden. Ik ademde zwanger worden en alles stond in het teken van zwanger worden. Iedereen moest er aan geloven.. Het werd eigenlijk een obsessie.. Ik meldde me aan om in het ziekenhuis geholpen te worden maar helaas dat kon niet op 41,5 jarige leeftijd helpen ze je niet meer in mijn ziekenhuis. Dus ik werd doorverwezen naar een kliniek. Daar kreeg ik eerst een OFO en daarna 4 keer IUI geen resultaat. We vlogen van Leeuwarden naar Bolsward, wat is dat vermoeiend zeg! Met zaad in een potje tussen mijn borsten en een baby van 1 1/2 op de achterbank wat een schril contrast allemaal. Maar goed alles voor de wens toch?
Na 4 keer IUI en toch beetje aangekomen van al die rothormonen, de volgende stap IVF wat deed het zeer! En nog steeds geen resultaat en aangezien ze alleen de punctie hier deden en de tp in Duitsland en nog een akte opstellen daar in Duitsland moesten we dus 2 keer daarheen. Ik kreeg nadat ik het had betaald natuurlijk (inmiddels al bijna €6,500 achter de wagen) een tp met kleefmiddel zodat de embryo bleef zitten. Er was er maar 1 en dat was een B kwaliteit maar de dag kwam en er werd een tp gedaan en idd een positieve getest maar met 3,4 weken toch weer een vrmk (vroege miskraam).
Aangezien ik al een wat oudere moeder ben kreeg ik de kans om dan met nog een keer IVF maar helaas er waren maar 2 eitjes gegroeid en dat was ook niks dus die mochten we op de natuurlijke manier proberen. Ik raakte zwanger maar helaas ook dat werd weer een vroege miskraam. Waar lag het nou toch aan dan? Eigenlijk hoefde ik alleen maar aangekeken te worden om zwanger te raken, maar nu lijkt dat over… En nu? Niks wilde blijven zitten.
Dan nog iets wat ze voorstelden om te doen; het antagonisten protocol. Ik voelde me een soort proefkonijn maar alles voor het kindje toch. Maar dit protocol was niet okay want ik voelde dat de eitjes gingen springen. Dat kan niet!, zei men, “Je hebt decapetil gekregen, dat legt je cyclus plat! Maar dat was dus niet zo en ik had gelijk want we gingen dus zelf maar weer aan de slag en dat was ook raak. Ik was weer zwanger. Alleen bleef het weer niet plakken. Vervolgens nog een pipelle gehad maar eigenlijk hielp dat ook niet.
Inmiddels zou ik de respectabele leeftijd van 43 jaar gaan bereiken waardoor ik niet een goede poging meer kon doen dus werd ik met clomid naar huis gestuurd en ga het zelf maar proberen. Na 5 keer ben ik daarmee gestopt. Aan de slag met afvallen en voeding en dus andere leefstijl. Ik viel 10 kilo af door mijn voeding aan te passen en meer te gaan bewegen. Ik stopte met alles wat zoet was te eten. Ik ging normaal eten, geen snacks en at vaker warme gerechten vooral soep op warm te blijven (kersenpitje op mijn buik.) Ik heb veel gewandeld en liep minimaal 10.000 stappen per dag. Dagelijks yoga-oefeningen. En ik nam ter aanvulling op mijn voeding een multivitamine, vitamine E400 en vitamine B complex (pure vorm).
En na opnieuw heel wat tranen en de zoveelste miskraam ook nog een water echo gehad in het zh in sept 2017 maar daar kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ik op mijn leeftijd beter een lot kon gaan kopen, daar de kans groter was de jackpot te winnen dan een zwangerschap. Met die woorden in mijn achterhoofd begon ik eigenlijk langzaamaan het afscheid nemen van mijn/onze kinderwens op 45 jarige leeftijd.
Na een drukke periode van een verhuizing in jan en feb 2018 weer een vroege mk en daarna weer een positieve test op 16 maart 2018. Kan helemaal niet! Zo snel al weer, dacht ik want het is nog maar 5/6 dpo maar het was echt waar want zelfs de Clear Blue test werd 1-2 weken en 2-3 weken en 3+ nu was het echt zo. En aangezien zo leuk in het ziekenhuis hadden gereageerd wilde ik daar in elk geval niet heen. Ik heb me direct aangemeld bij een vk die ik ten tijde van de vroege miskramen ontmoet had en die mij steeds tot grote troost was. Daar heen gegaan en dat was echt super. Ik mocht vanaf week 7,1 iedere week komen omdat het zo onwerkelijk was. NIPT in orde en 20 weken echo in orde. Mijn beval plan geschreven en besproken met gynaecologie dat alleen met de vk de bevalling te doen Los van mijn zwangerschapsdiabetes wat is ontstaan heb ik een fantastische zwangerschap gehad en ons gezin is nu compleet. Het is dus toch mogelijk om als 40+ een kindje te krijgen.
Ik bedank Melany dat ik mijn verhaal mocht doen en zou aan alle vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen willen zeggen dat het belangrijk is aandacht te schenken aan je innerlijke stem; je lichaam geeft signalen die alleen jij voelt (ook al spreken anderen je tegen dat het niet kan). Probeer positief te blijven, een positieve mindset helpt je beter voor jezelf te zorgen, te genieten van het mooie in je leven dat er wel is. Positief zijn helpt mij de belangrijke dingen te blijven zien en omarmen.
Liefs,
Tanja
Geef een reactie