Pasgeleden was ik bij Sharon, die na 8 jaar ploeteren eindelijk een dochtertje kreeg. Sharon is een bestuurslid van Kinderwensbloggers en mede-verantwoordelijk voor de organisatie rondom Dam tot Dam by night en we zijn daar om het te bespreken.
Haar dochter is zo schattig, nu 1,5 jaar en ze dirigeerde mij het hele huis door. Dit riep een diep gevoel bij mij op waarvan ik het nu kan omschrijven en niet alleen kan verwoorden maar ook fysiek voel, niet in mijn hoofd bedenk ofzo. Het is een hongergevoel. Ik weet het zeker. Alsof ik een tekort heb aan iets en het moet aangevuld worden.
Diep vanuit mijn buik voel ik een verlangen, een zucht naar iets waarvan ik vind dat het mij vrouw maakt. Ik zeg vind want als je geen kinderwens hebt ben je natuurlijk ook gewoon nog steeds een echte vrouw. Niet alleen mijn buik doet mee, mijn borsten ook. Die voelen als antennes, de tepels dan. Misschien ben ik wel krankjorum, maar het gevoel zit echt in mijn lichaam en niet alleen maar tussen mijn oren. Ik voel mijn borsten, buik en vagina. Ze voelen warm als een zon en de rede slaakt een zucht en vraagt om verkoeling.
Terug in de werkelijkheid, negeer ik het gevoel weer. Dat negeren deed vroeger pijn maar nu niet meer. Vroeger deed ik dat geforceerd want er was nog een leegte. Ik glimlach een beetje want het is een lekker verlangen geworden, het werd bevredigd door de komst van een kind. Nu 4 jaar geleden. Het geluk vond mij.
Ik sta het verlangen toe omdat het altijd zal blijven en dat geeft niet, het is goed zo.
Liefs,
Melany
Geef een reactie